Wyniki i przygotowania

          Wraz z przyjaciółkami weszłam do Wielkiej Sali. Za chwilę profesor Dumbledore miał ogłosić wyniki konkursu na najlepszy eliksir. Teraz to nie miało już dla mnie żadnego znaczenia. Szłam tam, bo reszta to robiła. Sama najchętniej zaszyłabym się w dormitorium i po raz kolejny przypomniała sobie to, jak James się ze mną umówił. Od tego czasu chodziłam z głową w chmurach, co też nie umknęło uwadze dziewczyn. Obiecałam, że później wszystko im wyjaśnię.

Pomieszczenie było prawie pełne. Szóstoklasiści siedzieli najbliżej stołu nauczycieli. Huncwoci już zajęli nam miejsca. Kiedy usiadłam, James posłał mi uśmiech. Na moment zamarło mi serce. Te moje reakcje nie są odpowiednie…

Z rozmyślań wyrwał mnie głos dyrektora, który najwidoczniej mówił już kilka minut. Cóż, nie za bardzo orientowałam się, co dookoła się dzieje. To już wcale nie było normalne, bo przeważnie się skupiałam.

- …nie będę was dłużej trzymać w niepewności. Oto wyniki. – Profesor Dumbledore uśmiechnął się szeroko.

- Co wcześniej mówił? – spytałam szeptem siedzącą obok Ann.

- Że bardzo trudno było im wybrać zwycięzców – odpowiedziała cicho.

- Wyróżnienie zdecydowaliśmy się przyznać parze z Gryffindoru – Dorcas Meadowes i Jamesowi Potterowi. Świetny pomysł z eliksirem na znikanie bąblów! Tak, drodzy uczniowie, znikanie bąblów. Tyle że oni tak to ulepszyli, że przy okazji człowiek zdrowieje i poprawia mu się humor! Pani Pomfrey była zachwycona, bo wcześniej nikt czegoś takiego nie stworzył. Gratuluję! Teraz mogę wam przyznać pięćdziesiąt punktów!

Zewsząd rozbrzmiały głośne brawa. Muszę przyznać, że byłam trochę zaskoczona. James i Dorcas dostali wyróżnienie? Całkiem dobrze, chociaż nie spodziewałabym się tego. Spojrzałam na ich twarze i doszłam do wniosku, że oni także byli zdziwieni.

- Gratuluję – szepnęłam w ich stronę.

Dorcas mruknęła coś cicho, a po kilku sekundach jej usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu. James natomiast cały czas szczerzył zęby, co trochę mnie zdekoncentrowało, więc natychmiast odwróciłam głowę.

- No, a teraz trzecie miejsce – kontynuował dyrektor, kiedy już oklaski ucichły. – Zdobywa je para ze Slytherinu – John Mullet i Julia Stivenson! Moje gratulacje! Eliksir, który sprawia, że nasze ubrania zmieniają się, zależnie od woli, na stroje, które były noszone w danej epoce*. Ciekawie i oryginalnie, brawo! Ponadto zauważyliśmy, że większa dawna wpływa też na wygląd! Odmładza i postarza! Sto punktów dla Slytherinu!

Ponownie wszyscy zaczęli klaskać, ale tym razem trwało to o wiele krócej. Przymknęłam oczy, marząc o wyciągnięciu się na łóżku i pogrążeniu w rozmyślaniach. Niech to się już kończy, pomyślałam.

- Drugie miejsce dla Emily Mirrey i Patricka Deera z Ravenclawu. Eliksir na dobre pomysły** okazał się dla nas świetnym rozwiązaniem. Wiemy, że jego przyrządzenie jest bardzo skomplikowane, dlatego też zdecydowaliśmy się wam przyznać tę nagrodę. Sto pięćdziesiąt punktów dla was!

I po raz kolejny zostałam ogłuszona przez brawa. Teraz pozostawała jeszcze zwycięska para. Jaka – to już mnie mało interesowało.

