Niewyjaśnione reakcje

            Patrzyłam uważnie na Syriusza, który dopiero co wypił pierwszy eliksir. Jego twarz przybrała ciemnoczerwoną barwę, po czym gwałtownie zbladła. Chłopak zacisnął mocno powieki, jakby krzywiąc się z bólu, jednak potem uśmiechnął się szeroko.

- Smakuje okropnie. Nie polecam – mruknął wesoło.

- Jak się czujesz? – spytałam, cały czas bacznie go obserwując.

- Dobrze. A wręcz świetnie. Mam taki dobry humor, jak nigdy! I to stało się tak nagle. Ciekawe, czy udałoby mi się zmienić wygląd… - powiedział.

Zamknął oczy i skoncentrował się. Nagle jego nos zaczął zmieniać kształt, a po kilku sekundach mogłam zobaczyć najzwyklejszą w świecie psią mordkę, z ludzkimi oczami i włosami.

Wybuchłam śmiechem na ten widok. Nie ma co, Syriusz nawet w takich chwilach potrafił żartować.

- A teraz patrz na to – rzekł i ponownie spróbował zmienić swój wygląd. Tym razem jednak jego twarz wyglądała dokładnie tak, jakby Syriusz założył na siebie maskę psa.

- Ej, co jest?! Teraz miał być koń, a jest pies! Coś tu nie gra – Łapa wyglądał przekomicznie, kiedy mówił. Jego zrozpaczony ton spowodował u mnie kolejny wybuch śmiechu.

- Może spróbuj znowu wyglądać jak człowiek – poradziłam. Posłuchał mnie i wreszcie zobaczyłam prawdziwą twarz swojego przyjaciela. Nie trwał zbyt długo w tym stanie, bo zaraz jego włosy skróciły się i przybrały niebieską barwę.

- Hmm, teraz działa. A jak spróbuję przybrać coś ze zwierzęcia to nie wychodzi. No, chyba, że pies. Dziwne.

- Może to ma jakiś związek z tym, że jako animag zamieniasz się w psa?

- Nic o tym w podręczniku nie było. Może ty wypijesz ten eliksir? Zobaczymy jak zadziała na ciebie – zaproponował, podając mi fiolkę.

Byłam pełna sceptyzmu, jeśli chodziło o magiczne eksperymenty. A jeszcze miałam testować coś na sobie! Spojrzałam niepewnie na miksturę, po czym z westchnieniem wlałam ją sobie do ust. W końcu kiedyś trzeba zaryzykować.

Poczułam ogromny przypływ ciepła. Miałam wrażanie, że całe moje ciało muskają rozgrzane żelazne pręty, a zaraz potem uderzył mnie olbrzymi chłód. Trwało to jedynie parę sekund. Odetchnęłam z ulga, kiedy wszystko ustało.

- No, brawo, najgorsze za tobą – zadrwił Syriusz, widząc moją minę.

Widocznie musiałam się nieźle wykrzywiać. Zignorowałam uwagę chłopaka i zapragnęłam wypróbować skuteczność eliksiru. Był tylko jeden problem. Nie miałam pojęcia, jak się do tego zabrać.

- Co mam teraz zrobić? – spytałam głupio.

- Po prostu skoncentruj się na tym, jak chcesz wyglądać.

Tak więc postąpiłam. Wyobraziłam sobie siebie z zielonymi włosami , a zaraz potem moje rude kosmyki przybrały jasnoszmaragdową barwę.

- To lepsze niż zaklęcia! – stwierdziłam z zadowoleniem, próbując zmienić swoje rysy twarzy tak, abym wyglądała jak Ann. O dziwo, udało się. Nie czułam żadnego dyskomfortu, o którym wspominano w książce. Zmiana wyglądu była tak naturalna, jak zwyczajny ruch ręką.

