"Niedostępna"

            Dwoje młodych Gryfonów zmierzało właśnie do Wielkiej Sali. Jeden z nich szedł zamyślony i nie zwracał na nic uwagi. Jego orzechowe oczy były utkwione w jednym punkcie na ścianie. Syriusz, w przeciwieństwie do Jamesa, był zadowolony z tego, że Lily wylosowała go jako partnera do konkursu z eliksirów. Wiedział, że Evans jest bardzo dobra w przygotowywaniu magicznych napojów, więc miał nadzieję, że na niego nie spadnie zbyt wiele pracy. Dorzuci jakiś składnik, parę razy zamiesza – i po sprawie. Resztą zajmie się Lily. Liczył, że nic nie popsuje jego planów.

- Może się zamienimy? – wydusił w końcu James.

Cały czas myślał o jednej sprawie. Chciał być w parze z Lily, a nie z Dorcas. I właśnie to go wciąż męczyło.

- W czym? – spytał Syriusz.

- Partnerkami do konkursu – wyjaśnił chłopak.

- Nie pasuje ci Dorcas? – Black wydawał się być zaskoczony.

- Nie o to chodzi… Zobacz, jeśli się zamienimy, będzie najlepiej dla nas obydwu. Ja spędzę więcej czasu z Lily, a ty z Dorcas.

Łapa spojrzał na niego z niedowierzaniem. Wiedział od razu, że zamiana nie wchodzi w grę. Na Dorcas nie zależało mu już tak bardzo, a nie chciał jej też kolejny raz ranić.

- Ale z Dorcas to już koniec. Po co to na nowo rozgrzebywać?

James skrzywił się lekko. Nie takiej odpowiedzi oczekiwał.

- No weź… Miałbym szansę zbliżyć się do Lily – marudził.

- Bez tego i tak masz tę szansę.

- Ale to i tak by dużo dało.

- Tak czy siak nie sądzę, żeby można było się zamieniać. Ciekawe, co by dziewczyny na to powiedziały.

- Ja myślę, że by się cieszyły – James uśmiechnął się.

- Tak, na pewno – zironizował Black.

- No to jak będzie? – ponowił swoje pytanie Rogacz.

- Niech lepiej zostanie tak jak jest.

Szukający dalej ciągnął ten temat, mając nadzieję, że przekona przyjaciela. Ten jednak wkrótce się zdenerwował.

- Daj już spokój, co? Zamieniać się nie można, takie przepisy.

- Dobra, dobra, nie wściekaj się tak. A to ciekawe, że nagle obchodzą cię przepisy.

Syriusz nie odpowiedział. Nie chciał wszczynać kłótni.

- W Hogwarcie ostatnio zawiało nudą, nie? Trzeba by coś wykombinować – po chwili zmienił temat.

- Musimy nad czymś pomyśleć… Bo zaraz zapomną o Huncwotach – poparł go James, który widocznie przyjął do wiadomości, że Black się z nim nie zamieni.

Niedługo później dotarli do Wielkiej Sali. Całą drogą zastanawiali się nad dowcipem, który mogliby wykonać, aż w końcu mieli opracowany wstępny plan. Atmosfera zdecydowanie się oczyściła.

***

            Wieczorem zeszłam z dziewczynami do Pokoju Wspólnego. Kanapa przy kominku była zajęta, więc usiadłyśmy na krzesłach pod oknem. Ann zaczęła pisać jakieś zaległe wypracowanie, które ja i Dorcas miałyśmy już gotowe.

- Lily, nie wolałabyś być w parze z Jamesem? – zapytała nagle Dorcas.

Spojrzałam na nią uważnie. Włosy miała rozpuszczone, a na twarzy makijaż podkreślający oczy. Ubrana w szkolny mundurek wyglądała jak zawsze. Ton jej głosu jednak nienaturalnie drżał.

- Z Jamesem? Eee… Czy to ważne?

- Odpowiedz.

- Obojętnie… Syriusz ma fajne pomysły, więc może nam wyjść ciekawy eliksir.

- Wiesz, że nie chodzi mi o eliksir – uśmiechnęła się lekko.

- Wiem - także się uśmiechnęłam. - Ale szczerze mówiąc sama nie wiem. Jest dobrze tak, jak jest. A ty?

- Tak samo jak ty – pokazała mi język - nie chcę sobie znowu robić niepotrzebnych nadziei. A James też jest pomysłowy.

- No widzisz. Więc dobrze wylosowałyśmy.

- Ciekawe tylko, czy chłopaki są zadowoleni – Dorcas chwyciła czasopismo leżące niedaleko i spojrzała na spis treści.

Do salonu Gryfonów weszły właśnie wyżej wspomniane osoby. Chłopaki rozmawiali o czymś zawzięcie i chyba nawet nas nie zauważyli. Usiedli niedaleko i dalej rozmawiali przyciszonym tonem. Zakradłam się do nich ostrożnie i spytałam znienacka:

- Co knujecie?

