Miliardy maleńkich szpileczek

            Nieprzytomnym wzorkiem podążyłam po pomieszczeniu. Światło, które wpadało przez okna, jeszcze mnie oślepiało. Nie pamiętałam zbyt dobrze, co się ze mną stało. Dopiero po kilku minutach zaczęły do mnie docierać pewne fakty. Znajdowałam się w Skrzydle Szpitalnym. Trafiłam tu, ponieważ dotknęłam tajemniczej figurki węża. Pamiętałam, że zemdlałam i zaniósł mnie tu James. Co było potem? Przyszedł Dumbledore… Jego słowa krążyły mi po głowie, ale niewiele mogłam z nich zrozumieć. Kiedy się skoncentrowałam, dopiero mogłam coś z nich wychwycić.

- Panno Evans, został na ciebie rzucony pradawny urok… Właściwie to nie rzucony, ale przeniesiony. Kiedy dotknęłaś posążku węża, natychmiastowo na ciebie wstąpił.

Tak dyrektor Hogwartu wyjaśnił mój niedawny stan. Pytałam go, czy to groźne.

- Nie, myślę, że nie. Muszę tylko zdjąć z ciebie ten czar, a to przyjemne może nie być. James, prosiłbym, żebyś zostawił nas na ten czas.

A więc był tam wtedy także James! Dlaczego nie mógł zostać? I gdzie jest teraz? Przyjrzałam się jeszcze dokładniej wszystkiemu, co mnie otaczało. I nagle mój wzrok przykuło coś czarnego, co znajdowało się na moich kolanach. Jak mogłam jego wcześniej nie zauważyć? Chłopak spał, opierając na mnie swoją głowę. Widocznie musiał być bardzo zmęczony, skoro zasnął w takim miejscu.

Przypomniałam sobie kolejne słowa Dumbledore’a.

- Lily, poczujesz się teraz bardzo dziwnie. Ale spokojnie, po chwili to ustąpi.

Faktycznie, poczułam się wtedy nie tylko dziwnie. Przede wszystkim był to olbrzymi dyskomfort i zarazem ból. Miałam wrażenie, że każda komórka mojego ciała była kłuta przez miliardy maleńkich szpileczek. A potem wszystko ustąpiło. Zapytałam także dyrektora o ten urok. Nie powiedział zbyt wiele.

- Do tej pory byłem pewien, że to legendy, a tu się okazało, że ta figurka naprawdę istnieje. To dlatego ta stara klasa od eliksirów przestała być używana. Przypadków takich, jak twój, było wtedy bardzo dużo. Ale teraz się już nie martw, wszystko powinno być w porządku.

Nie zaspokoił mojej ciekawości do końca. Przeciwnie – jeszcze bardziej ją rozbudził. Postanowiłam, że przy najbliższej wyprawie z Syriuszem do działu ksiąg zakazanych w bibliotece poszukam czegoś na ten temat.

Pamiętałam, że potem pani Pomfrey przyniosła mi kilka eliksirów, po których momentalnie zasnęłam. Ile czasu to trwało? Skierowałam swoje oczy na okno. Po nikłych, ale jasnych promieniach Słońca mogłam sądzić, że nastał świt. Czyli przespałam całą noc. A raczej miałam nadzieję, że tylko tyle.

Wokół mnie panowało wielkie zamieszanie. Zaczynałam mieć już tego dosyć.

Spojrzałam ponownie na śpiącego Jamesa. Obrócił właśnie głowę w moją stronę. Wyglądał tak niewinnie… Jego twarz była spokojna, jakby pozbawiona wszelkich złych i niemiłych emocji. Mogłabym patrzeć na niego godzinami, a pewnie nigdy nie miałabym dość.

W końcu zauważyłam, że od kilkunastu sekund wpatruję się w jego orzechowe tęczówki.

- Witaj. Obudziłaś się nareszcie – powiedział James, podniosą się i przysuwając do mnie. Uśmiechał się przy tym delikatnie.

- Długo spałam? – zapytałam niby od niechcenia.

- Półtora dnia – odparł.

- Półtora dnia? – zrzedła mi mina.

- Tak. Ale to normalne. Pani Pomfrey dała ci ogromną dawkę eliksiru Słodkiego Snu.

Pokiwałam głową ze zrozumieniem.

- Obudziłam cię? – zapytałam.

- Nie – chłopak parsknął śmiechem.

Odetchnęłam z ulgą. James spojrzał mi w oczy, uśmiechając się przy tym szeroko. Speszyłam się szybko i spuściłam wzrok.

- Co się działo, kiedy spałam? – chciałam zejść na neutralny temat.

- Nie wiem. Nie wychodziłem stąd prawie.

- Jak to?

- Normalnie. Nie chciałem cię zostawiać – mruknął ze spokojem.

