"Pani prefekt zaczęła się zadawać z Huncwotem"

            Powolnym tempem szłam wraz z Jamesem w stronę Pokoju Wspólnego. Lekcje dobiegły końca, a nasi przyjaciele skorzystali z okazji i czym prędzej wybiegli na szkolne błonia, by cieszyć się wiosennym Słońcem. Z chęcią bym do nich dołączyła, ale, w przeciwieństwie do nich, przejmowałam się nauką i wiedziałam, jak wiele nam na jutro zadali. Nauczyciele znowu stwierdzili, że nam się bardzo nudzi. Czekało mnie więc popołudnie z transmutacją, wieczór z eliksirami i pół nocy z astronomią. Reszta miała to najwyraźniej gdzieś. Potter także nie miał zamiaru się uczyć, ale stwierdził, że mi potowarzyszy. Zastanawiałam się, co takiego będzie robił, ale nie protestowałam.

- O czym myślisz? – zapytał nagle chłopak.

Spojrzałam na niego kątem oka.

- O lekcjach – odparłam zgodnie z prawdą.

Już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale nie dane mu to było. Cisze panująca na korytarzu przerwał donośny krzyk profesor McGonagall.

- Potter! Zatrzymaj się i to już!

Stanęłam gwałtownie i rzuciłam Jamesowi zaniepokojone spojrzenie. Co on też znowu zrobił?

Na jego twarzy pojawił się mały grymas, a chłopak zamknął oczy, jakby starał się uspokoić.

Nauczycielka szybko do nas dotarła. Założyła ręce na piersiach i popatrzyła na nas srogo, na dłużej zatrzymując wzrok na szukającym.

- Możesz mi wyjaśnić, dlaczego pan Collin Brandon leży w Skrzydle Szpitalnym ze złamaną ręką i kontuzją barku?

Wystraszyłam się. Czy ona uważała, że to wina Jamesa? Przecież on by tego nie zrobił, o nie.

- Nie mam pojęcia, pani profesor – odrzekł z miną niewiniątka.

- Nie udawaj, Potter! Brandon wszystko opowiedział. Wiemy, że to ty rzuciłeś na niego te zaklęcia. Byłam pewna, że trochę zmądrzałeś, ale tobie w głowie nadal te dziecinne zabawy. Szlaban, Potter! Do odwołania. I Gryffindor traci trzydzieści punktów. Staw się dzisiaj u pana Filcha o osiemnastej. Zawiodłam się na tobie – dodała nieco ciszej, po czym po raz kolejny rzuciła mu wrogie spojrzenie i odeszła szybkim krokiem.

- O co tutaj chodzi? – zapytałam, starając się zachować spokojny wyraz twarzy.

- O nic – mruknął.

- James! – zawołałam.

- Dostałem szlaban, o.

- Tyle to sama wiem. Co się stało temu Collinowi?

Znowu zamknął oczy, a kiedy je w końcu otworzył, westchnął.

- Nie odpuścisz, nie?

- Masz rację.

- Dostał ode mnie paroma zaklęciami – wzruszył ramionami.

- Co? – spytałam zdezorientowana.

Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą powiedział. To do niego niepodobne. Takie coś zrobiłby stary James, którego nie znosiłam. Ale nie ten!

- To, co słyszałaś. – Spuścił głowę.

- Nie wierzę. Jak mogłeś coś takiego zrobić? Myślałam, że się zmieniłeś – warknęłam.

Byłam na niego wściekła. Rozczarował mnie i to jak! Po raz kolejny zawiódł. Odwróciłam się szybko i już miałam odchodzić, jednak chłopak złapał mnie za rękę i przytrzymał.

- Czekaj. Daj mi to wyjaśnić – poprosił cicho.

- Co tu wyjaśniać? – spytałam wrogo.

- Parę minut, dobra? Potem będziesz mogła się na mnie wściekać.

