Poranek

            Jasne promienie Słońca padały ma moją twarz. Przez chwilę czułam przyjemne ciepło, jednak później stało się to uciążliwe. Gwałtownie otworzyłam oczy, a potem od razu je zamknęłam, bo zostałam wręcz oślepiona. Moje źrenice nie zdążyły się jeszcze przyzwyczaić do takiego oświetlenia. Tym razem delikatnie wsparłam się na łokciach i rozejrzałam dookoła. Znajdowałam się w dużym pomieszczeniu z wieloma łóżkami. Kilka okien było odsłonięte; to przez nie słoneczny blask wpadał do środka. Po mojej prawej stronie znajdowały się lekko uchylone drzwi. Dobiegał stamtąd odgłos przesuwanych książek. Patrzyłam dokładnie na wszystko po kolei, starając sobie przypomnieć, gdzie jestem i dlaczego.

            I wreszcie to do mnie dotarło. Skrzydło Szpitalne, bez wątpienia. Zdziwiłam się, dlaczego potrzebowałam tak dużo czasu, żeby na to wpaść. Powoli przywołałam ostatnie wspomnienia. Ogromny ból głowy, który był wręcz nie do zniesienia. Potem uczucie bezsilności, słabości. Pamiętałam, że osunęłam się na podłogę. A co działo się później? Jakimś cudem znalazłam się tutaj, w Skrzydle Szpitalnym. Mogłam trafić wszędzie, tylko nie tu. Nie chciałam tego. To oznaczało tylko jedno: tysiące pytań, na które sama nie znałam odpowiedzi. Wszyscy będą się zamartwiać moim stanem, a ja przecież tylko zasłabłam. Ciekawe, kto wpadł na tak genialny pomysł, żeby mnie tu przetransportować…

            Drzwi po prawej stronie otworzyły się jeszcze bardziej i stanęła w nich szkolna pielęgniarka – pani Pomfrey. Obrzuciła wzrokiem salę, a kiedy jej wzrok spoczął na mnie, uśmiechnęła się lekko.

- Witaj, Lily. Widzę, że wreszcie się obudziłaś – podeszła do mnie.

- Wreszcie? To ile czasu ja tu leżę? – zapytałam ze strachem.

- Dobę. Twoi przyjaciele przynieśli cię wczoraj w czasie lekcji – wyjaśniła, przyglądając mi się z uwagą.

A więc to tak… Moi przyjaciele… Powinni wiedzieć, że nie miałam najmniejszej ochoty na pobyt w tym miejscu. Przecież James starał się mnie do tego nakłonić, a ja mu odmawiałam. Mogę się założyć, że to jego sprawka.

- Kiedy będę mogła wyjść? – miałam nadzieję, że nawet teraz.

Pielęgniarka spojrzała na mnie z zaskoczeniem, po czym odparła ostro:

- W przeciągu kilku najbliższych dni na pewno nie. Nie wiemy, co ci jest. Panowie Black i Potter poinformowali mnie o twoim stanie przed omdleniem. Wspominali coś o jakiejś figurce, ale niewiele z tego zrozumiałam, bo byli bardzo zdenerwowani. Może wiesz, o co im chodziło?

Tak, oczywiście, że wiem. Chyba ich zabiję…

- Nie, nie mam pojęcia – skłamałam.

- No tak, oni zawsze mają na wszystko dziwne wytłumaczenie. Ale wróćmy do ciebie. Jak się czujesz?

Zastanowiłam się nad odpowiedzią. Cóż, mogłam powiedzieć prawdę.

- Dobrze. Nawet bardzo dobrze. Myślę, że nie muszę tutaj leżeć…

- Uważam jednak, że powinnaś zostać. Wypij to – podała mi mały flakonik z ciemnoniebieskim płynem.

Posłusznie zrobiłam to, co kazała, nie chcąc się z nią dłużej spierać.

Kilka minut później zostałam sama. Dochodziła godzina dwunasta. Byłam zła, że musiałam tu leżeć. Bardzo zła.

- James, nie musisz tu wciąż siedzieć. Jest w dobrych rękach – usłyszałam głos mojej przyjaciółki.

- Wolę być przy niej. Raz jej nie dopilnowałem i teraz już nie pozwolę na coś takiego.

W drzwiach pojawiła się Dorcas, a chwilę po niej do pomieszczenia szedł Rogacz. Miał zgarbioną sylwetkę, wyglądał na smutnego. Wpatrywał się w podłogę, pogrążony we własnych rozmyślaniach.

- Lily! Obudziłaś się!  - zawołała Dorcas i w mgnieniu oka znalazła się przy mnie, prawie mnie przygniatając.

- Spokojnie, bo mnie udusisz – wydyszałam.

Dziewczyna odsunęła się ode mnie i uśmiechnęła szeroko.

- Nie chciałam… Po prostu cieszę się, że już jest dobrze – wyznała.

- Tak, wszystko jest w najlepszym porządku. Nie wiem, dlaczego tak spanikowaliście. Zwykłe omdlenie, nic takiego. Nie chcę tu być – od razu pozwoliłam swoim żalom wypłynąć na wierzch.