Bawiłam się swoją postacią, podobnie jak Syriusz. Nigdy bym nie pomyślała, że będzie przy tym tyle zabawy. A pomyśleć, że na samym początku bardzo obawiałam się tego eliksiru. Teraz okazało się, że działał jeszcze lepiej, niż przypuszczaliśmy. Otóż mikstura pomagała Syriuszowi przybrać wygląd zwierzęcia. Jednak to była tylko zewnętrzna zmiana, gdyż nadal czuł wszystko tak, jak człowiek. Mi natomiast udało się raz wyglądać jak wiewiórka. Wiedziałam, że Black przy każdej możliwej okazji będzie mi to wypominał.

Do końca i tak nie znaliśmy wszystkich właściwości płynu. Kryło się w nim wiele tajemnic, ale nie było już czasu na ich rozwiązanie. Syriusz obiecał, że po konkursie się tym zajmie. Sama nie widziałam w tym sensu, jednak dla Huncwota niewątpliwie eliksir stanowił wielką zagadkę, która mogła mu posłużyć w kawałach. A swoją drogą, to ostatnio mało słychać o wybrykach Wielkiej Czwórki Hogwartu. Ale może to i dobrze?

Jedno udało nam się wkrótce ustalić jedną rzecz. Eliksir „poznawał” myśli tego, który go wypił i odpowiednio się do nich dostosowywał. Jak do tego doszliśmy? Nieświadomie pomyślałam o srogości, kiedy wyobraziłam sobie, jak zareagowałaby profesor McGonagall na kolejny, głupi żart Huncwotów. Natychmiastowo moje rysy zmieniły się tak, że nie nikt nie byłby w stanie odróżnić mnie od naszej opiekunki. Powtórzyliśmy eksperyment jeszcze kilka razy i zawsze działo się tak samo. Wydawało się, że płyn przenika do naszego umysłu, wydobywając z niego postacie, które posiadały daną cechę. Dziwne, nieprawdopodobne i niewytłumaczalne. Kto wie, co tak naprawdę udało nam się stworzyć? Sami do końca tego nie rozumieliśmy.

Syriusz jednak uważał, że naszym dziełem pobijemy resztę szóstoklasistów. Do konkursu zostało około pół godziny.

- Co z tymi dwoma? Nie ma czasu, żeby  je sprawdzać… - powiedziałam, wskazując na fiolki, które zawierały jeszcze inną mieszankę tych składników, które użyliśmy w poprzednim eliksirze.

Chłopak wzruszył ramionami.

- Zostawimy je. Ja sobie potem je wypróbuję, jak chcesz to możesz się dołączyć. Ale ten jest w porządku, więc nie mamy wyjścia i musimy go użyć. Dawaj, napiszemy szybko, jak go zrobiliśmy, bo tego też od nas chcą i spadamy.

Pokiwałam głową i czym prędzej zabrałam się do pracy. Wcześniej skupiłam się na przywróceniu swojego dawnego wyglądu. Nie łatwo było przypomnieć sobie co i w jakiej kolejności wrzucaliśmy do kociołka, jednak wspólnie jakoś nam się udało. Podpisaliśmy fiolkę i rzuciliśmy się biegiem do Wielkiej Sali. Na szczęście, Syriusz znał tajemne przejścia, dzięki którym nie spóźniliśmy się. A mało brakowało, bo wpadliśmy do środka tuż przed zamknięciem drzwi.

- No, są już wszyscy? – zapytał z uśmiechem profesor Dumbledore, wesoło rozglądając się po sali.

- Myślę, że tak. Możemy zaczynać – powiedziała opiekunka Gryfonów.

Ledwo udało nam się usiąść obok przyjaciół, kiedy dyrektor machnął różdżką i w mgnieniu oka nasz eliksir zniknął, podobnie jak inne. Zdziwiłam się, ale nic nie mówiłam.