Stanęłam naprzeciw niego i założyłam ręce tak, jak jeszcze niedawno profesor McGonagall.

- Słucham.

- Pewnie i tak nie uwierzysz, ale… Chodziłem z samego rana po Zakazanym Lesie – zaczął.

- Stop. Po Zakazanym Lesie? Po co? – przerwałam.

- Sprawdzałem coś. Nieważne. Mogę mówić dalej? – mruknął z poirytowaniem.

Pokiwałam głową, nabierając podejrzeń.

- Zobaczyłem tego całego Collina przy chatce Hagrida. Zgadnij, co robił. Niszczył jego ogródek! Najpierw zalał wszystko wodą z różdżki, potem powyrywał kwiaty, a na koniec jeszcze podeptał to, co zostało. Wkurzyłem się jak nigdy. Lily, wiem, że nie powinienem go od razu atakować, ale Hagrid bardzo się cieszył z tego ogródka. A ten gnojek po prostu to niszczył…

Po chwili wszechogarniająca złość zaczęła ze mnie wypływać. Już nie miałam ochoty zdzielić go po łbie. Jednak do końca nie potrafiłam mu uwierzyć.

James wreszcie spojrzał mi w oczy. W jego orzechowych tęczówkach kryło się zaniepokojenie i strach.

- Kolejna bajeczka czy tak było naprawdę? – zapytałam.

- Tak było – powiedział. – Wiem, że głupio zrobiłem, ale nie mogłem się zwyczajnie przyglądać, jak ten matoł psuje pracę mojego przyjaciela. Rozumiem, że się na mnie zawiodłaś… - przyznał smutno.

Teraz to mi zrobiło się bardzo głupio. I nieprzyjemnie. Sama miałam wyrzuty sumienia, że tak na niego naskoczyłam. W głębi duszy wiedziałam, że teraz powinnam się na niego śmiertelnie obrazić i nie odzywać się przez bardzo długi czas, ale coś mnie powstrzymywało. Zamiast tego miałam ochotę go przytulić i wszystko wybaczyć. Czy to było normalne?

- Byłeś lojalny w stosunku do Hagrida… To dobrze – mruknęłam. – Ale przesadziłeś z tymi zaklęciami. Mogłeś go tylko obezwładnić i zawołać jakiegoś nauczyciela, a nie samemu go karać.

- Pewnie tak… Ale Brandon już kiedyś dał mi się w kość i teraz jeszcze to… Przepraszam, Lily.

- Mnie nie przepraszaj, tylko jego. Chociaż… Nie, nie musisz. Należało mu się.

- No co ty? – chłopak wydawał się być bardzo zaskoczony.

Wzruszyłam ramionami.

- Jakbym go tam zobaczyła, to pewnie sama miałabym ochotę coś mu zrobić.

Collin Brandon był czwartoklasistą ze Slytherinu, który uważał, że wszystko mu wolno. Panoszył się po szkole, patrząc z góry na resztę uczniów. Kiedyś często działał mi na nerwy, jednak obecnie usunął się w cień swoich starszych kolegów. Byłam pewna, że nie zrobił tego z własnej woli, widocznie musieli mu grozić. Mało mnie to jednak obchodziło.

- Ale i tak uważam, że przesadziłeś – zastrzegłam.

Rogacz zaśmiał się, pokazując białe zęby.

- Co się z panią stało, pani prefekt? – zapytał, uśmiechając się.

- Pani prefekt zaczęła się zadawać z Huncwotem – odparłam.

- I wyszło to pani na dobre.

- Oj, nie wiem, nie wiem…

James objął mnie w pasie i popchnął lekko, żebym ruszyła. Kiedy zorientowałam się, gdzie trzyma swoją rękę, czym prędzej odsunęłam się od niego. On udał, że niczego nie zauważył.

- Naprawdę nie jesteś na mnie zła? – spytał.

- Trochę jestem… Ale cię rozumiem – przyznałam.

