Dwudziesty siódmy marca

            Dwudziesty siódmy marca zbliżał się wielkimi krokami. James niczego nie podejrzewał. Huncwoci już się o to postarali. Pewnie planowali coś, co sprawi, że będzie to niezapomniana impreza. Ja, Dorcas i Ann miałyśmy jedynie zająć się dekoracją Pokoju Wspólnego. Pozostawał tylko jeden problem. Wciąż nie miałam prezentu dla solenizanta.

            Wyjście do Hogsmeade nie było zaplanowane, a tylko tam można było dostać coś odpowiedniego. Kiedyś Rogacz wyjawił nam tajemne przejście za posągiem jednookiej wiedźmy, ale dziś plątało się tam mnóstwo uczniów. Dorcas uważała, że niewątpliwie należy poprosić o pomoc jednego z Huncwotów. Black jako jedyny był pod ręką, bo James trenował, a Remus pomagał Peterowi przy pracy domowej.

- Tajne przejście? A ładnie to tak łamać przepisy? – zapytał żartobliwie, kiedy powiedziałyśmy mu o naszym problemie.

- Odezwał się ten, który ich nie łamie. To co, pokażesz nam, jak możemy się tam dostać? Posąg jednookiej wiedźmy odpada, bo za dużo osób się tam kręci – odparłam.

- Musimy - dodała Ann.

Syriusz spojrzał na nas z rozbawieniem i zatrzymał wzrok na Dorcas, która nie brała dużego udziału w dyskusji. Starała się w ogóle nie zwracać uwagi na całą sytuację. Dziewczyna popatrzyła na niego ze złością i mruknęła:

- Więc? Powiesz nam czy nie?

Łapa parsknął cichym śmiechem, aż w końcu zgodził się nam pomóc.

- Teraz chcecie iść? – spytał, wstając.

Pokiwałam głową. Syriusz poprowadził nas przez kilka korytarzy i zatrzymał się dopiero wtedy, gdy stanęliśmy przy lustrze na czwartym piętrze. Chłopak mruknął cicho jakieś zaklęcie, które sprawiło, że ukazało się małe przejście, a dalej tajemny korytarz.

- Proszę bardzo. Powinniście dojść do Pubu pod Trzema miotłami. Tylko nie zapomnijcie z powrotem zatrzasnąć lustra! – to powiedziawszy, oddalił się w przeciwnym kierunku.

Wymieniłam z dziewczynami zaniepokojone spojrzenia. Syriusz by nas nie oszukał, ale mimo to czułam niewielki strach. W końcu łamałyśmy regulamin…

- Dobra, idziemy – zdecydowała Ann i weszła do dziury za lustrem.

Zrobiłyśmy to samo, a po kilkunastu minutach drogi znalazłyśmy się w piwnicy najchętniej odwiedzanego pubu w Hogsmeade.

Jakiś czas później szłyśmy już uliczkami wioski czarodziejów. Widok był nieco inny niż przeważnie. Teraz większość odwiedzających stanowili dorośli, a wcale tak dużo ich nie było. Można powiedzieć, że Hogsmeade świeciło pustkami.

- To gdzie najpierw? – spytała Dorcas, rozglądając się dookoła.

- Nie mam pojęcia… Co James może chcieć dostać? Lily, jak myślisz? – Ann szturchnęła mnie w ramię.

- Nie wiem - odparłam nieprzytomnie.

Moją uwagę przykuł mały sklepik na rogu, na którego szyldzie widniał wielki napis „Nie wiesz, co kupić dla czarodzieja artysty? Dobrze trafiłeś!”.

Dorcas spojrzała w tym samym kierunku i parsknęła śmiechem.

- Tam na pewno nic nie znajdziemy. James – artysta? Dobre… - zaśmiała się.

„Mało prawdopodobne, a jednak…” pomyślałam. W końcu stwierdziłyśmy, że najlepiej będzie się udać do sklepu związanego z quidditchem. Wszystkiego było tam pełno. Przyrządy do odpowiedniej konserwacji miotły, poradniki do gry, ochraniacze, specjalne, niewidoczne okulary dla graczy, miotły…

- Te okulary mogą być ciekawe – stwierdziłam.

Wzięłam je do ręki i odczytałam na głos informacje zawarte na opakowaniu.

- Okulary mają wiele magicznych właściwości, które pomagają graczom na boisku. Odpychają krople deszczu, a także poprawiają widoczność. Udoskonalone dodatkowymi zaklęciami mogą być wykorzystane jako tylnie oczy – w ten sposób na pewno unikniesz niespodziewanego tłuczka!

- Bajer. Myślą, że się na to złapiemy? – spytała Dorcas.