Huncwoci aż podskoczyli.

- Lily, ale nas wystraszyłaś! – powiedział Syriusz, patrząc na mnie niepewnie.

- Widocznie macie coś na sumieniu. O czym rozmawiacie? – zapytałam ponownie.

Chłopaki wymienili zaniepokojone spojrzenia. Chyba naprawdę knują coś nieodpowiedniego…

- O niczym, takie tam – odparł James, uśmiechając się.

- Pewnie, i ja mam w to wierzyć? Mam tylko nadzieję, że nie zrobicie czegoś głupiego.

- My? Lily, my przecież grzeczni jesteśmy…

- Tak, tak, jasne… Syriusz, jutro o piętnastej w bibliotece, dobra?

- W bibliotece? A po co?

- Zapomniałeś o konkursie? Trzeba zacząć się przygotowywać… Musimy jeszcze znaleźć odpowiednie miejsce w Hogwarcie, ale mam nadzieję, że tym zajmiesz się ty – powiedziałam.

Chłopak wyraźnie był zaskoczony. Przez chwile wpatrywał się we mnie, aż w końcu wykrztusił:

- Właściwie to miejsce już mam – uśmiechnął się tajemniczo.

- Tak? To świetnie. Gdzie to jest?

- Chodź, pokażę ci.

- Nie za późno? – cisza nocna się zbliżała, a ja nie miałam ochoty na konfrontację z woźnym lub nauczycielem.

- Nie - mruknął i pociągnął mnie w stronę wyjścia.

- Dokończymy potem! – krzyknął przez ramię do Jamesa, po czym oboje wyszliśmy z Pokoju Wspólnego.

Miałam pewne obawy co do tej małej wprawy. Syriusz poprowadził mnie przez kilka skrótów, a postacie z portretów łypały na nas groźnie. Po kilku minutach stanęliśmy w jakimś korytarzu, na którego końcu znajdowały się duże, mosiężne drzwi. Wszystko oświetlone było pochodniami. Black wyprzedził mnie i pewnie otworzył wejście do tajemniczego miejsca.

            W środku znajdowało się kilkanaście ławek stojących w rzędach, do każdej z nich był przymocowany mały kociołek. Było też biurko, za nim tablica, półka z mnóstwem ksiąg i wielki kocioł, który kiedyś był używany przez dawne czarownice.

- To stara klasa do eliksirów – wyjaśnił Syriusz - znaleźliśmy ją niedawno. Pomyślałem, że to miejsce będzie odpowiednie. Tylko musimy przynieść swoje kociołki, bo te tutaj - wskazał na leżące na ławkach przyrządy - są za małe.

- Dlaczego ta klasa jest tak ukryta? – zapytałam, bo w końcu aby tu dojść, musieliśmy przejść przez kilka tajnych korytarzy i skrótów.

- Nie wiem… Uczono tutaj na samym początku istnienia Hogwartu. W każdym bądź razie tutaj możemy bawić się w alchemików – uśmiechnął się.

- A co jeśli reszta Huncwotów też wybierze to miejsce?

- Załatwię to jakoś.

Wyjęłam różdżkę i jednym zaklęciem oczyściłam całą klasę. Od razu zrobiło się milej i przyjemniej.

- Może już wracajmy… Przyjdziemy tu jutro, trzeba przejrzeć te książki – wskazałam na półkę obok dawnego biurka.

- Musimy? Nie za bardzo lubię grzebać w księgach – powiedział Syriusz z niezadowoleniem.

- Musimy. Sama nie zamierzam tego wszystkiego przeszukiwać.

- A mogłem się z nim zamienić… - mruknął cicho, ale i tak go usłyszałam.

- Z kim?

- A nie, nic…

- No mów – miałam dziwne przeczucie, że znam odpowiedź na to pytanie, ale wolałam poczekać.

- James mi marudził, żebym się z nim zamienił – wyznał po chwili.

Wiedziałam, że to o niego chodziło.

- O, ale to akurat nie nowość. Jak widzę, nie zamieniłeś się.

- No, nie. Zresztą i tak raczej nie można. A co, wolałabyś być z nim? – zapytał pokazując swoje białe ząbki w uśmiechu.

- Wiesz, szczerze mówiąc jest mi to obojętne – odparłam.

Chłopak przypatrywał mi się przez chwilę uważnie, po czym stwierdził:

- Pasujecie do siebie.

Posłałam mu mordercze spojrzenie, a on tylko się zaśmiał.