- Spokojnie, to tylko przyśpieszy oczekanie. Normalnie pewnie czekalibyście kilka dni, ale myślę, że dziś po południu wszystko będzie jasne. Nie macie dziś lekcji, więc wykorzystajcie czas wolny, jak należy. Cóż, wiem, że jest wcześnie rano i pewnie jesteście głodni. Smacznego!

Całkowicie zapomniałam o jedzeniu. Dopiero kiedy usłyszałam o śniadaniu, poczułam, że jestem głodna. Inaczej wyobrażałam sobie ten konkurs, ale cóż… I tak mieliśmy dzień dla siebie.

Powoli nałożyłam sobie sałatkę na talerz. Po kilku minutach moje tętno uspokoiło się i mogłam wreszcie zacząć jeść, bo wcześniej nie potrafiłam złapać tchu.

Nagle moich uszu dobiegł odgłos wybuchu. Zaciekawiona podniosłam głowę i to, co zobaczyłam, sprawiło, że ręce mi opadły. Nad stołem nauczycieli unosiła się gęsta, ciemna chmura pyłów. Z boku usłyszałam parsknięcia śmiechem i od razu domyśliłam się, czyja to sprawka.

James i Syriusz właśnie wymieniali porozumiewawcze spojrzenia.

- Że też na to nie wpadłem. Dobry pomysł, Rogacz! – pochwalił Syriusz.

- Ma się to coś – James uśmiechnął się szeroko, a w jego oczach pojawił się błysk zadowolenia.

Zza chmury wyłoniła się roześmiana twarz dyrektora, który jednym machnięciem różdżki odgonił roznoszący się pył.

- Bardzo zabawne, panie Potter! Cóż, powinienem dać ci pewnie szlaban, ale tego nie zrobię! – zaśmiał się.

- Ależ Albusie… - wtrąciła się profesor McGonagall, nie zgadzając się ze swym przyjacielem.

- Nie martw się, Minerwo. Zauważ, że już dawno było cicho z ich strony. No cóż, a żart niczego sobie. Woda wybuchowa, no, no, nieźle.

Rzuciłam chłopakom zaskoczone spojrzenie. O co tu chodziło? James od razu zrozumiał, o co mi chodzi i pośpieszył z wyjaśnieniami.

- Miałem dwie fiolki, jedną z ta wodą, a drugą z eliksirem. Woda wybuchowa reaguje na zaklęcie, które on rzucił, właśnie małą eksplozją. Pomyślałem sobie, że przydałoby się trochę rozluźnić tutaj atmosferę – uśmiechnął się niewinnie.

Pokręciłam głową z powątpieniem. Miał rację, choć było to nieco dziecinne. Rozejrzałam się po sali. Wiele osób było rozbawionych, a w dodatku nawet dyrektor się nie złościł. Ja także nie miałam ku temu podstaw.

- Niezły pomysł – przyznałam z uśmiechem.

Musiałam przyznać się przed sobą, że zaczynało mi brakować tych dowcipów Huncwotów… Jednak dobrze by było, gdyby robili je z głową.

I dotarło do mnie coś jeszcze. Ostatnimi tygodniami dużo czasu siedziałam z Syriuszem. Wspólna praca zbliżyła nas do siebie. Był moim prawdziwym przyjacielem, przyszywanym bratem. Co dziwne, Jamesa uważałam także za bliską mi osobę. Jednak… Brakowało mi jego towarzystwa bardziej niż kiedykolwiek. Z nim również się przyjaźniłam, mimo to była to inna relacja niż między mną i Syriuszem.  O wiele bardziej zagmatwana, złożona i zakręcona, a zarazem wydawała się być prosta, oczywista. Ciężko mi było to zrozumieć.

            Po posiłku postanowiliśmy spędzić kilka godzin na błoniach. Pogoda była wspaniała. Słońce grzało mocno, muskając nasze ciała swoimi promieniami. Rozłożyliśmy ogromny koc koło dużego dębu tak, aby jego część znalazła się także w cieniu. Ja rozłożyłam się na słonecznym fragmencie, podobnie jak moje przyjaciółki oraz James.

