Przeciw Puchonom

Trzęsienie ziemi. Tylko tak mogłam to określić. Coś gwałtownie mną potrząsało, a ja miałam wrażanie, że drga cały świat. Uznałam, że najlepiej będzie to przeczekać i po prostu przewróciłam się na drugi bok. Wstrząsy wyraźnie się zwiększyły.

- Lily, ile można spać? Wstawaj, za pół godziny zaczyna się mecz – usłyszałam.

A więc to nie trzęsienie, tylko Dorcas usiłująca mnie obudzić. Nic takiego…

W odpowiedzi mruknęłam tylko coś niezrozumiałego.

- No dawaj, nie chcesz się chyba spóźnić? – ponownie mną potrząsnęła.

Nadal nie odpowiadałam. Niezbyt dokładnie zrozumiałam, co do mnie mówiła. W końcu uzyskałam upragniony spokój i już miałam nadzieję, że będę mogła kontynuować sen.

- No cholera jasna! Lily! James zaraz ma mecz! Chyba nie chcesz, żeby był zawiedziony tym, że cię tam nie będzie. Ruszaj się! – wrzasnęła dziewczyna.

Zaczęło do mnie wreszcie docierać to, co się dzieje. Mecz… James…

- To dzisiaj? – zapytałam nieco przytomniejsza.

- Tak. No chodź, nie każ Jamesowi dłużej czekać.

- Dorcas! – usiadłam na łóżku.

- Zbieraj się, zbieraj. Masz dwadzieścia minut jeszcze.

- Zapomniałam, że to już dziś. James nic nie mówił.

- No cóż… Ta data była zakreślona na tablicy w Pokoju Wspólnym, wiesz? Ale rozumiem, zakochani inaczej patrzą na świat i nie zauważają takich szczegółów.

Spojrzałam na nią spode łba i warknęłam:

- Nie jestem zakochana.

- Nie, ależ oczywiście, że nie – odparła z ironią. – Ale naprawdę się pośpiesz, bo nie zobaczysz, jak pokonujemy Puchonów. Czekam na dole – dodała.

Pokręciłam głową z powątpiewaniem, kiedy to mówiła. Jej teoria była naprawdę bezsensowna.

Nagle zerwałam się z łóżka i czym prędzej pognałam do łazienki. Nie miałam zamiaru spóźnić się na to wydarzenie. Pamiętałam jak jeszcze niedawno James opowiadał mi o taktykach na mecz. Był bardzo podekscytowany. Poza tym, jak na Gryfonkę przystało, powinnam siedzieć teraz na trybunach i dopingować swoich. A ja utknęłam w łazience i w przyśpieszonym tempie próbowałam doprowadzić do porządku moje włosy.

Piętnaście minut później byłam już gotowa. Sama się zdziwiłam, że tak szybko udało mi się ogarnąć. Nie miałam czasu na żadne śniadanie, ale miałam nadzieję, że jakoś dam bez tego radę.

- No, szybko jesteś – skomentowała Dorcas moje pojawianie się w Pokoju Wspólnym.

- Chodźmy – mruknęłam tylko i rzuciłam się w stronę portretu Grubej Damy.

Na trybuny oczywiście dotarłyśmy spóźnione. Z trudem przecisnęłyśmy się przez tłum i usiadłyśmy obok Ann, która zajęła nam miejsca. Z jej lewej strony znajdował się obejmujący ją Remus, a także Peter, który co chwilę wyciągał ze swojej torby ciasteczko.

- Mogę jedno? – spytałam patrząc na słodkości.

- J-jasne – wyjąkał zdziwiony i podsunął mi paczuszkę.

Peter spojrzał akurat na boisko, więc skorzystałam  z okazji i zabrałam nie jedno, ale dwa ciastka. Głód zaczął mi już dawno doskwierać. Na szczęście w tym hałasie nikt nie słyszał, jak bardzo burczało mi w brzuchu.

W końcu zerknęłam na latających graczy. Usiłowałam wypatrzeć czarnowłosą postać w szkarłatno-złotych szatach.

Pogoda była wprost idealna. Świeciło słońce, wiał leciutki, prawie nieodczuwalny wiatr. Na niebie widniały drobne, białe chmury.

Dostrzegłam Syriusza, który machał w naszą stronę. Chwilę później mknął już ku trzem pętlom. Po paru sekundach rozległ się donośny głos komentującego:

- Dwadzieścia do zera dla Gryfonów!

