"Gest przyjaźni"

            Konsekwencje genialnego planu Syriusza, jak to określił Remus, Gryfoni poznali już następnego dnia przy śniadaniu. Wszyscy nauczyciele byli obecni i nie wyglądali na zadowolonych. Dyrektor także srogo spoglądał na nasz stół, a kiedy Wielka Sala zapełniła się, wstał i poprosił o uwagę.

- Moi drodzy, zapewne zauważyliście, że wczoraj nigdzie nie było widać naszych nauczycieli. Lekcje także się nie odbyły. Dopiero dzisiaj rano udało nam się wyjaśnić tę sprawę.  Otóż ktoś – spojrzał w stronę Gryfonów – podał naszym profesorom wodę ze sklepu Zonka. Zakładam, że wszyscy wiecie, co ona powoduje. O przestawieniu zegarków nie wspomnę. Większość mieszkańców Gryffindoru, a także część Krukonów i Puchonów nie była obecna na śniadaniu. Myślę, że ktoś, kto wpadł na taki mądry pomysł, miał w tym jakiś cel, który chciałbym poznać. Macie czas do obiadu. Jeśli sprawca się nie przyzna, cała szkoła za to odpowie. Takie rzeczy przecież nie mają prawa się zdarzać! – ponownie skierował wzrok w stronę uczniów, na dłużej zatrzymując się na Huncwotach.

McGonagall również na nas uważnie spojrzała. Widocznie coś podejrzewali. Dumbledore kazał wszystkim wracać do posiłku i sam usiadł na swoim miejscu. Muszę przyznać, że trochę mnie zaskoczył. Nie podejrzewałabym, że to aż tak go zdenerwuje.

Zerknęłam na Huncwotów. Remus i Peter patrzyli z niepokojem na Syriusza, James wydawał się być zaskoczony, za to Łapa niczym się nie przejął.

- No co? – mruknął w końcu.

- Co ty wykombinowałeś? – zapytał Rogacz.

- Oj, nic takiego. Trzeba było coś zrobić, żeby lekcje nie odbyły się po imprezie – wyjaśnił spokojnie Black.

- Ale teraz przecież grożą nam większe kary za każdy wybryk. Nie pamiętasz? A jak się przyznasz to pewnie na szlabanie się nie skończy – mówił Potter.

Czyżby James, po osiągnięciu pełnoletności, zaczął dostrzegać, jakie konsekwencje mogą mieć ich głupie żarty?

- Chwila, chwila. A kto powiedział, że się przyznam? Chyba mnie nie wydacie, nie?

Wymieniliśmy się spojrzeniami. Żadne z nas nie chciało „kablować”, ale też bycie ukaranym za nic nie uśmiechało nam się.

- Jak się nie przyznasz, to cała szkoła zostanie ukarana – warknęła Dorcas.

Wciąż była na niego zła i nie ukrywała tego. Syriusz spojrzał na nią spode łba, ale nie odpowiedział.

- Teraz przeze mnie możesz mieć kłopoty – mruknął smutno James.

- Daj spokój, bez ryzyka nie ma zabawy.

- Słuchajcie… Przecież nie tylko Syriusz jest winny – zaczęłam powoli.

- O, właśnie. Mów dalej – główny zainteresowany wyraźnie się ożywił.

- Impreza była zorganizowana przez każdego, kto tam się znalazł. A to, że to akurat Syriusz zajął się nauczycielami, nie powinno mieć znaczenia, bo równie dobrze mogłabym to zrobić ja.

- Do czego zmierzasz? – spytał James, wpatrując się we mnie.

- Chodzi mi o to, że… Może niepotrzebne by było przyznanie się do czegokolwiek.

- Jak to?

- No kurcze, zostawmy to po prostu tak, jak jest!

Rogacz przez chwile patrzył na mnie z niedowierzaniem, aż w końcu wykrztusił:

- Lily, to naprawdę ty? Normalnie już być była u dyrektora i o wszystkim mu mówiła, a teraz chcesz to ukryć? Nie no, coraz bardziej mnie zaskakujesz…

Uśmiechnęłam się lekko. James miał rację. Ta stara Lily właśnie tak by postąpiła. No cóż, każdy się zmienia.

- Z kim się zadajesz, takim się stajesz – odparłam i uśmiechnęłam się.

- No, i tak ma być! Nie no, mamy dwóch prefektów po swojej stronie, coraz lepiej, Rogacz – rzekł zadowolony Syriusz.