- Dzięki – powiedział z ulgą i uśmiechnął się.

            Wszedłszy do Pokoju Wspólnego, od razu skierowałam się do dormitorium, aby wziąć potrzebne książki oraz pióro i kartki pergaminu. James czekał na mnie już na kanapie. Rozłożył się wygodnie na fotelu, trzymając w dłoniach jakiś magazyn o quidditchu. No pięknie, ja tu mam zamiar zakuwać, a ten będzie sobie gazety czytał! A i tak pewnie ujdzie mu płazem to, że się nie uczył. Ech, sprawiedliwość…

            Usiadłam na wolnym fotelu przy nim i spojrzałam na chłopaka. Uśmiechał się szeroko w moją stronę. Pokręciłam głową z powątpiewaniem i zaczęłam czytać rozdział w podręczniku poświęcony transmutacji małych przedmiotów w niewielkie zwierzęta. Co chwilę jednak przypominałam sobie o mojej reakcji na wieść o postępku Pottera i ciężko mi było uwierzyć, że się na niego nie złościłam. Było to co najmniej dziwne i nie dawało mi spokoju.

- Lily! Tu jesteś! – usłyszałam znajomy głos dochodzący od strony portretu Grubej Damy.

Parę sekund później naprzeciwko mnie stał dyszący ciężko Syriusz. Oparł dłonie na kolanach i pochylił głowę, aby złapać oddech.

- Już… Wiem… Jaki… Eliksir… Zrobimy… - wysapał.

- Ej, Syriusz, spokojnie. Siadaj i mów – powiedziałam.

- Wpadłem na ten pomysł na błoniach. I byłem jeszcze w bibliotece, żeby się upewnić, co do jednej sprawy – rzekł, kiedy już trochę ochłonął. – To będzie coś! Sama zobaczysz! Tylko musimy przeszukać parę książek, bo nie pamiętam za bardzo, który przepis jest właściwy… Ale… Uda się! Na pewno się uda!

- Jaki masz pomysł?

Wreszcie. Straciliśmy już zbyt dużo czasu.

- Nie mogę ci powiedzieć, bo on tu jest – wskazał na Jamesa. -  Zresztą, sam do końca nie wiem, co ten eliksir spowoduje, tylko tak ogólnie. Ale to na pewno wypali! – mówił podekscytowany.

- Syriusz… To bezpieczne? – zapytałam.

- Tak, całkowicie. Nie bój się. Nareszcie możemy zacząć go robić. Ale najpierw coś innego…

- Co takiego?

- Potrzeba nam jednego składnika. Kwiatu… Eee… Jakiegoś tam. Coś na en. Nie pamiętam. Wiem, że trzeba go zerwać podczas nowiu Księżyca, bo tylko wtedy ma odpowiednie właściwości… I on rośnie u nas, w Zakazanym Lesie.

- Skoro rośnie w Zakazanym Lesie to jak ma być bezpieczny?

- Oj, bez przesady. Musisz mi zaufać. I tak niczego innego nie mamy. Szykuj się, jutro tam idziemy.

- Jutro?

- Tak, jutro jest nów. Nie bój się, wszystko obmyśliłem. To będzie świetne! – mruknął z zadowoleniem.

Posłał mi jeszcze radosny uśmiech, pomachał nam i pobiegł z powrotem, zapewne znowu do biblioteki, by sprawdzić ten jego „cudowny” eliksir. Ciekawe, co takiego wymyślił. Bałam się, że to coś na miarę huncwockich żartów. Oby tylko tym razem Syriusz potraktował sprawę poważnie.

            Musiałam mieć bardzo zdezorientowaną minę, bo James wybuchnął głośnym śmiechem. Spojrzałam na niego pytająco, a ten nadal się śmiał.

- Nie masz się czego obawiać, Łapa chyba naprawdę dostał olśnienia – powiedział, kiedy się uspokoił.

- Taa… Dzięki za pocieszenie.