Moje oczy wreszcie odnalazły pewną osobę. James powoli okrążał boisko i przeczesywał wzrokiem całe boisko, często zatrzymując się na publiczności. Kiedy zauważyłam, że on także na mnie patrzy, uśmiechnęłam się. Odpowiedział tym samym. Serce nagle zabiło mi o wiele szybciej, a uśmiech powiększył się. Przez kilkanaście sekund gapiłam się na niego, aż w pewnym momencie chłopak zniknął mi z oczu, gdyż w jego stronę podążał tłuczek. Na szczęście udało mu się go uniknąć.

Zaśmiałam się cicho. Ale jednocześnie poczułam rozdrażnienie. Dlaczego moje ciało tak reagowało na jego widok? Przypuszczenia Dorcas nie mogły być słuszne.

            Gra toczyła się dalej. Gryfoni wbili kolejno pięć bramek, za to Puchoni trafili zaledwie trzy. W pewnym dramatycznym momencie wszyscy wstrzymali oddech, bo wyglądało na to, że stracimy zawodnika. Tłuczek zmierzał ku Syriuszowi z zawrotną szybkością. Chłopak wyminął go w ostatniej sekundzie.

Puchoni dostali nagły zastrzyk adrenaliny i grali agresywniej. Nasi zawodnicy co chwilę musieli bronić się przed dwoma złośliwymi piłkami. Za to Gryfoni byli lepsi w ataku, więc rozgrywka była bardzo wyrównana. Godzinę później remisowaliśmy.

Mecz ciągnął się i ciągnął, aż nastała godzina piętnasta. Byłam już zmęczona wpatrywaniem się w graczy, a oczy same mi się zamykały. Wiatr przybrał na sile, przez co było mi o wiele zimniej. W dodatku głód dawał mi się coraz bardziej we znaki. James krążył nad boiskiem, a po wyrazie jego twarzy dało się poznać, że jest bardzo zdenerwowany. Oby szybko złapał tego znicza… W nim cała nadzieja, bo ścigający Hufflepuffu nie dawali nam szansy na utrzymanie zbyt długiej przewagi.

- Lily, nie bądź zła, ale ja go chyba zabiję, jeśli zaraz nie złapie tego znicza – mruknęła poirytowana Dorcas.

Kilkanaście minut później na stadionie zrobiło się głośniej. Wielu uczniów wstało, a ci za nimi musieli zrobić to samo. Szybko poznałam powód tego nagłego zainteresowania. James Potter i Matt Albrook pędzili w stronę pętli Gryfonów. Mknęli tak szybko, że ciężko było za nimi nadążyć. Obaj gwałtownie skręcili w prawo i poderwali się w górę. Z trudem dostrzegłam złoty punkcik, za którym tak lecieli. James niespodziewanie przyśpieszył i parę sekund później wyciągał już rękę, w której błyszczał znicz. Wszystko działo bardzo szybko.

Hałas był nie do opisania. Gryfoni tak krzyczeli, że musiałam zatkać sobie uszy. Nic to jednak nie dało i sama przyłączyłam się do świętowania.

Udało się, wygraliśmy. Po kilku godzinach zaciętej gry James złapał znicza. To jego zasługa.

Wraz z przyjaciółmi zaczęłam się przedzierać przez tłum do naszej drużyny. Nie było to łatwe, bo każdy chciał jak najszybciej im pogratulować. Nie zdziwiło mnie to, że wygraliśmy. Tego właśnie się spodziewałam. Mimo to cieszyłam się i to bardzo.

Stanęłam z boku i cierpliwie czekałam na swoją kolej. Rogacz to zauważył i sam wyszedł mi naprzeciw.

- Gratuluję – powiedziałam z uśmiechem.

Przez chwilę wydawało mi się, że chłopak jest niezdecydowany. Zrobił krok w moją stronę, po czym natychmiast się cofnął, aby za chwile znowu ruszyć do mnie. Porwał mnie w ramiona i mocno przycisnął do siebie.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę – mruknął mi do ucha.

Tulił mnie do siebie tak, jak dawno mu się nie zdarzało. Przylegałam do niego całym ciałem. Niepewnie zaczęłam się od niego odsuwać, na co chłopak jedynie się zaśmiał i puścił mnie.

- Domyślam się – odparłam.

Nie sposób było nie widzieć jego szczęścia. Oczy błyszczały mu z radości, a na twarzy widniał szeroki uśmiech.