Znowu się zawstydziłam. Biedak przeze mnie spędził tu prawie dwa dni, do tego był zmęczony i niewyspany.

- Jak się czujesz? – zapytał czule.

Czym ja sobie zasłużyłam na takie traktowanie?

- Dobrze – na potwierdzenie tych słów podniosłam się do pozycji siedzącej.

Na jego twarzy pojawił się ledwo zauważalny uśmiech. Zniknął tak szybko, jak się pojawił. Jego miejsce zajęło zmartwienie.

- Nie masz pojęcia, co przeżywałem… Ledwo się obudziłaś, a znowu spałaś. Wiedziałem, że tym razem nic ci nie będzie, ale mimo to… - to powiedziawszy, usiadł na moim łóżku i objął mnie swoim ramieniem. Przycisnął mnie lekko do siebie, jednak to nie było potrzebne. Sama się w niego wtuliłam i to bez żadnych oporów. James pogłaskał mnie po głowie, tak jak małe dziecko. Nie wiem, ile czasu minęło. Siedząc przy nim, czułam się po prostu świetnie.

Rogacz delikatnie odsunął mnie od siebie, po czym pocałował w czoło. Uśmiechnął się nieznacznie i znowu chciał się przytulić, ale tym razem zaoponowałam.

- Która godzina? – zapytałam.

- Szósta nad ranem – odpowiedział niewzruszony.

- Nie powinieneś się szykować na lekcje?

- Powinienem – mruknął zdawkowo. – Ale nie mam zamiaru stąd wychodzić. Chyba, że tego chcesz – w tonie jego głosu pojawiło się zaniepokojenie.

- Niekoniecznie. Nie chcę, żebyś przeze mnie zawalał inne sprawy.

- Ty jesteś najważniejsza – zapewnił.

Jęknęłam. On mnie co chwilę zaskakiwał swoimi nagłymi wyznaniami. Mówił to już kiedyś, ale za każdym razem czułam się tak, jak teraz.

- James… - zaczęłam, choć nie bardzo wiedziałam, co chciałam powiedzieć.

- Nic nie mów – poprosił i ponownie mnie przytulił.

Wiedziałam, że źle robię, dając mu nadzieję. Nie potrafiłam się jednak od niego oderwać.

- Co to za hałasy? Na Boga, jest szósta rano! – ze swojego gabinetu wyłoniła się szkolna pielęgniarka.

Nie sądziłam, że hałasowaliśmy. Musiała najwyraźniej mieć bardzo dobry słuch. Zobaczyła nas przytulonych do siebie i wciągnęła ze świstem powietrze. James szybko odsunął się ode mnie, wcześniej posyłając mi uśmiech.

 - Potter, co ty wyprawiasz? I jakim cudem się tu znalazłeś? Wynocha stąd, ale to już! – zawołała wściekła.

- Przyjdę później – szepnął w moją stronę i wyszedł.

Pani Pomfrey spojrzała na mnie srogo i już wiedziałam, że czeka mnie bardzo długie kazanie.

***

            Wpadł do sali jak burza. Jego rozczochrane włosy wydawały się być bardziej roztrzepane niż zwykle. A orzechowe oczy świeciły blaskiem. Wyglądał na szczęśliwego. Podszedł do mnie z uśmiechem. Pokręciłam głowa z powątpiewaniem. Kilka minut temu został po raz kolejny w ciągu paru godzin wyrzucony przez panią Pomfrey. Wyraźnie działał na nerwy pielęgniarce.  Usiadł nieopodal mnie i po prostu na mnie patrzył. Chwilę później zaczął zwyczajną rozmowę, za co byłam mu wdzięczna.

            I nagle to się zaczęło. Poczułam się tak samo, jak wtedy, kiedy dyrektor zdejmował ze mnie urok. Miliardy szpilek wbijających się w ciało. Zaczęłam szybciej oddychać, ale wydawało mi się, że w powietrzu jest coraz mniej tlenu. Zamknęłam z bólu oczy.

- Lily, co się dzieje? – zapytał zaniepokojony James.

Nie byłam nawet w stanie nic odpowiedzieć. Jęknęłam, po czym opadłam na poduszki, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Tak przynajmniej myślałam. Kiedy zmusiłam się do otworzenia oczu, uzmysłowiłam sobie, że cała się trzęsę.

- Boli… - wydusiłam tylko.

- Liluś… Boże, co ja mam zrobić? Zaraz wracam – chłopak zerwał się z miejsca, zostawiając mnie samą.

Nie mogłam wytrzymać. Nie wiedziałam, ile to jeszcze potrwa. Uczucie było nie do opisania. Wydawało mi się, że za chwilę zostanę rozerwana. Niech to się już skończy, błagam – pomyślałam.