- I najbardziej wyczekiwane pierwsze miejsce! Za bardzo trudny eliksir, który ma tyle właściwości, że sami się zdziwiliśmy! Metamorfomagia, tyle że na innych zasadach, a poza tym poprawa nastroju i kilka innych, o których nie wspomnę, bo jeszcze by was pokusiło po niego. Gratuluję Lily Evans i Syriuszowi Blackowi! Dwieście punktów dla Gryfonów! A swoją drogą, to jestem bardzo ciekawy, jak go wykonaliście… - Dyrektor zaśmiał się cicho.

Nieprzytomnie podniosłam głowę, kiedy usłyszałam swoje nazwisko. Przez chwile miałam wrażenie, że się przesłyszałam. Spojrzawszy jednak na szeroki uśmiech Blacka, zdałam sobie sprawę, że słowa Dumbledore’a były jak najbardziej prawdziwe. W sali znowu zapanowało poruszenie. Oklaski, krzyki i gwizdy – wszystko to było skierowane do mnie i do Syriusza.

Poczułam poklepywania po plecach, jednak nie wiedziałam, od kogo. Zewsząd napływały gratulacje, ale i tak nie mogłam się zorientować, kto mi je składa. Dopiero gdy brawa ucichły, a trwało to o wiele dłużej niż wcześniej, rzuciłam okiem na twarze moich przyjaciół, którzy byli równie zadowoleni, jak ja.

- Tak, tak, pewnie wiele z was chciałaby pogratulować zwycięzcom, ale na to będziecie mieli czas później. Teraz obiecana nagroda… Cóż, oprócz punktów zdecydowaliśmy się, że otrzymacie przywilej niepisania egzaminów z eliksirów na koniec roku szkolnego! – poinformował nas dyrektor, wciąż się uśmiechając.

Być może mi się zdawało, ale czarodziej właśnie puścił mi oczko.

***

            Mogłam się spodziewać, że w ciągu kilku kolejnych dni będę głównym tematem rozmów uczniów Hogwartu. Ja i Syriusz. Nie było osoby, która nie wiedziałaby o naszym zwycięstwie. Przynajmniej kilka razy w ciągu doby podchodził do mnie ktoś z pytaniem, czy mógłby dostać małą fiolkę z płynem. Oczywiście odmawiałam. Nawet gdybym chciała, to i tak nie miałabym sposobu, aby podarować komuś miksturę, bo wszystko, co zostało, zabrał do siebie Black. Zabroniłam mu wszelkiego handlowania naszym wynalazkiem, lecz nie miałam pewności, czy posłucha.

            Cieszyłam się ze zwycięstwa, jednak było coś, co sprawiało, że schodziło ono na drugi plan. Tym czymś, a raczej kimś, był James Potter, który przez te dni aż promieniował radością. Na pewno uszczęśliwiało go wyróżnienie w konkursie, jednak przy każdej możliwej okazji starał się dyskretnie mi zasugerować, że wreszcie spełniło się jego marzenie. Może w normalnej sytuacji bym go sprowadziła na ziemię, ale to nie była normalna sytuacja. Sama chodziłam podekscytowana i zniecierpliwiona, a zarazem zdenerwowana.

            Moje przyjaciółki były wniebowzięte, a jakżeby inaczej. Najpierw wpadły w euforię, a potem zaczęły dokładnie wszystko komentować. Co rusz z ich ust wypływały słowa „nareszcie”, „w końcu” i „świetnie”. Dorcas od razu napisała do Katie. Przeczuwałam, że najchętniej ogłosiłaby to całemu światu. No cóż, rozumiałam je, bo pewnie od dawna przeczuwały, że coś takiego nastanie.