- Czekaj, tu jest ciąg dalszy – zauważyłam drobne literki na samym dole. – Instrukcję obsługi, a także listę potrzebnych zaklęć kupuje się osobno za jedyne dwadzieścia sykli!

- Ech, no dobra… Możemy mu to kupić. Powinien być zadowolony – stwierdziła Meadowes. - A potem skoczymy po jakąś książkę do Zonka. Może przyda im się w następnym dowcipie – dodała.

Udałyśmy się więc w stronę kasy i zapłaciłyśmy za prezent. Potem ruszyłyśmy do sklepu Zonka. Musiałyśmy bardzo uważać, żeby przez przypadek nie nadepnąć na jakiś przyrząd. Mogłoby to mieć różne, nieciekawe konsekwencje… Dotarłyśmy do regału z książkami, a jeden ze sprzedawców podszedł do nas. Wyglądał na jakieś dwadzieścia lat i przyjaźnie się uśmiechał. Miał średniej długości czarne, lekko kręcone włosy, które dodawały mu uroku i wspaniale współgrały z brązowymi oczami.

- A czegóż to szukają tutaj takie ładne dziewczyny jak wy? – zapytał.

Dorcas zlustrowała go spojrzeniem. Wiedziałam, co myśli o takich tanich sztuczkach. Już otwierała usta, żeby odpowiedzieć mu coś zapewne niemiłego, ale ją wyprzedziłam.

- Potrzebujemy książki magicznymi dowcipami i zaklęciami, eliksirami… Coś w tym stylu.

- Ach tak. Mam tu coś, co powinno być odpowiednie… - chłopak odwrócił się i skierował w stronę lady. Po chwili wyjął dość dużą księgę i pokazał nam ją.

- Dopiero co ją dostaliśmy. Niedawno wydana. Zawiera mnóstwo zaklęć, które będą przydatne w magicznych kawałach. Przepisy na dziwne eliksiry też tam są…

- Możemy zobaczyć? – zapytała Ann.

- Jasne – sprzedawca podał nam książkę, która do lekkich nie należała.

Otworzyłyśmy ją na pierwszej lepszej stronie i nagle poczułam na swojej twarzy coś lepkiego i zimnego. Wzięłam to coś na rękę i zauważyłam, że substancja była koloru zielonkawego.

- Ups, nie spodziewałem się tego – powiedział pracownik sklepu, po czym wyjął szybko jakąś chusteczkę i zaczął wycierać mi twarz.

- Poradzę sobie - dziwnie się poczułam, więc wyrwałam mu chusteczkę i usunęłam z siebie ten dziwny żel.

- Trzeba rzucić odpowiednie zaklęcia na tę księgę, bo oprócz przepisów, jest wiele rzeczy także zademonstrowanych – rzekł chłopak.

- Jamesowi na pewno się spodoba – mruknęła Ann, lekko się śmiejąc.

- Tak, z pewnością.

- Dobra, bierzemy to – stwierdziła Dorcas.

Zapłaciłyśmy za książkę i czym prędzej wyszłyśmy z tego sklepu.

- Nigdy więcej tam już nie przyjdę – mruknęłam. To zdecydowanie najniebezpieczniejszy sklep w całej wiosce…

- Chodźmy jeszcze do Miodowego Królestwa po jakieś słodycze. A potem do sklepu Gladraga obejrzeć ciuchy… - zaproponowała Ann.

- Wy idźcie, a ja zaraz dojdę, dobra? Niedługo będę – powiedziałam i zanim zdążyły wyrazić sprzeciw, już mnie nie było.

Udałam się do małego sklepiku, który zwrócił moją uwagę już na samym początku. To, co kupiłyśmy wspólnie Jamesowi, było dosyć ciekawe i na pewno by mu się spodobało. Chciałam jednak dać mu coś od siebie, a w tym sklepie powinnam znaleźć coś odpowiedniego.

            Wszedłszy do środka, poczułam uderzający zapach farb malarskich. Zauważyłam też sztalugi, pędzle, a po drugiej stronie stały mikrofony i instrumenty muzyczne. Przeszłam się po sklepie, aż w końcu natrafiłam na interesującą rzecz. „Mały zestaw dla rysownika” – tak głosił napis na opakowaniu. W środku znajdowało się kilkanaście ołówków, kartki, gumki do mazania i tym podobne. Wyczytałam, że zawiera także poradnik z zaklęciami i technikami rysowania. To będzie idealny prezent dla niego. Zapłaciłam i czym prędzej pognałam do sklepu z ubraniami.

- Gdzie ty byłaś? – spytała od razy Dorcas.

- A tu i tam… I co, znalazłyście coś ciekawego? – natychmiast zmieniłam temat.