- Ależ proszę.

Z westchnieniem wróciłam do nauki. Tym razem jeszcze trudniej mi było się skupić. Perspektywa jutrzejszej wyprawy do Zakazanego Lasu nie była zbyt przyjemna. Zwłaszcza, że nie wiedziałam, po co dokładnie miałam tam iść.

            Następnego dnia, zgodnie z umową, stawiłam się przed dwudziestą trzecią wieczorem w Pokoju Wspólnym. Chwilę potem zjawił się Syriusz z peleryną-niewidką od Jamesa i z Mapą Huncwotów.

- Gotowa? – spytał z błyskiem w oku.

- Tak. Tylko wciąż się zastanawiam, dlaczego muszę iść z tobą. Przecież możesz iść z Jamesem na przykład.

Bałam się tej wyprawy. Nie zamierzałam tego ukrywać.

- Ten kwiat, którego nazwy nie pamiętam, musi być zerwany przez kobietę. Tyle – wzruszył ramionami.

Spojrzałam na niego spode łba. Wciąż nie powiedział mi, jaki miał pomysł.

- Nie masz nadal zamiaru mi wyjawić, co kombinujesz, prawda?

- Nie. Chodź, jak to zdobędziemy, to się dowiesz.

Pociągnął mnie w stronę wyjścia, uprzednia naciągnąwszy na nas pelerynę. Syriusz najwyraźniej wcale nie przejmował się tym, że możemy zostać złapani. Wiedziałam, że nam to nie grozi, ale mimo to miałam pewne obawy.

            Kilkanaście minut później znajdowaliśmy się już na skraju Zakazanego Lasu. Tam Black zdjął pelerynę.

- Widzisz? Nic się nie stało. Teraz pójdzie z górki. Ale pośpieszmy się.

Ruszył przed siebie szybkim krokiem. Chcąc, nie chcąc, musiałam pójść za nim.

Szliśmy bardzo długo. Ciemność, w której się znajdowaliśmy, była na swój sposób tajemnicza, jednak przerażająca. Słyszałam jedynie skrzypienie gałęzi po naszymi stopami, a także co jakiś czas odgłosy wydawane przez zwierzęta. Z mroku wyłaniały się kolejne drzewa, budzące respekt. Syriusz cały czas był kilka kroków przede mną, a ja zaczynałam się naprawdę bać. Ufałam mu, ale on podchodził do tego z taką obojętnością, że strach powoli przesłaniał mi oczy.

- Syriusz! Poczekaj chwilę – zawołałam za nim i przystanęłam.

- Co jest? – odwrócił się zniecierpliwiony.

- Zwolnij trochę. Boję się – wyznałam.

- Niby czego? Lily, wyluzuj. Nic nam tu nie grozi. No, dawaj. Im szybciej dojdziemy, tym wcześniej będziesz w domu – odwrócił się i szedł dalej.

Podbiegłam trochę, żeby go nadgonić i teraz przynajmniej szliśmy koło siebie. Przypomniałam sobie, jak w piątej klasie wędrowałam w nocy z Jamesem. Pokazał mi wtedy rodzinę jednorożców. Zastanawiałam się, co się z nimi stało. Czy nadal gdzieś tu biegały? Pamiętałam, jak wtedy się czułam. Na pewno się tak nie bałam. Rogacz trzymał mnie za rękę i czułam, że wszystko jest w porządku. A teraz? Całkowicie na odwrót.

- Lumos! – mruknął cicho Syriusz i wyciągnął z kieszeni stary kawałek papieru.

- Co to? – zapytałam, jednak nie usłyszałam odpowiedzi.

- To musi być gdzieś tutaj. Wyrwałem to z jednej książki. Szukaj czegoś takiego – podsunął mi pergamin pod nos, oświetlając go różdżką.