W sobotę okazało się, że nastawianie budzika nie było koniecznie. Obudziłam się wcześnie rano, a powodem tego był okropny sen, w którym miałam wrażenie, że znajduję się w innym świecie, gdzie nic nie działo się tak, jak powinno. W moim śnie przespałam cały dzień, a dopiero późnym popołudniem zbudziły mnie dziewczyny, głośno krzycząc, dlaczego nie jestem na spotkaniu z Jamesem. Minęło trochę czasu, zanim uświadomiłam sobie, że to nie jest prawda. Odetchnęłam z ulgą, a zaraz po tym poczułam nieprzyjemny ból brzucha. Przewróciłam się na drugi bok, starając się nie myśleć o niczym. Nie udało mi się to. Myśl o dzisiejszej wyprawie z Rogaczem przebijała się przez wszystkie blokady.

            Spojrzałam na tarczę zegara stojącego na szafce nocnej. Szósta dwadzieścia. Poderwałam się z łóżka i skierowałam w stronę łazienki. I tak bym nie zasnęła, więc lepiej wziąć gorącą kąpiel i się zrelaksować. Tak też zrobiłam. Dziewczyny jeszcze spały. One z pewnością cieszyły się z mojej randki. Ja też, jednak jeszcze nigdy wcześniej tak się nie denerwowałam.

            Ciepła woda pozwoliła mi na odprężyć, jednak zaraz potem przypomniałam sobie o tym, co mnie czeka. Cóż, sytuacja z mojego snu byłaby w tym wypadku lepszym rozwiązaniem – przespałabym cały dzień, a potem musiałabym się jedynie martwić, jak to wyjaśnić. Chciałam mieć to już za sobą. Pozostawało tylko pytanie, dlaczego tak to przeżywałam. Przecież już nie raz spotykałam się z Jamesem. Tylko że wtedy było to na linii przyjaciół. A teraz? To już coś więcej.

            Do rzeczywistości przywróciło mnie głośne walenie w drzwi.

- Lily, wyłaź stamtąd! Musisz się uszykować, nie możesz tam tyle siedzieć! No, już, ruchy! – krzyczała Dorcas.

Otworzyłam gwałtownie oczy. Chyba musiałam się zamyślić w tej wannie…

- Zaraz! – odkrzyknęłam.

Szybko się umyłam do końca i niedługo potem stałam już owinięta ręcznikiem przed lustrem. Zastanawiałam się, co powinnam ubrać. Znowu pogrążyłam się w rozmyślaniach, aż po raz kolejny usłyszałam, jak Meadowes mnie ponagla, więc wmaszerowałam do dormitorium, mając na sobie jedynie cienki materiał. Usiadłam na łóżku i spojrzałam błagalnie na moje przyjaciółki.

- Pomożecie mi się uszykować? – poprosiłam.

Wymieniły rozbawione spojrzenia, po czym Dorcas wyjęła zza pleców mój strój kąpielowy. Rozszerzyłam oczy ze zdziwienia.

- Wiedziałyśmy, że nas o to poprosisz – mruknęła Ann z uśmiechem.

- I dlatego coś już przygotowałyśmy  - dodała Dorcas. – Łap.

Podała mi zawiniątko różnych ciuchów. Nie zdążyłam nawet się im przyjrzeć, bo zostałam brutalnie popchnięta w stronę łazienki.

Westchnęłam głęboko i spojrzałam na rzeczy, które trzymałam. Pierwsze wpadły mi w dłonie dżinsy. Jasne, niewyróżniające się. Odetchnęłam z ulgą. Następna część ubrania – zielona koszulka z kołnierzykiem. A do tego ciemna katana. Cóż, nie było tak źle. Szybko założyłam bieliznę, którą wcześniej wzięłam ze sobą, a potem wskoczyłam w ciuchy uszykowane przez moje przyjaciółki. Tak wyszykowana pokazałam się w dormitorium.

- No, no, James padnie, jak cię zobaczy.

- Tak, jasne. Myślicie, że to odpowiedni strój?

- Pewnie! Jest ci wygodnie? – spytała Ann.

- No tak… - odparłam niepewnie.