- Nie myśl sobie za dużo – pokazałam mu język. – Mówię tylko, że ten jeden raz można sobie odpuścić. A robię to tylko dlatego, bo, tak jak wcześniej powiedział James, w twoim przypadku nie skończyłoby się tylko na szlabanie. Jasne?

- Oczywiście, pani prefekt – Łapa udał, że się kłania, na co wszyscy roześmiali się.

 Wszyscy, oprócz Dorcas, która skwitowała to niemiłym prychnięciem.

            Lekcje minęły w zastraszającym tempie i wkrótce nastała pora obiadu. Syriusz nie przyznał się, że to on uśpił nauczycieli na cały dzień. Wiedziałam, że gdyby to zrobił, mógłby zostać bardzo surowo ukarany. Zresztą, większość szkoły brała udział w imprezie, więc sprawiedliwie będzie, jeśli każdy dostanie jakąś karę. Dyrektor powiadomił nas, że pół godziny przed kolacją, mamy się zebrać w Wielkiej Sali, a tam woźny podzieli między nas obowiązki. Zapewne będzie to jakieś sprzątanie, segregowanie lub układanie.

            Dorcas wcale nie była zadowolona tą decyzją. Wciąż patrzyła na Syriusza z rządzą mordu w oczach. A on to wykorzystywał i przy każdej możliwej okazji chciał ją bardziej zdenerwować. W końcu wyciągnęłam ją i Ann na spacer, bo obie miały coś do opowiedzenia po niedawnej zabawie.

            Humor poprawił się od razu, kiedy tylko wyszłyśmy na szkole błonia. Śnieg już stopniał, a promienie Słońca przebijały się między gałązkami, na których zaczęły się pojawiać maluteńkie pąki. Zbliżała się wiosna, a wraz z nią zapewne nowe przygody… Mimo to zatęskniłam za białym puchem spadającym z nieba.

- Pogodziłam się z Remusem – oznajmiła Ann.

Ja i Dorcas spojrzałyśmy na nią ze zdziwieniem. To dlatego dzisiaj cały czas się do siebie uśmiechali, a Ann była taka szczęśliwa!

- I nic nie mówiłaś? – spytała Dorcas z udawanym żalem w głosie.

- Oj, nie ma o czym gadać. Po prostu… Tak jakoś wyszło…

- On zaczął rozmowę?

- Tak… To znaczy… Powiedział, że tęsknił i że porozmawiamy o tym później. Nie wiem, kiedy to będzie, ale chyba teraz już się wszystko ułoży.

- No widzisz. On bez ciebie długo nie wytrzyma – powiedziałam wesoło.

- I ja bez niego też nie…

- Dobrze, że znowu się zeszliście. W takim razie tylko Lily nie ma nikogo – rzekła Dorcas.

- Dzięki za przypomnienie. Właśnie, miałam o czymś nam powiedzieć – chciałam szybko zmienić temat, bo dalsza rozmowa o tym niekoniecznie mogłaby się dobrze skończyć.

- No tak. Craig, rok starszy, Puchon. Poznaliśmy się na imprezie.

- A coś więcej?

- Hmm… Jest naprawdę cudowny. Nie wydaje mi się, żeby był jakimś idiotą… Umówiliśmy się na jutro… Może coś z tego wyjdzie, zobaczymy. Chciałabym, ale… - zacięła się.

- Ale…?

- Chyba nie chcę się angażować. Może wybiegam za bardzo w przyszłość, jednak myślę, że tak byłoby lepiej.

- Nie przekonasz się, póki nie spróbujesz. A swoją drogą to Syriusz ma z tobą teraz na pieńku – zauważyłam.

- I dobrze. Niech nie myśli, że może mieć każdą, jak tylko skinie palcem. Ej, a może ja się pomyliłam przed chwilą? – Dorcas nagle się zatrzymała i wbiła we mnie wzrok.

- Co? – spytałam, nie wiedząc, o co jej chodzi.

- Może coś podczas imprezy się zdarzyło, a my o tym nie wiemy? Chodzi mi o ciebie i Jamesa oczywiście.

Ann zaśmiała się cicho, a ja wywróciłam oczami. Czy Dorcas da wreszcie temu spokój? Udałam, że nie słyszałam.

- Jak myślicie, co da nam Filch w ramach kary? – zapytałam.

- Nie zmieniaj tematu…

- Chyba nie będzie tak źle, nie? A zresztą… Chodźcie, ścigamy się do jeziora. Kto pierwszy, ten lepszy! – zawołałam.