Spojrzałam na Jamesa. Patrzył na mnie z niedowierzaniem, ale zarazem z radością malującą się w jego orzechowych tęczówkach. Stał, nie wiedząc, co zrobić.

Dorcas wyczuła to dziwne, nieprzyjemne napięcie i spróbowała rozluźnić atmosferę.

- Daj spokój. Nie masz się czym przejmować.

- No, nie wiem. Kto mnie zaniósł do Skrzydła? – spytałam twardo.

- Eee… Ja – mruknął niepewnie James.

- Mogłam się tego spodziewać – warknęłam.

- Jesteś zła? – spytał, podchodząc bliżej.

Jego ton nie był taki, jak zwykle. Zaniepokojony, wystraszony.

- Tak. Mówiłam, że nie chcę tu trafić! A ty mimo wszystko mnie tu zaniosłeś!

Chłopak zmrużył oczy.

- Żartujesz? Zemdlałaś, to co miałem zrobić? To był odruch!

- Świetnie! To trzeba było najpierw pomyśleć!

Zamarł. Wyglądał, jakby odebrało mu mowę. Stanął bez ruchu i wpatrzył we mnie.

- Więc według ciebie powinienem cię tam zostawić, co? Jasne, leżałaś tylko nieprzytomna, bez znaków życia – wyrzucił z siebie podniesionym tonem, a potem dodał spokojniej: - Nie wymagaj tego ode mnie – to powiedziawszy, gwałtownie odwrócił się i wyszedł z sali, trzaskając drzwiami.

- Przesadziłaś – powiedziała Dorcas.

- Niby dlaczego?

Meadowes potrząsnęła głową, jakby nie mogąc uwierzyć, że ktoś jest w stanie gadać takie głupoty.

- Boże, Lily, nic nie rozumiesz?

- A co tu jest do rozumienia?

Rogacz się pewnie obraził. Trudno, przejdzie mu.

- Jeju… - popatrzyła na mnie ze smutkiem.

- No co? – ponagliłam ją.

- Wiesz, jak on się martwił? Spędził tu całą noc, nie spał ani minuty. Na każdej przerwie biegał do ciebie, żeby tylko spojrzeć, w jakim jesteś stanie. A wczoraj, kiedy zasłabłaś, wyglądał, jakby sam miał nagle odpłynąć. Ale zachował zimną krew i pobiegł z tobą do Skrzydła Szpitalnego. Wyglądałaś okropnie… Byłaś blada jak ściana, naprawdę miałam wrażenie, że to coś poważnego. On był taki zdenerwowany, że nie mógł nic robić! A ty teraz do niego z pretensjami, sama nie wiem, o co. Każdy się o ciebie martwił, ale on… I strasznie się obwiniał o twój stan – zakończyła, czekając na moją reakcję.

To, co powiedziała, dotarło do mnie dopiero po chwili. Nie wiedziałam, co powinnam zrobić.

- Naprawdę? – wyjąkałam.

Pokiwała głową.

Ale ze mnie idiotka. Skoro taka jest prawda, to… On musiał czuć się fatalnie. Tysiące myśli przelatywało w mojej głowie, każda coraz bardziej przybliżała mnie to zrozumienia tego: zachowałam się podle.

- Porozmawiasz z nim? – zapytała Dorcas, po paru minutach, w ciągu których zdążyłam sobie trochę poukładać myśli.

- Chyba powinnam, prawda? Niepotrzebnie na niego naskoczyłam. Mówiłam to pod wpływem złości…

- Wiem. Nie chciałaś tu być, prawda? Ale dlaczego?

Wzruszyłam ramionami.

- Sama nie wiem. Nic mi nie jest, nic się nie stało. Niepotrzebna panika.

- Leżysz tu jednak cały dzień, więc musi to być coś poważniejszego.

- Co właściwie się stało wczoraj? – zapytałam.

- Szliśmy… A ty nagle stanęłaś i wyglądałaś, jakbyś była w innym świecie. Taka nieobecna… I potem po prostu osunęłaś się na ziemię. James zaraz wziął cię na ręce i pobiegł do Skrzydła.

- Ach tak. Dzięki. Kurcze, czuję się winna.

- Lily, porozmawiasz z nim i po sprawie. Wiesz, że on długo się na ciebie nie potrafi gniewać – mruknęła, na co się uśmiechnęłam.

- Powiesz mu, żeby tu przyszedł? Pani Pomfrey na razie nie pozwala mi wyjść.

- Jasne. Ale muszę już lecieć, bo zaraz się zaczną eliksiry. Slughorna będzie zrozpaczony, nie widząc cię u siebie.

- Tak, przeżyje pewnie zawód. Leć już, bo się spóźnisz.

Zostałam ponownie sama. Te kilkanaście ostatnich minut bardzo zmieniło moje samopoczucie. Czułam ogromną niechęć do samej siebie. Znowu zraniłam Jamesa. On się martwił, starał, a ja do niego z wyrzutami, w dodatku nieuzasadnionymi. Gdyby komuś z moich przyjaciół wydarzyło się to samo, co mi, zapewne zareagowałabym tak samo. Jestem po prostu żałosna…

            Następna godzina minęła nie wiadomo kiedy. Spędziłam ją głównie na rozmyślaniach na temat zbliżającej się rozmowie z Jamesem. Zabawne, ledwo zdążyłam się obudzić, a już narobiłam kłopotów.