***

            Dwudziestego siódmego marca przygotowania do imprezy ruszyły pełną parą. James oczywiście nie mógł się o niczym dowiedzieć. Zachowywaliśmy się tak, jakby to był zwykły dzień. Po lekcjach Remus poszedł do biblioteki, mówiąc, że musi się pouczyć, choć prawda była taka, że szukał kilku zaklęć na dziś. Syriusz poszedł z Jamesem na boisko, aby polatać na miotle i potrenować. Peter miał się zająć jedzeniem, jednak Black stwierdził, że mu w tym pomorze, bo Pettigrew może wcześniej wszystko zjeść. Zapewne musiał załatwić także napoje wysokoprocentowe… Ja, Dorcas i Ann zajęłyśmy się dekoracją Pokoju Wspólnego. Oczywiste było to, że Potter nie mógł wejść do Pokoju Wspólnego wcześniej niż dwudziesta pierwsza, kiedy zaczynała się impreza, bo popsułby cały plan. Remus miał się nim zająć do tego czasu. Syriusz natomiast miał zamiar jeszcze powiadomić mieszkańców Ravenclawu i Hufflepuffu o urodzinach jednego z Huncwotów. James kończył siedemnaście lat, stawał się pełnoletni.

            Około osiemnastej zeszłyśmy do Pokoju Wspólnego. Zgodnie stwierdziłyśmy, że na środku musi być dużo miejsca, więc za pomocą kilku zaklęć przesunęłyśmy stoły i krzesła pod ściany. Jedynie kanapa przed kominkiem została na swoim miejscu. Kilku młodszych chłopaków zaproponowało, że nadmuchają balony. Czekając, aż skończą, zajęłyśmy się głównym napisem. „Wszystkiego najlepszego, James” zawisło pod sufitem i mieniło się przeróżnymi odcieniami czerwieni na złotym tle. Później przywiesiłyśmy też balony i serpentyny. Cała praca zajęła niecałą godzinę, a bez magii poszłoby zapewne o wiele dłużej. Jak to dobrze być czarownicą…

            W końcu nadeszła wyczekiwana godzina. W Pokoju Wspólnym zebrało się mnóstwo osób, ponad połowy nie znałam. W oczy rzucały się ubrane na różowo fanki Jamesa. Może myślały, że akurat dziś da im szansę? Zgasiliśmy światło i cierpliwie czekaliśmy na solenizanta.

- Remus, naprawdę nie wiem, o co chodzi z tym czarem - usłyszeliśmy. Dziura pod portretem Grubej Damy otworzyła się i do salonu Gryfonów weszła dwójka Huncwotów. Jedynym źródłem światła w pomieszczeniu był mieniący się napis.

- O co tu chodzi? – zapytał zdezorientowany James.

W tym momencie Syriusz rzucił zaklęcie, którym zapalił światło. Rogacz wyglądał na zszokowanego.

- Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam… - zaczęliśmy śpiewać. Na koniec wybuchły głośne brawa, a niektóre dziewczyny zaczęły piszczeć.

- Ja… Nie wiem, co powiedzieć – wydukał James.

- To nic, stary! Wszystkiego najlepszego! – zawołał Syriusz, podchodząc do niego, i poklepał go po plecach.

- No, a teraz prezenty! – dodał Łapa, a po chwili James został otoczony przez tłum rozochoconych fanek.

Rogacz jakoś doszedł do siebie po tym małym szoku, a kilka minut później był w swoim żywiole – w centrum uwagi. Uznałam, że nie będę się do niego przepychać, swój prezent wręczę mu później. Trochę to trwało, zanim to „później” nadeszło. Jego fanki nie dawały się odepchnąć i każda z nich liczyła na coś więcej niż zwykłe „dzięki”. Kiedy tłum się przerzedził, podeszłam do niego wraz z dziewczynami i wspólnie wręczyłyśmy mu prezent. Ucieszył się, kiedy zobaczył, co dostał.

- Ekstra! Zawsze chciałem mieć takie okulary – powiedział.

Dorcas i Ann chwile z nim rozmawiały, a potem odeszły w głąb pokoju.

- Poczekaj chwilę, mam jeszcze coś dla ciebie – mruknęłam i wróciłam się po zestaw dla rysownika.

- Proszę. Mam nadzieję, że ci się spodoba… - zaczęłam, ale mi przerwał.

- Jeśli od ciebie, to na pewno tak – uśmiechnął się delikatnie.

- Ale otwórz, kiedy będziesz sam.

- Dlaczego?

- Sam zobaczysz.

- No dobrze. Dziękuję – po tych słowach przytulił mnie niepewnie.

Szybko oderwałam się od niego i powiedziałam:

- Czeka cię jeszcze jedna niespodzianka. Chodź – pociągnęłam go dalej do Pokoju Wspólnego.

Syriusz mi zdradził, że planują coś ekstra dla Jamesa. Niczego więcej się nie dowiedziałam, ale czułam, że to naprawdę będzie wspaniałe.