Takim oto sposobem udało mi się uniknąć niezbyt przyjemnej rozmowy.

***

            James wreszcie miał chwilę dla siebie. Do tej pory wciąż znajdowali się przy nim jego przyjaciele i nie mógł otworzyć prezentu od Lily. Strasznie ciekawiło go to, co tam się znajdowało. Praktycznie tylko o tym myślał. Ta jedna paczka znaczyła dla niego więcej niż cała sterta innych. Rozerwał dekoracyjny papier, a jego oczom mały zestaw dla rysownika. Chłopak obejrzał go dokładnie. Znajdowało się tam wszystko, co było mu potrzebne. Znalazł tam także poradnik z zaklęciami i technikami. Wielki uśmiech widniał na jego twarzy. Lily wiedziała, co mu kupić…

            Rogacz był szczęśliwy również z innego powodu. Miał z nią wspólny sekret, a ona o tym pamiętała. Położył się na łóżku, trzymając zestaw w dłoniach. Najchętniej wyściskałby teraz Lily i już jej nie puszczał. I wtedy zauważył jeszcze coś – małą karteczkę, leżącą na podłodze. Pewnie wypadła, kiedy otwierał prezent. Wstał i wziął ją do ręki.

Mam nadzieję, że Ci się spodoba…

Wszystkiego najlepszego.

Lily

„I to jak!” pomyślał. Cieszył się, i to bardzo. Poczuł jednak mały ucisk w sercu, że z jej strony to tylko gest przyjaźni. A on pragnął czegoś więcej…

***

            Przed kolacją wszyscy uczniowie stawili się w Wielkiej Sali, aby poznać swoje zadania. Woźny Filch wyglądał na bardzo zadowolonego. Z pewnością tylko czekał na taką okazję. Niektórych bawiła ta sytuacja, a inni byli po prostu wściekli. Do tych osób należeli Ślizgoni. Gdyby ich spojrzenia mogły zabijać, Gryfoni leżeliby już martwi.

- Przejdę od raz do rzeczy. Nie zamierzam się z wami cackać – oznajmił woźny. – Posprzątacie całą szkołę. Całą – powtórzył i rozejrzał się po uczniach. – Ślizgoni zajmą się lochami, parterem i pierwszym piętrem, Puchoni drugim i trzecim, Krukoni czwartym i piątym, a Gryfonom pozostaje szóste i siódme piętro. Wszystko ma być dokładnie umyte i wyczyszczone. Każdy obraz, rzeźba, zbroja… Wreszcie zobaczycie, jaka to ciężka praca. Oczywiście na magię nie macie co liczyć, różdżki będziecie musieli oddać – zaśmiał się ochryple i kontynuował: - Za chwilę dostaniecie karteczki z informacją gdzie, kiedy i z kim macie się stawić na odpracowanie kary.

Nic jednak się nie wydarzyło. Filch stał i wpatrywał się usilnie w sufit, jakby starając się go zmusić, żeby wyrzucił z siebie papier. Gdzieniegdzie rozległy się śmiechy, co  otrzeźwiło naszego woźnego.

- Dostaniecie je na kolacji! A teraz spadać mi stąd i żeby mi nikt nie zapomniał o sprzątaniu! – krzyknął ze złością i oddalił się w przeciwnym kierunku.

Pokręciłam z powątpieniem głową. Coś czułam, że nic z tego nie wyjdzie. Jak poinformować nas im się nie udaje, a co dopiero dopilnować, żeby wszyscy dostosowali się do obowiązków…

            Niestety, myliłam się. Podczas posiłku przed każdym uczniem pojawiła się mała karteczka. Dowiedziałam się z niej, iż pojutrze czekają mnie gruntowne porządki głównego korytarza na szóstym piętrze, a moimi partnerami będą James i Peter. Ciekawie się zapowiada… Trzy dni później wraz z Ann i Remusem miałam posprzątać starą klasę od zaklęć.

- Hej, czemu ja mam trzy dni zajęte, a reszta tylko dwa? – zapytał Syriusz, zaglądając na nasze informacje.

- Może czegoś się domyślili – mruknęła Dorcas.

- No co ty. Na pewno nie. Ale miło widzieć, że dwa razy będziemy razem odpracowywać tę karę – Black posłał jej szeroki uśmiech.

Czy mi się tylko wydaje, że on ją podrywa?

- Nie tylko ty masz trzy dni zajęte… - podsunęłam mu przed nos karteczkę Petera, zanim Dorcas zdążyła mu coś odburknąć.