Kilka minut później byliśmy już w Pokoju Wspólnym, a tam rozeszliśmy się do swoich dormitoriów. Szykował się ciekawy eksperyment z eliksirami…

***

            Następne dni mijały na nauce, zadaniach domowych, a także na wstępnych przygotowaniach do konkursu. Przeglądnęłam z Syriuszem mnóstwo ksiąg, ale tak naprawdę jeszcze nie wybraliśmy odpowiedniego eliksiru. Zbliżały się również urodziny Jamesa. Huncwoci obiecali wymyślić coś, aby na drugi dzień lekcje się nie odbyły. Nikt i tak nie byłby w stanie na nie iść.

- Zajęta jesteś? – usłyszałam nad sobą.

Siedziałam przed kominkiem i wpatrywałam się w wirujące płomienie. Zaczął się weekend, więc miałam trochę wolnego czasu.

- Nie – odparłam, na co James uśmiechnął się.

- To dobrze. W takim razie porywam cię na spacer – wyjął zza placów mój płaszcz i podał mi go.

- A jeśli ja nie chcę? – spytałam zadziornie.

- Nie masz wyjścia, to jest porwanie.

- Ech, skoro tak… – udałam zmartwienie, po czym nałożyłam na siebie płaszczyk.

Wyszliśmy na błonia, cały czas rozmawiając. James opowiadał o zbliżającym się meczu quidditcha i nowych taktykach zespołu. Był tak przejęty, że aż oczy mu błyszczały. Widać, jak bardzo kochał tę grę. Dawno nie mieliśmy okazji, żeby tak normalnie porozmawiać.

Dotarliśmy do brzegu jeziora, z którego co chwilę wynurzały się macki kałamarnicy.

Słońce świeciło prosto w twarz, ale nie przeszkadzało mi to. Nagle poczułam, jak czyjeś dłonie oplatają mnie w pasie.

- Co ty robisz? – zachowanie Jamesa trochę mnie zaskoczyło.

- Przytulam cię – odparł spokojnie.

- Puść – powiedziałam i czym prędzej mu się wyrwałam.

- O co ci chodzi? – chłopak był zdenerwowany.

- Przestań, co ludzie sobie pomyślą – kilka dziewczyn stojących niedaleko patrzyło na nas uważnie.

- Niech myślą, co chcą. Czym ty się przejmujesz?

- James, daj spokój. Masz przecież dziewczynę.

- Ja? A kogo? – wyraźnie był zdziwiony.

- A Natalie?

Chłopak roześmiał się, przez co trochę się zawstydziłam. Może niepotrzebnie o tym wspomniałam…

- My nie jesteśmy razem. Skąd ci to przyszło do głowy? – zapytał.

- Myślałam, że… A, nieważne.

- Ona jest tylko dobrą koleżanką. A może ty jesteś zazdrosna? – w jego oczach pojawiły się wesołe błyski, za to na moje policzki wstąpiły czerwone plamy.

- Nie jestem – mruknęłam i szybko odwróciłam się, by nie zauważył moich rumieńców.

- Skoro tę sprawę już wyjaśniliśmy, rozumiem, że mogę cię przytulić… - powiedział i ponownie mnie objął.

Delikatnie wysunęłam się z jego ramion i odparłam słodkim tonem:

- Jednak nie możesz.

Ruszyłam powoli przed siebie, a Rogacz zaraz mnie dogonił.

- Oj, Lily, nie bądź taka…

- Jaka? – postanowiłam się z nim podroczyć.

- Taka niedostępna. Ja się tak łatwo nie poddam i ty o tym wiesz.

Nie odpowiedziałam. Wiedziałam o tym i już sama nie miałam pojęcia, czy chcę, żeby tak było, czy też nie.

- Wracajmy już… - poprosiłam, a chłopak tylko kiwnął głową.

W drodze powrotnej Potter rozmawiał ze mną tak, jakby poprzednia sytuacja nie miała miejsca. Wciąż jednak myślałam o tym zdarzeniu i zastanawiałam się nad przyszłością. Czy Rogaczowi uda się zawrócić mi w głowie?

Przed Pokojem Wspólnym James niespodziewanie przybliżył się i pocałował mnie w policzek. Trwało to ułamek sekundy, a mimo to po ciele przebiegły mi dreszcze.

- Do zobaczenia! – zawołał chłopak i oddalił się w przeciwną stronę, zostawiając mnie z bijącym sercem.

***

Notka miała być wczoraj, wiem. Niestety, Internet mi się rozłączył i dopiero teraz udało mi się połączyć. Złośliwość rzeczy martwych… Notka taka średnia według mnie. Może uda mi się dodać jeszcze jedną w tym roku. ;) Wzięłam się też za tworzenie nowego szablonu… :)

Z okazji Świąt życzę Wam oczywiście wszystkiego najlepszego, spełnienia marzeń, nawet tych najskrytszych i szczęścia w miłości. :) Oby każda z Was znalazła swojego idealnego Huncwota. ;p Wesołych Świat! ;)