- No, proszę państwa, proszę o uwagę! Teraz jeszcze coś od Huncwotów – powiadomił wszystkich Syriusz i dał znak Remusowi.

Lunatyk jednym zaklęciem otworzył wszystkie okna, a Syriusz mruknął cicho jakieś zaklęcie, którego nie słyszałam. Po kilku sekundach przez okna wleciały lwy ze sztucznych ogni, które wpadłszy do pokoju, zaczęły zmieniać swoją postać, aż w końcu połączyły się, tworząc głowę naszego szukającego. Chwilę potem rozpłynęły się i wleciały kolejne fajerwerki, które tym razem zachowały się całkiem normalnie. Nagle nastała totalna cisza, a część osób zaczęła bić brawa. Syriusz i Remus jednak rzucili razem kolejne zaklęcie, które sprawiło, że do Pokoju Wspólnego wleciała duża sowa, także ze sztucznych ogni. Trzymała w nóżkach jakąś wielką paczkę, którą zrzuciła wprost w ręce Jamesa. Potem wyfrunęła spowrotem, a przez okno, które zaraz zamknął Lupin,  dało się zauważyć piękne fajerwerki.

Rogacz szybko odwinął papier i naszym oczom ukazała się nowa, błyszcząca miotła.

- To Zmiatacz nr 11!* Skąd wiedzieliście? To najlepsza miotła na rynku… - zachwycał się James, oglądając ją dokładnie.

Cieszył się jak nigdy. Chłopaki wiedzieli, co mu kupić… I jeszcze sposób, w jaki mu to dali! Mają pomysły…

- Rozumiem, że ci  się podoba – rzekł Remus z uśmiechem.

- I to jak! Dzięki! – Rogacz podszedł do Huncwotów i uściskał po przyjacielsku każdego z nich.

- A teraz czas na tort - powiedziałam i zaklęciem skierowałam ciasto na środek.

Rogacz z uśmiechem stanął przy nim, zamknął oczy, myśląc pewnie o życzeniu i zdmuchnął wszystkie siedemnaście świeczek za pierwszym razem. Pokój Wspólny zabrzmiał od braw i gwizdów, a Black stanął na stole i krzyknął:

- Zaczynamy zabawę!

Muzyka popłynęła „znikąd”, a uczniowie udali się na środek pokoju i zaczęli podrygiwać w rytm muzyki.

Następne dwie godziny upłynęły na zabawie, podczas której każdy świętował do upadłego.

***

            James siedział na jednym z krzeseł i powoli sączył piwo kremowe. Przyglądał się uczniom, którzy we wspaniałych nastrojach świętowali jego urodziny. Było to niewątpliwie miłe uczucie, jednak przez chwilę miał wrażenie, że na to nie zasługuje. Bo co takiego robi? Gra w quidditcha, jest jednym z Huncwotów – z tego głównie był znany. Nie można zapomnieć także o jego dawnych utarczkach z Lily Evans – o tym mówiono przecież w całym Hogwarcie. A ta impreza została zaplanowana i przygotowana przez jego przyjaciół. Uśmiechnął się delikatnie, kiedy pomyślał, jakie ma szczęście, że ich poznał. Spojrzał na nowiutką miotłę – Zmiatacza numer 11, którą od nich dostał. Idealnie trafiony prezent. Ciekawiła go wciąż paczka średniej wielkości owinięta czerwonym papierem w złote znicze. Podarunek od Lily. Nie mógł jej jednak teraz otworzyć, bo znajdowało się tu zbyt wiele osób, a dziewczyna wyraźnie mówiła, żeby otworzył ją, gdy będzie sam. Westchnął i podążył wzrokiem po bawiących się, aby odnaleźć swą ukochaną w tym tłumie. W końcu mu się to udało. Stała na drugim końcu pokoju i rozmawiała z pewnym chłopakiem. Rogacz przyjrzał mu się uważnie. Był to Krukon, którego jeszcze nie miał okazji poznać. Evans nie wyglądała jednak na zadowoloną z towarzystwa; przeciwnie, miała znudzony wyraz twarzy. Potter dopił kremowe piwo i szybkim krokiem ruszył do wyżej wspomnianej pary. Skoro to jego urodziny, to dlaczego akurat teraz miałby nie zatańczyć z Lily?

***

            Od kilkunastu minut stałam przy ścianie i słuchałam jakże pasjonującej opowieści o niedawnej lekcji transmutacji u Kruponów. Lewis, bo tak miał na imię mój rozmówca, przyczepił się i myślał, że jestem zadowolona z jego towarzystwa. Był ode mnie rok młodszy, o czym zdążył mnie powiadomić na samym początku. Miał delikatne rysy twarzy, ciemne, krótkie włosy, a jego niebieskie oczy tryskały radością. Jego usta były dość małe, a twarz dziwnie wydłużona. Nie wiedziałam, dlaczego jeszcze go słuchałam. Po prostu mnie zanudzał. Spojrzałam kątem oka na Dorcas, która wyrywała wszystkich chłopaków po kolei. Musiała się dobrze bawić. Lewis na chwilę zamilkł, a później zapytał:

- Nie nudzi cię to?