I wtedy wrócił James. Złapał mnie za rękę i wyszeptał:

- Zaraz będzie dobrze… Wytrzymaj jeszcze chwilę – mocniej mnie ścisnął.

Usłyszałam odgłos szybkich kroków. Ba, dokładnie czułam, że ktoś się zbliża. Moje zmysły zaczęły poprawnie funkcjonować. Dlaczego? Ponieważ ból natychmiastowo zniknął. Uspokoiłam się.

- James… Już jest dobrze – mruknęłam.

Chciał zaprotestować, ale w tym momencie odgoniła go pielęgniarka. I znowu wszystko wróciło, tym razem ze zdwojoną mocą.

- Nie…  - wydukałam i ponownie zaczęłam się trząść.

- Dziewczyno, co ci jest? Lily! Powiedz mi dokładnie, co się dzieje, co czujesz – nakazała pani Pomfrey.

- James… - wydusiłam z trudem.

Zebrałam w sobie resztki sił, których maleńkie szpilki nie zdążyły mi zabrać i wyciągnęłam rękę w kierunku chłopaka. Znalazł się od razu przy mnie, a kiedy poczułam jego dotyk, ból po raz kolejny ustąpił.

- Nie puszczaj… - poprosiłam.

Rogacz przysiadł na skraju łóżka i chwycił moją drugą dłoń. Ścisnął mnie mocno i po krótkiej chwili czułam się wprost doskonale. Jedynie oddech miałam wciąż przyśpieszony.

Otworzyłam szeroko oczy i spojrzałam na niego z wdzięcznością. Nie dane mi było nic powiedzieć, po pani Pomfrey już wlewała we mnie eliksir Słodkiego Snu.

- Będzie lepiej, jeśli teraz zaśniesz, Lily – powiedziała zaniepokojona.

Zanim udałam się w objęcia Morfeusza, zobaczyłam jeszcze zmartwioną twarz Jamesa.

***

            Tysiące spojrzeń skierowanych na mnie. Mnóstwo plotek i nie zawsze miłych komentarzy. Szepty, szepty, szepty. Odwracane nagle głowy na mój widok. Właśnie te rzeczy towarzyszyły mi, kiedy wyszłam ze Skrzydła Szpitalnego.

            Nowe wiadomości szybko się rozchodzą, zwłaszcza te fałszywe. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Zdążyłam już usłyszeć kilkanaście różnych wersji na temat mojego stanu. Niektórzy mówili, że ugryzło mnie dzikie zwierzę, inni, że wypiłam na próbę eliksir, który sama przygotowałam. Słyszałam nawet, że Syriusz rzucił na mnie urok, bo był zazdrosny. Niedorzeczne. Żadna wersja jednak nie miała nic wspólnego z tą prawdziwą.

            A co właściwie się stało? Do końca sama nie wiedziałam. Dumbledore zdjął ze mnie urok i według niego ból, który po tym nastąpił, był tego dopełnieniem. Dyrektor uważał, że wszystko ze mną w porządku.

            Nie zgadzałam się z jego teorią. Coś wciąż nie pasowało. Najbardziej nurtowała mnie kwestia bólu i Jamesa. Kiedy poczułam dotyk chłopaka, wszystko ustąpiło. Nie miałam pojęcia, dlaczego tak się stało. I czy naprawdę była to zasługa Jamesa. Sam zainteresowany starał się jak najmniej mówić o tej sprawie. Odniosłam wrażenie, że nie chce o tym rozmawiać, więc do niczego go nie zmuszałam. Miałam nadzieję, że kiedyś poznam całą prawdę.

            Poza tym James nie odstępował mnie na krok. Czekał na mnie w Pokoju Wspólnym, aby wraz ze mną pójść na śniadanie, a potem na lekcje. W czasie przerw także mnie nie opuszczał. Siedział ze mną przy kominku, kiedy odrabiałam zadania domowe. Spędzał ze mną większą część dnia, dbając o mnie przesadnie. Co chwilę pytał, czy wszystko w porządku, ale w końcu przestał, gdy powiedziałam mu, że trochę przesadza. Ponadto wykorzystywał każdą okazję, żeby być bliżej mnie, niż powinien. Przytulał mnie na powitanie i pożegnanie, a w międzyczasie, kiedy wydawało mu się, że jestem zbyt słaba, by iść o własnych siłach, co było oczywiście nieprawdą, również obejmował mnie w talii. Na początku szczególnie mi to nie przeszkadzało, ale gdy znalazłam się pod ostrzałem spojrzeń jego zazdrosnych fanek, uznałam, że nie miałam prawa się tak zachowywać. Nie było ku temu żadnych powodów.