Zawsze mogło być gorzej… Te szlabany nie są aż takie straszne.

- A Ślizgoni, chociaż nie brali w tym w ogóle udziału, mają najwięcej do roboty! To się nazywa szczęście! – mruknął zadowolony Syriusz.

            Wracając do dormitorium, postanowiłam zajrzeć jeszcze do biblioteki. Przeczytałam już wszystko, co miałam i musiałam wypożyczyć coś innego. Po kilkunastu minutach zmierzałam już z powrotem do wieży Gryfonów, niosąc ze sobą dwa wielkie tomiska.

- Może pomóc? – usłyszałam za sobą.

Odwróciłam się więc i zobaczyłam Jamesa, który wskazał na księgi, które dźwigałam.

- Dzięki, ale chyba sobie poradzę… - mruknęłam.

- A może jednak? – jednym ruchem zabrał mi lektury i uśmiechnął się szarmancko.

- Skoro nalegasz…

Przez chwilę szliśmy w milczeniu, ale nie przeszkadzało mi to. W jego towarzystwie cisza nie była krępująca, co zauważyłam już dawno.

- Chciałem ci podziękować za prezent. Świetny… - powiedział cicho.

- Podoba ci się?

- Pewnie! Idealny. Na pewno się przyda. Dziękuję… - przystanął.

Zrobiłam to samo i spojrzałam na niego. Patrzył na mnie uważnie, a jego wzrok latał od moich oczu do ust. Delikatnie się uśmiechał.

- W takim razie będziesz musiał mi coś narysować. Nie odpuszczę ci – zażartowałam.

Przez chwilę wydawało mi się, że po jego twarzy przemknął cień zawodu.

- Jasne, co tylko zechcesz.

Uśmiechnęłam się do niego i oboje ruszyliśmy w stronę Pokoju Wspólnego.

***

            Następnego dnia siedziałam z Syriuszem w starej klasie do eliksirów. Od godziny wertowaliśmy znalezione tutaj księgi, co chwilę natykając się na coraz to dziwniejsze przepisy.

- Słuchaj tego. Do krwi bahanki dodać pięć gramów sproszkowanego serca gumochłona. Zamieszać cztery razy w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara i zostawić na tydzień. Następnie każdego dnia przez dwa tygodnie dodawać po jednej łusce karpia – Syriusz skrzywił się mocno, po czym czytał dalej: - i ponownie pozostawić na tydzień. Na koniec dolać dziesięć kropel jadu żmii. Zgadnij, na co jest ten eliksir – powiedział Black.

- Wydaje się prosty do uwarzenia… Nie wiem. Na co?

- Na szybszy wzrost paznokci! – pokazał mi okładkę księgi, z której czytał. „Tysiąc eliksirów ułatwiających życie kobietom” głosił napis.

Roześmiałam się. Stare mikstury były niesamowicie zabawne.

- Powiedz mi, która dziewczyna męczyłaby się miesiąc z jakimś eliksirem, tylko po to, żeby paznokcie jej szybciej urosły? Czy to ma sens?

- Widocznie nie. Tutaj jest mnóstwo bezsensownych przepisów. Na przykład to… - pokazałam mu fragment, z którym właśnie się zaznajomiłam.

Chłopak po chwili wybuchnął śmiechem. Trochę to trwało, zanim oboje się uspokoiliśmy.

- Dwa płatki fiołka zerwanego w czasie pełni Księżyca dodać do wyciągu z marchwi, mieszać przez dziesięć minut, a potem dosypać trzy gramy sproszkowanego serca smoka… - Syriusz urwał w połowie zdania i wpatrzył się uważnie w tekst. Jego oczy przesuwały się szybko, a on sam wydawał się być bardzo zaintrygowany.

- Mam! Już wiem! – wykrzyknął i poderwał się z miejsca.

- Ale co? – zapytałam zdezorientowana.

- Poczekaj tu! Niedługo wrócę! – zawołał i wyleciał z sali.

Kiedy drzwi się za nim zamknęły, na podłogę spadła pewna figurka.

***

Krócej niż ostatnio, wiem. I raczej takiej długości notki będą się pojawiać. Ta jest tak późno, bo w ostatniej chwili wpadłam na pewien pomysł i musiałam go jeszcze opisać. ;p Mam teraz w prawdzie ferie, ale notki i tak częściej niż około co tydzień nie będą się ukazywać. Kolejna być może w niedzielę… Zobaczymy. Pozdro! ;]