- Nie, no skądże! Mów dalej – odparłam odruchowo, a po chwili wyklinałam się w myślach za te słowa. Po co tak skłamałam?

Dalej go już nie słuchałam, tylko obmyślałam sposób na uwolnienie się stąd. Krukon co chwilę uśmiechał się szeroko. W pewnej chwili na horyzoncie pojawiła się znajoma czarna czupryna, której właściciel stanął przy nas.

- Hej, kolego, nie obrazisz się, jak porwę ci Lily? – zapytał wesoło.

Zdziwiłam się i to bardzo. Skąd u Jamesa takie przyjazne zachowanie? Mimo wszystko dobrze, że się tu zjawił.

- Nie, nie, spoko… - mruknął niepewnie Lewis, wyglądając na przestraszonego.

- Zatańczymy? – Rogacz zwrócił się do mnie.

- Jasne – odparłam z uśmiechem.

Oddaliliśmy się w stronę tańczących. Muzyka zrobiła się wolniejsza, tak jakby to zostało zaplanowane. Udało mi się zobaczyć, jak Potter macha do Remusa, który zajmował się dźwiękiem. Cały on… Chłopak objął mnie delikatnie w pasie, a ja przytuliłam się do niego.

- Dzięki za wybawienie – mruknęłam cicho.

- Aż tak źle z nim? – spytał z rozbawieniem.

- Gorzej – uśmiechnęłam się i mocniej w niego wtuliłam.

James używał wspaniałych perfum – to trzeba było przyznać. Jego zapach powalał każdą dziewczynę. Tańcząc z nim, miałam wrażenie, że nic innego się nie liczy, że tylko my jesteśmy na tym świecie. Zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie odpłynąć w inną rzeczywistość. Chłopak objął mnie mocniej. Nie zauważyłam nawet, kiedy popłynęła szybsza muzyka. James jednak nie miał zamiaru usiąść i przyznam, że ja też nie.  Złapał mnie za ręce i przez następne kilkanaście minut bawiliśmy się razem doskonale. On świetnie tańczył. Ciekawie, gdzie się tego nauczył…

- Może usiądziemy? – zapytałam zdyszana, kiedy ucichły ostatnie takty piosenki.

- Pewnie, skoro chcesz.

Skierowaliśmy się w stronę kanapy przy kominku, która, o dziwo, nie była zajęta. James sięgnął po dwa kremowe piwa, a jedno z nich podał mi.

- I jak ci się podoba impreza? – zapytałam.

- Jest świetnie. Naprawdę. Myślałem, że zapomnieliście…Wiesz, siedemnaste urodziny…

- O to chodziło – uśmiechnęłam się, biorąc łyk z butelki.

- A tobie jak się podoba?

- Mi? Ja jestem tu tylko przecież gościem.

- Nie tylko, uwierz – powiedział poważnym tonem.

Uznałam, że lepiej zmienić temat. James widocznie pomyślał o tym samym, bo już po chwili mówił o swojej nowej miotle. Mimo, że quidditcha nie pasjonował mnie tak bardzo, jego opowieść nie nudziła mnie, tak jak to było w przypadku Lewisa. Po chwili odpoczynku ponownie wróciliśmy na parkiet, a Rogacz nawet na chwilę nie wypuszczał mnie ze swoich objęć.

***

            Impreza rozkręciła się na dobre. Wielu uczniów poszło już do dormitorii, choć parkiet nadal był pełny. Ann stała pod ścianą i przyglądała się tańczącym osobom. Dobrze się bawiła, jednak trochę ją to już nudziło. Postanowiła, że niedługo wróci do siebie.

- Może zatańczymy? – usłyszała.

Był to Remus. Patrzył na nią uważnie, a ona rozejrzała się dookoła, bo nie była pewna, czy to o nią chodzi.

- Tak, ciebie pytałem – chłopak uśmiechnął się delikatnie.

- No dobrze… - Ann niepewnie oderwała się od ściany i podała rękę Remusowi.

Akurat leciał wolny kawałek. Lunatyk objął ją w pasie, a ona, wciąż spięta, złapała go za szyję. Nie wiedziała co myśleć. W ogóle nie spodziewała się tego tańca.

- Nie stresuj się tak… - Remus wyszeptał jej do ucha, czując, że dziewczyna jest prawie sztywna.