- Byłeś świetny – pochwaliłam go.

- Starałem się. Szkoda, że tak późno złapałem tego znicza. Widziałem, jaka byłaś już znudzona. Ale po prostu nigdzie nie było go widać, a reszta latała tak szalenie, że nawet przypatrzeć się nie miałem jak… - zaczął tłumaczyć chaotycznie.

- Przecież nic się nie stało. Najważniejsze, że wygraliśmy.

- Masz rację. Już myślałem, że nie przyjdziesz – wyznał.

- Ale przyszłam. Chodźmy do reszty, pewnie nie mogą się doczekać, kiedy ci pogratulują.

James uśmiechnął się jeszcze szerzej, o ile to możliwe, i razem wróciliśmy do drużyny i przyjaciół. Zauważyłam, jak Syriusz przytula Dorcas i jak się do siebie uśmiechają. Szkoda, że się rozstali. Naprawdę szkoda…

- Zmęczony? – zapytałam Jamesa, kiedy siedzieliśmy już całą paczką w Pokoju Wspólnym.

Dopiero teraz mieliśmy chwilę spokoju. Do tej pory Potter i Black byli oblegani przez uczniów, szczególnie przez dziewczyny.  

Chłopak pokiwał głową.

- Prawie całą noc nie spałem – wyznał cicho, tak żebym tylko ja to usłyszała.

- Dlaczego?

- Wciąż myślałem o meczu. Dopiero teraz czuję zmęczenie. W dodatku te kilka godzin na miotle…

- Rozumiem. Powinieneś iść spać – powiedziałam.

Ziewnął przeciągle.

- Jeszcze nie teraz – uśmiechnął się.

Syriusz wcześniej planował zrobić wielką imprezę, jednak odwiedliśmy go od tego pomysłu. Powód? Mieliśmy przyjęcie całkiem niedawno z okazji urodzin Jamesa. Poza tym było za mało czasu, żeby przygotować, chociaż z tym Huncwoci by sobie poradzili. Widziałam jednak, że byli bardzo zmęczeni, a w szczególności Rogacz.

Siedzieliśmy więc razem w Pokoju Wspólnym i słuchaliśmy przebiegu meczu z perspektywy Syriusza. Cały czas opowiadał o swoich chwytach i sztuczkach, aż w końcu wraz z dziewczynami wygoniłam Huncwotów do dormitorium, żeby mogli się porządnie wyspać.

***

To by było na tyle. Pewnie nie tego się spodziewaliście. Ta notka to taka odskocznia, zero akcji. To wszystko przez tę wenę. Pomysły mi uciekły i nie mogę nic wymyślić. Nie chciałam zaniedbywać bloga, dlatego coś napisałam. W sumie ten mecz planowałam dawno, a teraz nadarzyła się ku temu okazja.

Pamiętacie konkurs na najlepszy eliksir? Cóż… Mam kilka pomysłów na eliksir Lily, ale wciąż nie wiem, czy którykolwiek wybiorę, bo każdy wydaje mi się nieodpowiedni. Może ktoś z was ma jakąś propozycję? Jeśli tak, napiszcie. Gdziekolwiek – w mailu, na GG albo w komentarzu. Chciałam, żeby to było coś oryginalnego, a moje pomysły mnie niezbyt zadowalają.

Dzięki za pomoc w sprawie plagiatu mojego szablonu. :) To było wspaniałe, kiedy stanęliście za mną murem. Naprawdę dziękuję. :) Szkoda tylko, że ta dziewczyna nic nie zrozumiała. Napisałam do Onetu. Uznali jednak, że blogi są jedynie podobne i mają za mało powodów, żeby zablokować tamtego bloga. To się nazywa sprawiedliwość, nie ma co. Ale trudno, już nic nie da się zrobić. Ale już zadbam o to, żeby uprzykrzyć tej dziewczynie blogowe życie… ;)

Za tydzień notki nie będzie na pewno. Wiecie, co jest w środę – premiera „Przed świtem”. :) Mimo że już to czytałam, nie będę się w stanie oderwać od tej książki. Do weekendu raczej mi nie przejdzie. ;p Ale chyba mnie rozumiecie, nie? :)

No to tyle, chyba was już na maxa zanudziłam. Mam nadzieję, że jeszcze tu ktoś zagląda po tak długiej przerwie w pisaniu. ;]