            Mimo to lubiłam przebywać w jego towarzystwie. Dawał mi oparcie i poczucie bezpieczeństwa. Czułam się znakomicie i nic nie wskazywało na to, że ten stan ulegnie zmianie. James jednak wciąż się mną opiekował i uważał, żeby nie stało mi się nic złego. Był przy tym taki uroczy, że nie dało się mu nie ulec.

            Nasze relacje wzbudzały jednak mnóstwo podejrzeń, o czym poinformowała mnie Dorcas pewnego popołudnia.

- Czy wy w końcu zostaniecie oficjalnie parą? – zapytała zniecierpliwiona.

Odwróciłam się w jej stronę powoli, starając się zrozumieć dokładnie jej słowa.

- Jak to? Parą? – wiedziałam, że mówiła o mnie i o Jamesie.

- Tak. Hogwart aż huczy od plotek, że wreszcie dałaś mu szansę. Co chwilę się przytulacie, spędzacie mnóstwo czasu razem. To oznacza tylko jedno – powiedziała zadowolona z siebie.

- Och, daj spokój. Mówiłam ci już dawno, co o tym myślę.

- Tak. Ale sama przyznaj, że ostatnio sporo czasu spędzacie razem.

- Dorcas, proszę. Ten temat jest już dawno skończony.

- Lily… Nie bój się tego uczucia. To nie jest nic strasznego. James cię bardzo kocha – rzekła spokojnie.

Zamilkłam. Zastygłam bez ruchu, a Meadowes w tym czasie zdążyła wyjść z dormitorium.

Minęło kilka minut, zanim oprzytomniałam. Słowa Dorcas z pewnością namieszały mi w głowie. Nie wiedziałam, czy ma rację, czy też nie. Myśli zlewały się w jedną całość, a ja nie mogłam ich sobie poukładać. Ze złością potrząsnęłam głową i odgoniłam od siebie te niezbyt komfortowe odczucia.

***

            Wraz z Syriuszem miałam zamiar udać się do działu ksiąg zakazanych w bibliotece. Okazja ku temu nadarzyła się dzisiejszego wieczora. Pani Pince lekko się przeziębiła i ponoć pani Pomfrey nafaszerowała ją różnymi eliksirami, które tylko ją uśpiły.

- Tylko ostrożnie, Lily. James mnie zabije, jeśli coś ci się stanie – mruknął Black z udawanym przerażeniem.

Zaśmiałam się tylko, po czym wślizgnęłam pod pelerynę Pottera, którą pożyczył od niego Syriusz. Zbliżała się godzina dwudziesta druga, a przebywanie o tej porze poza Pokojem Wspólnym nie było dozwolone.

Dotarliśmy na miejsce bez żadnych problemów. Łapa korzystał także z Mapy Huncwotów. Jednym, nieznanym mi zaklęciem otworzył drzwi prowadzące do działu ksiąg zakazanych.

- Lepiej się pośpieszmy – powiedział Syriusz i od razu zaczął przeczesywać ogromne regały z księgami.

Nie mogłam wyjść z podziwu. Było tu tylko trochę mniej tomów niż w ogólnodostępnej bibliotece. Te otoczone były dziwną aurą, która podsycała moją ciekawość. Zapragnęłam pogrążyć się w lekturze każdej z nich, ale wiedziałam, że szukamy konkretnej książki.

Z westchnieniem dołączyłam do Syriusza i zaczęłam przeglądać tytuły. Bałam się odrobinę, ale podekscytowanie przewyższało strach. Kilkanaście minut później Syriusz szepnął:

- Znalazłem to – podniósł do góry wielki tom.

Uśmiechnęłam się. W tej książce powinniśmy znaleźć interesujący przepis na eliksir, który już niedługo mieliśmy zaprezentować. Oby nam się udało wykonać go na czas.

Moją uwagę przykuł pewien tytuł. Starożytna magia – głosił tytuł na okładce. Natychmiast skojarzyło mi się to z figurka węża i miałam wrażenie, że ma to ze sobą jakiś związek. Mogłam się też mylić.

- Syriusz? Mogę wziąć jeszcze jedną dla siebie? – zapytałam.

Spojrzał na mnie podejrzanie, ale skinął głową. Zadowolona zabrałam ze sobą znalezisko. Czułam, że będzie to pasjonująca lektura…

***

Udało mi się coś napisać. Wydaje mi się, że jest lepiej niż poprzednio, ale mogę się mylić. ;) Jestem wciąż pod wpływem sagi Zmierzchu i bardzo ciężko mi było wrócić do świata Lily. Ale nie mam zamiaru zawieszać bloga, ani nic takiego. To chwilowy kryzys. Jakoś dam radę. ;D Nie wiem, kiedy kolejna notka. W szkole nauczyciele warują, moi uznali, że nudzimy się w domu. Ale nie będę wam tu narzekać. ;p Cieszę się, że jeszcze czytacie tę historię… :) Pozdrawiam! ;)