- Tęskniłem za tobą – wyznał po chwili, patrząc jej w oczy.

- Jak to? – zapytała zdezorientowana.

- Cały czas o tobie myślałem. Nawet nie wiesz, jaka jesteś dla mnie ważna… Te ostatnie wydarzenia sporo zmieniły…

- Remus, przepraszam cię za to…

- Cii… - przyłożył jej palec od ust. – Nie mówmy teraz o tym. Później porozmawiamy…

Ann pokiwała głową i trochę się rozluźniła. Remus objął ją mocniej, a dziewczyna znowu poczuła się bezpieczna i kochana.

Kiedy muzyka ucichła, oderwali się od siebie. Lunatyk złożył na jej ustach delikatny pocałunek, a potem pociągnął ją w stronę stolika i podał jej szklankę soku, a drugą wziął dla siebie. Stuknęli się nimi, a chłopak szepnął:

- Za nowy początek. 

            Syriusz czuł się znakomicie. Impreza, dziewczyny, zabawa… Wszystko to, co uwielbiał. Każda z jego fanek była chętna do tańca. Mógł je podrywać do woli. Nastrój poprawiał także wypity alkohol. Zerkał jednak wciąż na pewną czarnowłosą Gryfonkę z jego roku, starając się, żeby ona także na niego patrzyła. Dorcas jednak nie zwracała na niego uwagi. Od pewnego czasu bawiła się z rok starszym Puchonem. Czuła się przy nim doskonale i była pewna, że on nie jest taki, jak inni. Miała nadzieję, że ta znajomość potrwa nieco dłużej…

            A Peter siedział przy stole i kończył jedzenie kolejnego kawałka ciasta. Prosił kilka dziewczyn do tańca, ale każda mu odmawiała. Stwierdził, że nie ma co się wysilać i po prostu dał sobie z tym spokój.

***

            Uczniów ubywało coraz bardziej, a niektórzy bawili się, będąc pod wpływem alkoholu. Około godziny pierwszej udałam się z dziewczynami do dormitorium. Ann była bardzo szczęśliwa, a kiedy zapytałyśmy ja o to, odpowiedziała tylko, że idzie spać. Musiało się wydarzyć coś ciekawego…

            Wkrótce potem wróciłam sama do Pokoju Wspólnego. Dochodziła druga nad ranem. Musiałam uważać, aby przez przypadek na kogoś nie nadepnąć. Uczniowie leżeli w różnych pozycjach. Niektórzy spali, a inni wydawali z siebie jakieś niezrozumiałe jęki. Co ten alkohol robi z ludźmi… Zobaczyłam niedaleko w kącie pewną parę, która namiętnie się całowała. Westchnęłam i pokręciłam głową. Ciekawe, czy jutro, kiedy wytrzeźwieją, również będą tak sobą zauroczeni. Jednak taka ilość napojów wysokoprocentowych nie jest w stanie poskromić dwóch Huncwotów. Syriusz i James tańczyli na stole i śpiewali jakąś niedorzeczną piosenkę. Uśmiechali się głupkowato i często potykali. Mieli butelkę z szampanem, którą co chwilę się wymieniali. Byli pijani beż żadnych wątpliwości. Aż się dziwiłam, że mają siły…

- I tak to się właśnie kończy… - usłyszałam głos przyjaciółki.

Dorcas stała za mną i także patrzyła na chłopaków z powątpiewaniem.

- A ty nie miałaś iść spać? – zapytałam.

- Tak, ale chciałam tu jeszcze na chwilę zajrzeć. Widzę, że po imprezie…

- O, dziewczyny, chodźcie do nas! – Syriusz nas zauważył i pomachał.

Potter zaraz poszedł za jego przykładem i również nas zawołał, potykając się przy tym.

Wymieniłam z Dorcas znaczące spojrzenia i powiedziałam:

- Musimy ich stąd zabrać.

Dziewczyna pokiwała głową, po czym podeszłyśmy do dwójki Huncwotów. Chłopaki wyciągnęli ręce, aby nam pomóc w wejściu na stół. Czy oni myśleli, że my przyszłyśmy się bawić?

- Schodźcie stąd – mruknęłam.

- Lily, trzeba się bawić! Impreza jest! – zawołał Syriusz i wziął duży łyk z butelki.

- Wy już się wystarczająco nabawiliście. No dalej – poleciła Dorcas.

Kilka minut minęło, zanim udało nam się nakłoni chłopaków  do zejścia na dół. Nie obyło się bez protestów, marudzenia i prób nakłonienia nas do świętowania.

- Powinniście iść spać… - stwierdziłam, kiedy omal oboje się nie wywrócili.