Moim oczom ukazał się kwiat o fioletowej barwie. Jego kontury zdawały się być otoczone złotą linią, a liście układały się w kształcie paproci. Na czubku znajdowała się czerwona kropka, przypominająca małą czereśnię.

- Gratuluję, właśnie stoisz na takim czymś – powiedziałam z ironią, spojrzawszy na ziemię.

Syriusz odskoczył jak oparzony i wykrzyknął:

- To jest to!

Uśmiechnęłam się i schyliłam, by zerwać kwiat. Był naprawdę śliczny. Jednak nie mogłam się nim zachwycać, gdyż chciałam jak najszybciej znaleźć się w zamku, a najlepiej we własnym dormitorium.

- Dobra, wracajmy już. A jutro bierzemy się do roboty i wszystko mi wyjaśnisz! – rzekłam z powagą i, nie czekając na niego, ruszyłam w drogę powrotną.

Kwiat, który trzymałam, mienił się w ciemności.

***

Zszedł po schodach szybkim krokiem. Mimo późnej, nocnej pory czuł się bardzo rozbudzony. No cóż, tak niezwykłe i irracjonalne, a zarazem przyjemne sny z pewnością ożywiają. James zaśmiał się do swoich niedawnych wspomnień i omiótł wesołym spojrzeniem pusty na pierwszy rzut oka Pokój Wspólny. W kominku płomienie powoli wygasały i oświetlały jedynie kanapę stojącą nieopodal. Na początku zamierzał udać się do kuchni, aby coś przekąsić, ale teraz zmienił plany, gdyż głód nie dokuczał mu tak bardzo. Skierował się w stronę widocznych w ciemnościach foteli. Usiadł w jednym z nich i gdy spojrzał w bok, aż podskoczył z wrażenia.

            Dziewczyna z jego snu leżała tuż obok na kanapie.

            Chłopak przyjrzał się jej uważnie, kiedy minął pierwszy szok. Na twarzy nie było ani jednego grymasu. Jej rysy wygładziły się. Powieki zasłaniały zielone oczy, które on tak uwielbiał. Rude kosmyki opadały na policzki, odrobinę przysłaniając także usta. Bez namysłu sięgnął ku nim dłonią i odgarnął je delikatnie. Uśmiechnął się szeroko.

            Wstał, żeby coś zjeść, a tak oto znalazł się przy śpiącej Lily. Co za zbieg okoliczności. Dopiero po chwili udało mu się skupić na tyle, że był w stanie zobaczyć coś innego niż jej twarz. Dziewczyna spała w szkolnym stroju w nieco dziwnej, półleżącej pozycji. Pod dłonią trzymała grubą książkę, a na podłodze leżało pióro i kartka pergaminu, które najwyraźniej wypadły jej z rąk. Domyślił się, że jej zaśnięcie było absolutnym przypadkiem. Ostatnie dni spędzała z Syriuszem, robiąc ich eliksir na konkurs. Zależało jej na tym i przykładała się do tego. Po raz kolejny uzmysłowił sobie, jak bardzo ją podziwia za tę determinację i chęć do nauki. On w życiu by tak nie mógł… I znowu przypomniał sobie po kolei każdą sytuację z minionych dni, w której pojawiała się Lily i odpłynął w marzenia.

            Cały czas się uśmiechał. Uwielbiał na nią patrzeć, ale w ciągu dnia nie mógł sobie na to często pozwalać, bo wiedział, jak bardzo irytuje to dziewczynę. A teraz miał okazję i to jaką. Chłopak niepewnie wstał i delikatnie przeciągnął jej ciało w całości na kanapę. Poruszyła się tylko nieznacznie, ale wciąż spała. James odetchnął z ulgą. Wolał sobie nie wyobrażać, co by było, gdyby się obudziła. Z pewnością byłaby zła. Ogarnął pomieszczenie wzrokiem w poszukiwaniu jakiegoś koca i znalazł taki na jednej z półek przy ścianie. Z dużą ostrożnością narzucił go na dziewczynę. Jeszcze bardziej się ucieszył. Uczucie do niej go ogłupiało i sprawiało, że w chwilach takich jak ta nie myślał racjonalnie.