- Mogę wejść, czy najpierw mam to dwa razy przemyśleć? – usłyszałam.

W drzwiach stał nie kto inny, jak James. Widocznie bardzo mu się do mnie śpieszyło.

- Wejdź – uśmiechnęłam się delikatnie, mając nadzieję, że nie zrobię z siebie jeszcze większej idiotki.

Obrzucił mnie podejrzliwym spojrzeniem, po czym usiadł na krześle przy moim łóżku. Podniosłam się nieznacznie.

- O co chodzi? – spytał obojętnie.

- Przepraszam – powiedziałam.

Nie było sensu krążyć dookoła tego tematu. Musiałam to wyznać. Nie było tak trudno, jak sobie wyobrażałam.

Chłopak zdziwił się lekko, a potem szeroko się uśmiechnął.

- W porządku. Może faktycznie powinienem się wtedy zastanowić… Wiedziałem, że nie chciałaś iść do Skrzydła – mruknął.

- Nie, nie. Dobrze postąpiłeś. To ja jak zwykle myślałam tylko o sobie. Nie chciałam… Nie chciałam cię w jakiś sposób urazić.

- Dobra, nie ma o czym mówić. Lepiej powiedz, jak się czujesz. Bo szczerze mówiąc, to mnie najbardziej interesuje w tej chwili – obdarzył mnie ciepłym uśmiechem.

Wybaczył mi. Tak po prostu, bez chwili zastanowienia.

- Ze mną wszystko okej. Nie masz czym się martwić.

- To dobrze. Wiesz… Te godziny, które tu spędziłaś nieprzytomna, były jednymi z najgorszych w moim życiu.

- Ale przecież…- zaczęłam, jednak mi przerwał.

- Jesteś dla mnie cholernie ważna – powiedział, patrząc mi w oczy. – Strasznie się o ciebie bałem. Nie rób mi tego nigdy…

Nie odpowiedziałam. Nie miałam pojęcia, co.

- Na szczęście już jest dobrze. Boli cię jeszcze głowa? – zapytał.

- Nie.

- Myślałem, że powinien się o tym dowiedzieć Dumbledore, ale nie wiem, czy chcesz, żebym mu cokolwiek mówił.

- Zrób, co uważasz za słuszne.

Ponownie się uśmiechnął i spojrzał niepewnie na moją dłoń. Chwilę później położył na niej swoją, a mnie przeszedł miły dreszcz.

- Tak się zastanawiam… - mruknął powoli, patrząc na mnie uważnie.

- Nad czym? – spytałam odruchowo.

- Może… Jak już stąd wyjdziesz… Może… Byśmy…

Nie dokończył. Przerwał mu w tym głośny trzask otwieranych drzwi. Wpadł przez nie zdyszany Syriusz.

- Witam państwa! Słyszałem, że się obudziłaś, Lily. I przyszedłem… Eee… Przeszkodziłem? – natychmiast odsunęłam rękę od Jamesa.

- Nie, skądże. Fajnie, że wpadłeś – odparłam.

Kątem oka zauważyłam, jak Potter posyła Blackowi spojrzenie pełne złości.

- Chyba nie wszyscy tak sądzą. Dobra, potem nadrobicie – pokazał mi język.

- Chciałem ci powiedzieć, że rozmawiałem już z dyrektorem i potem do ciebie przyjdzie.

Już? To znaczy, że chłopaki nawet nie czekali na moje zdanie na ten temat.

- Jasne…

W pomieszczeniu nastała cisza. Syriusz zerkał na nas na przemian, aż w końcu wykrztusił:

- No weźcie… Wyluzujcie. Wiem, że chcecie pobyć sami, ale jeszcze się chwilę ze mną pomęczycie.

Zdzieliłam go po głowie. Należało mu się.

- Nie myśl sobie za dużo, Black – uśmiechnęłam się lekko.

***

Na nic lepszego mnie nie stać. Niestety. Odrobinę inaczej wyobrażałam sobie tę notkę… No cóż. Jestem całkowicie pochłonięta serią „Zmierzchu” i potterowski świat jakby trochę się ode mnie oddalił. Starałam się, żeby w tej notce nie zrobić z Jamesa Edwarda. Nie wiem, czy wyszło. ;p Ech… Strasznie się w to wciągnęłam. Ale pewnie nie tylko ja. ;p Przeczytałam już wszystkie części i myślę, że teraz jakoś wrócę do świata Lily. Ciekawe, kiedy. ;p No nic, mam nadzieję, że mnie rozumiecie. ;)

Nie wiem, kiedy kolejna notka. Postaram się, żeby była za tydzień… Ale nie jestem pewna. Zobaczymy. ;) Przepraszam za błędy i literówki w tej, ale nie mam sił i chęci sprawdzać.

Pozdro!