Złapałam Jamesa i pociągnęłam go w stronę dormitorium. Dorcas zrobiła to samo z Syriuszem. Droga po schodach okazała się dużym wyzwaniem. W połowie Rogaczowi zachciało się tańczyć i musiałam mu wybić to z głowy. W końcu dotarliśmy na miejsce, a tam chłopak od razu wskoczył do łóżka, przykrył się kołdrą po sam noc, po czym spojrzał na mnie niewinnym wzrokiem i powiedział:

- Nic nie zrobiłem, nie patrz na mnie tak wrogo…

Wyglądał jak małe, słodkie dziecko, które nie chce dostać jakiejś kary. Roześmiałam się na ten widok.

- Oj, James… Idź już spać, pijany jesteś.

- Nie jestem.

- Nie?

- No, może trochę… - uśmiechnął się szeroko.

Spojrzałam na Dorcas, która właśnie starał się ujarzmić Syriusza. Ja miałam zdecydowanie łatwiej.

- Liluś, śliczna jesteś, wiesz? – zaczął James

A już myślałam, że się uspokoił…

- James, proszę cię… Śpij.

On w ogóle nie zwrócił uwagi na moje słowa i kontynuował:

- Ja cię tak kocham, a ty wciąż mnie odrzucasz… - powiedział, patrząc na mnie uważnie, na co ja natychmiast spuściłam wzrok.

Mimo tego, że był pijany, mówił szczerze – to się czuło. Miał poważny wyraz twarzy, nie uśmiechał się głupio. Byłam jednak pewna, że gdyby nie alkohol, nie mówiłby teraz o tym. Nawet nie doszłoby do takiej sytuacji!

- James… - zaczęłam, lecz on mi przerwał.

- Ja wiem, że ty nie czujesz tego samego, ale ja i tak cię kocham. Nie zmienisz tego. I wiem co mówię – zastrzegł.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Słyszałam to już kilka razy, ale wtedy było inaczej. Teraz zabrzmiało to tak prawdziwie, że poczułam się jak ostatnia idiotka.

Na jego twarz po chwili wrócił uśmieszek, a on sam powiedział:

- Chyba pójdę spać…

Uznałam, że zmiana tematu będzie najlepszym rozwiązaniem.

- Tak, dobry pomysł. To cześć – czym prędzej udałam się do własnego dormitorium, nie czekając nawet na Dorcas.

James przed chwilą dziwnie się zachował. Zwykle drążył temat do końca, a tym razem zwyczajnie odpuścił.

Wkrótce później wróciła także Dorcas. Nie wyglądała na zachwyconą. Mocno zamknęła drzwi, szybko oddychała.

- Coś się stało? – zapytałam ostrożnie.

- Tak! Zgadnij, co ten pijak zrobił! – zawołała.

- Ciszej, bo obudzisz Ann. Mów…

- On… Znaczy… Chciałam, żeby poszedł spać. Widziałaś, jaki był pijany. Ale on wolał się jeszcze bawić! Jak miałam zamiar wyjść, on mnie zatrzymał. I… I…

- I…?

- I pocałował! Nawet nie wiesz, jak od niego cuchnęło alkoholem! Okropność.

- Eee… A ty co?

- Dostał w twarz ode mnie. I wyszłam.

Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia. Czy to ta sama Dorcas, która nie tak dawno rozpaczała po rozstaniu z Blackiem?

- Nie patrz tak na mnie, należało mu się.

- Dorcas… Zdziwiłaś mnie, wiesz? Przecież wy…

- Tak, tak… Ale już ci mówiłam, że nie zamierzam tracić czas na zamartwianie się. Zresztą poznałam na tej imprezie fajnego chłopaka – uśmiechnęła się lekko. - Później ci o nim opowiem, bo teraz trochę zmęczona jestem. Aż się dziwię, że się nie upiłam, wiesz? A jak z Jamesem poszło?

- Dobrze… Choć czuję się teraz dziwnie, źle.

- Dlaczego?

- Kolejne wyznanie miłości z jego strony. A ja już po prostu nie wiem, co czuję! Nam by się nie udało, wiem to. Ne ma sensu się pakować i angażować w coś, co nie przetrwa.

- I dlatego cały czas próbujesz się oszukiwać?

- Nie… Nie wiem tylko, co czuję – powtórzyłam.

- Ech, jak chcesz. A teraz idę spać. Dobranoc…

Poszłam za jej przykładem i także się położyłam, nie przebierając się nawet w piżamę. Myślałam jeszcze o solenizancie, ale wkrótce potem zmorzył mnie sen.

***

            Stanęłam przed drzwiami do dormitorium Huncwotów. Zapukałam, ale nikt nie odpowiedział, co zresztą mnie nie zdziwiło. Na pewno jeszcze spali. Weszłam więc od środka. Łóżko Remusa było puste, a zapalone światło w łazience świadczyło o jego obecności w tym miejscu. Pozostali wciąż znajdowali się w krainie snów. Przez przypadek potrąciłam krzesło, a po pokoju rozniósł się głośny zgrzyt.