- To jest najważniejsze, więc nie masz się czym martwić. Wyglądasz świetnie. Chodź tu, zobacz sama – Dorcas pociągnęła mnie w stronę lustra, wiszącego na jednej ze ścian.

Tak do końca się nie myliła. Koszulka z krótkim rękawem była zwyczajna, jednak miała w sobie coś takiego, co sprawiało, że całość wyglądała dość elegancko.

- To całkowicie nadaje się na randkę – stwierdziła Ann.

Jej komentarz przywołał myśl o bólu brzucha. Zamknęłam oczy, żeby choć na chwilę się uspokoić. Nerwy zjadały mnie od środka.

- Co jest? – usłyszałam pytanie Dorcas.

- Nic… Po prostu strasznie się denerwuję. Wiem, że to dziwne, ale nie mam pojęcia, dlaczego tak jest – wyjaśniłam.

Kątem oka zauważyłam, jak dziewczyny wymieniają porozumiewawcze spojrzenia. Dorcas uśmiechnęła się szeroko i wskazała mi łóżko.

- Połóż się. Mi to czasem pomaga. Postaraj się uspokoić. Potem będzie już lepiej.

Pokiwałam głową i zrobiłam to, co kazała. Dott wskoczyła na łóżko i położyła się obok mnie, opierając swoje ciało o mój brzuch. Poczułam jej przyjemne ciepło i zamknęłam oczy, mając nadzieję, że nie zasnę. Wkrótce okazało się, że sen był niemożliwy. Nie przy takim stresie. Oddychałam głęboko, starając się nie myśleć o niczym…

Kilkanaście minut przeminęło nie wiadomo, kiedy. W tym czasie Dorcas i Ann zdążyły przygotować cały stos różnych kosmetyków. Oceniłam swój stan emocjonalny – byłam nieco spokojniejsza. Nadal miałam wrażenie, że wszystko przewraca mi się w żołądku.

Spojrzałam na zegarek. Do spotkania została jeszcze godzina.

- Chodź tu, Lily… Jeszcze włosy i makijaż.

Posłusznie podeszłam do przyjaciółek. Zdziwił mnie mój brak protestów. Stwierdziłam, że to pewnie przez zdenerwowanie, bo w innym stanie na pewno nie byłabym taka uległa.

Usiadłam na krześle obok nich.

- Ja się biorę za włosy, a ty, Dorcas, zajmij się resztą – poleciła Ann. – Tak sobie myślałam, Lily, że najlepiej je związać, ale nie w koński ogon, tylko trochę inaczej… Sama zobaczysz.

Nie odpowiedziałam. Znowu przymknęłam nieświadomie oczy.

- O, świetnie. Czytasz mi w myślach – zażartowała Dorcas, a już po chwili poczułam na powiece delikatne smagnięcia.

Uśmiechnęłam się lekko. Nagle dotarło do mnie, że to się dzieje naprawdę. Niedługo czeka mnie randka z Jamesem. Tak, właśnie z nim. Kto by pomyślał? W dodatku denerwowałam się tak, jakby to miał być najważniejszy dzień w moim życiu. Może nim był? Sporo mogło się zmienić. Na lepsze czy na gorsze – tego nie wiedziałam. Byłam jednak pewna, że podjęłam właściwą decyzję, zgadzając się na spotkanie z Rogaczem.

* Pomysł zaczerpnięty od Zwinnej :) Odrobinę tylko przerobiłam. :) Dzięki. ;)

** Pomysł od Weroniki :) Też bardzo dziękuję. :)

***

I tyle. Na nic lepszego mnie nie stać. Wena mi gdzieś uciekła. Bardzo źle pisało mi się tę notkę. Nie wiem, kiedy kolejna. W ten weekend raczej nie, bo muszę oddać jeszcze parę prac do szkoły, a trzeba je jeszcze zrobić. ;p W następny z kolei wyjeżdżam. Chciałabym, żeby przyszła notka była dopracowana do końca, bo jest dość ważna. :) Zobaczymy jak to będzie. Pozdro!