Leżałam spokojnie, starając się o niczym nie myśleć. Wychodząc z zamku, całkowicie wyrzuciłam z podświadomości sprawę konkursu. Teraz było mi wszystko obojętne. Zrobiliśmy swoje, trzeba czekać na wyniki.

Promienie słoneczne padały na moją twarz, a ja w końcu mogłam się zrelaksować. Za półtora miesiąca zaczynały się wakacje. A po nich ostatni rok w tej szkole…

Moje rozmyślania przerwał James. Swobodnie ułożył swoją głowę na moim brzuchu i ułożył się wygodnie.

- Hej, co ty robisz? – spojrzałam na niego kątem oka.

- Nic takiego – odparł i posłał mi szelmowski uśmiech.

Ach, trudno. Niech leży.

Kolejne minuty mijały, a ja czułam się coraz lepiej. Teraz wszystko wydawało się jasne, bezproblemowe. Zaczęłam robić się senna, to pewnie sprawka wszechogarniającego ciepła.

            Kiedy się ocknęłam, Słońce wisiało już wysoko nad nami. Musiało minąć parę godzin. Nie do wiary, zasnęłam!

- Gdzie są wszyscy? – spytałam, rozglądając się dookoła.

Tuż obok mnie siedział James, przyglądając mi się wesoło.

- Wrócili niedawno do zamku. Zostaliśmy sami. Jak się spało? – uśmiechnął się.

- Świetnie. Lepiej też już wracajmy, bo niedługo wyniki – mruknęłam, próbując wstać, jednak nie udało mi się to. Potter mnie przytrzymał.

- Poczekaj. Tak sobie myślałem… - zaczął niepewnie.

- O czym?

- Pamiętasz, jak kiedyś obiecałem ci, że zabiorę cię poza tereny Hogwartu? – zapytał poważnie.

Spróbowałam przypomnieć sobie to wydarzenie. Faktycznie, tak było. Przyrzekł mi to zimą, kiedy nasza szkoła gościła Francuzów. To wtedy moje relacje z Jamesem zaczęły się ocieplać…

- Tak – odpowiedziałam, czekając na ciąg dalszy jego pytania.

James wyglądał na speszonego. Przełknął ślinę, po czym wyszeptał:

- Może w sobotę? Ma być ładna pogoda…

Od razu pokiwałam głową, niewiele się zastanawiając.

- To świetnie! Więc jesteśmy umówieni. Spotkajmy się rano, dobrze? Może być o dziesiątej?– w jego głosie dało się wyczuć podekscytowanie.

- Dobrze – serce zaczęło mi szybciej bić, kiedy zobaczyłam, że się do mnie przybliża.

Zgodziłam się bez wahania, a teraz jeszcze to! Co się ze mną dzieje?

- I… Potraktuj to jako randkę – szepnął, obdarzając mnie ślicznym uśmiechem, po czym poderwał się szybko i ruszył w stronę zamku.

Zanim zdążyłam zareagować, chłopaka już nie było. Serce dudniło w mojej klatce piersiowej, jak po długim biegu. Usta miałam wciąż rozchylone ze zdziwienia. Sama nie wiedziałam, jak to się stało, że tak szybko się zgodziłam.

W sobotę czekała mnie randka z Jamesem Potterem.

***

I jak? :) Krótko, bo krótko, ale niedługo będę miała więcej do opisywania. :)

Dziękuję za wszystkie nominacje do Kreativ Blogger. To wiele dla mnie znaczy. Ale nie będę kontynuowała tej zabawy, gdyż zwyczajnie nie mam już na to czasu. Zresztą, czytam wiele blogów, a ciężko byłoby mi wybrać te najlepsze, bo każdy ma w sobie coś niepowtarzalnego. :)

Pozdrawiam! ;)