- Ciszej tam! – rozległ się zaspany głos Syriusza.

Akurat z łazienki wyszedł Remus, który chyba zdziwił się moją obecnością.

- A ty tutaj? – zapytał.

- Przyszłam, żeby zobaczyć, jak się macie…

- No, jak widzisz. Mały kac męczy… Wziąłem ostatni łyk eliksiru, dla nich nic nie zostało – wskazał na Syriusza i Jamesa.

Wyjęłam z kieszeni mały flakonik, który nie wiadomo jakim cudem znalazł się przy mojej szafce.

- Byłam w Wielkiej Sali. Nie było żadnego nauczyciela, jedynie Dumbledore. I dziwnie patrzył na nasz stół, który też świecił pustkami. Wiesz coś o tym?

Chłopak uśmiechnął się delikatnie. Niewątpliwie była to sprawka Huncwotów.

- A jak myślisz? Genialny plan Syriusza nie zawiódł.

- Co on wymyślił?

- Numer stary jak świat – przestawił zegarki. Ale na wszelki wypadek podaliśmy im wodę z Zonka. Doskonały środek nasenny. Wieczorem powinni się obudzić… A do Dumbledore’a nie dało się wejść, mimo że ominęliśmy gargulca. Nie wiem, dlaczego.

- Pewnie rzucił zaklęcia chronione przed Huncwotami – zażartowałam.

- Spokojnie, jeszcze wymyślimy, jak tam wejść.

- Ciekawie, jak zareagują, kiedy się dowiedzą, co się stało… - Black i Potter niedawno mieli sporo kłopoty, a jeśli teraz wyda się, że to sprawka Łapy?

- E tam, przynajmniej mamy jeden dzień wolny.

- Moglibyście się przymknąć? – Syriusz podniósł się z łóżka i spojrzał na nas ze złością.

- Właśnie. Zaraz mi łeb rozerwie – dodał James, który także się obudził. Przetarł oczy i zwlókł się na podłogę - Cześć, Lily – mruknął i wstał, łapiąc się za głowę – Gdzie jest ten eliksir na kaca? – Skierował się w stronę szafki przy oknie. Przewracał wszystko, co się tam znajdowało, a kiedy nic nie znalazł, stwierdził ze smutkiem:

- Nie ma.

Wziął więc wodę leżącą niedaleko i wypił do dna. Trzymając wciąż butelkę przy ustach, odwrócił się i natychmiast zakrztusił. Szybko mu przeszło, a on sam spojrzał na mnie zaskoczony. Widocznie dopiero teraz zdał sobie sprawę, że tutaj jestem.

- Co ty tu robisz?

- Stoję - odparłam spokojnie.

- To może usiądź, wygodniej będzie…

Delikatnie się uśmiechnęłam, a Remus parsknął śmiechem. James czasem gadał bez sensu.

Dobiegło mnie głośne przekleństwo. Syriusz z wściekłością podniósł się z łóżka i zaczął przeszukiwać tę samą szafkę, co wcześniej James.

Przyglądałam się mu przez chwilę, aż w końcu wyciągnęła z kieszeni flakonik z odpowiednim eliksirem.

- Tego szukasz? – pokazałam Syriuszowi buteleczkę.

- Tak! Życie mi ratujesz!

Rzuciłam mu magiczny płyn, a chłopak od razu z niego skorzystał. Efekt był prawie natychmiastowy.

- Od razu lepiej. Dzięki - z powrotem odrzucił mi flakonik.

- To dobrze. W takim razie wracam do siebie – to powiedziawszy, skierowałam się w stronę wyjścia.

- Hej, a ja? – zawołał za mną James.

- Nie trzeba było tyle pić – odparłam, lekko się uśmiechając.

- No ej, Lily…

Zaśmiałam się i, nie zwracając na niego uwagi, otworzyłam drzwi. Potem niespodziewanie się odwróciłam i rzuciłam mu buteleczkę. Chłopak ze swoim refleksem szukającego złapał ją od razu.

- Dzięki – powiedział i uśmiechnął się szeroko.

- Trzymajcie się! – odwzajemniłam uśmiech i przekroczyłam próg twierdzy Czwórki Wspaniałych.

* Zmiatacz nr 11 – miotłę tę dostał Ron w 5 tomie. Uznałam, że w czasach Huncwotów mogła być już wyprodukowana, tylko trudno dostępna. ;)

***

11 stron Worda! Rekord. ;p Chciałam wynagrodzić tę długą nieobecność. Taki długie notki nie będą się zbyt często pojawiać. ;p Przepraszam za jakiekolwiek błędy, poprawię je jutro. Następna notka za tydzień. ;)