- Ekhem – usłyszał za sobą i drgnął, jakby go przyłapano na gorącym uczynku.

U stóp schodów prowadzących do damskiego dormitorium stała czarnowłosa Gryfonka. Patrzyła na chłopaka z rozbawieniem.

- Dorcas! Co ty tu robisz? – spytał speszony James.

- O to samo mogłabym zapytać ciebie – odparła i podeszła bliżej.

Nie wiedział, co odpowiedzieć.

- Obudziłam się i zauważyłam, że nie ma Lily, więc poszłam sprawdzić, czy może jest tutaj. I jak widzę, nie myliłam się – wyjaśniła spokojnie. – Ale zaskoczyło mnie to, że ty tu jesteś.

- Eee… No, też się obudziłem i tu zszedłem. I zobaczyłem ją… - mruknął.

Dorcas stanęła obok niego i spojrzała na swoją przyjaciółkę. Po raz kolejny poczuła ukłucie zazdrości. Nie, nie zależało jej ani trochę na Jamesie. Chodziło o to, że Evans miała kogoś, kto skoczyłby za nią w ogień. Kogoś, kto zrobiłby dla niej wszystko. Kogoś, kto ją prawdziwie kochał.

A ona nikogo takiego nie miała.

- Zależy ci na niej, prawda? – zapytała znienacka, chociaż znała odpowiedź.

James spojrzał na nią ze zdziwieniem i odpowiedział szczerze:

- Tak. Nawet nie wiesz, jak bardzo.

Dziewczyna westchnęła. Chciała, żeby Lily wreszcie zrozumiała, jak wiele posiada. O takim chłopaku marzy większość dziewczyn, a ona go odrzucała.

- Ech, James… Myślę, że ona w końcu to zrozumie.

- Chciałbym – zamknął oczy i uśmiechnął się nieznacznie.

- Daj jej jeszcze trochę czasu. Wiesz, jaka ona jest.

- Wiem, wiem… Tylko męczy mnie to, że muszę przy niej się tak starać. Wciąż powstrzymuję się, żeby tylko nie zrobić czegoś, co by ją zniechęciło.

- Wydaje mi się, że już nie jesteś jej tak obojętny – powiedziała.

- Tak? – Rogacz otworzył szeroko oczy.

- Ona nie wie, co czuje. Tak myślę. Poczekaj jeszcze trochę - poradziła.

- Będę czekał tak długo, jak będzie trzeba.

Dorcas znowu poczuła to nieprzyjemne ukłucie zazdrości, ale wymusiła uśmiech na swojej twarzy.

- Ale jak się obudzi i cię zobaczy nad sobą to zachwycona nie będzie, uwierz. Wracam do siebie i radziłabym tobie zrobić to samo.

- Okej, zaraz pójdę. Dzięki, Dor – posłał jej uśmiech.

- Nie ma za co. Chciałabym, żeby wam się udało. Do jutra! – skierowała się w stronę schodów.

Po chwili James znowu został sam na sam ze śpiącą Lily. Spojrzał na nią z czułością i także ruszył do siebie. Wciąż myślał nad tym, co usłyszał od panny Meadowes. Teraz miał jeszcze większą nadzieję, że wszystko ułoży się tak, jak tego pragnął.

***

Hmm, sama nie wiem, co sądzić o tej notce. Jak dla mnie, może być. ;) Trochę się wybiłam z pisania, przyznaję…

Dzięki za wszystkie pomysły odnośnie eliksiru. :) Teraz już wiem, co to będzie. :)

Kolejna notka po testach (22-24.04.). Niestety, nie dam rady wcześniej. Nic jeszcze nie tknęłam, a wypadałoby się zabrać za powtórki.

Trzymajcie się! ;)