Pokój czarownicy

Kiedy Syriusz odjechał, nie pozostało mi już nic innego jak tylko wrócić do domu. Dobrze zrobiła mi jego wizyta. Łapa potrafił zawsze poprawić humor, był zdecydowanie oddanym przyjacielem. Nawet nie spodziewałam się, że tu przyjedzie. Cóż, po nim można wszystkiego oczekiwać, w końcu jest jednym z Huncwotów.

            Ojciec siedział w fotelu i chyba oglądał telewizję. Wyraz jego twarzy wskazywał jednak na to, że był głęboko zamyślony i pewnie nie zwracał nawet uwagi na to, co mówili dziennikarze w jakimś programie publicystycznym. Petunia natomiast siedziała w kuchni i czytała jakąś gazetę. Nie zawahała się jednak obrzucić mnie nienawistnym spojrzeniem, kiedy przechodziłam obok.

            Dopiero znalazłszy się w swoim pokoju, poczułam się spokojnie. Tam na dole panowała nieprzyjemna atmosfera. Usiadłam na łóżku, a na moich kolanach od razu znalazła się Dott. Jej plamki były w kolorze ciemnoniebieskim – tym samym okazywała swoje zmartwienie. Niezwykła kotka, zawsze wiedziała, kiedy coś było nie tak.

            Z kufra leżącego na podłodze wystawał róg jakiejś książki. Z ciekawości sięgnęłam po nią. Wiedziałam, że jeśli się czymś nie zajmę, zacznę rozmyślać o wszystkich możliwych zakończeniach pobytu mojej mamy w szpitalu, od tych najgorszych zaczynając. Przeglądnęłam więc szybko podręcznik do eliksirów, po czym odłożyłam go na bok, gdyż nie było w nim już nic, czego bym nie wiedziała.

- Lily, chodź tu na dół! Ktoś do ciebie! – usłyszałam krzyk ojca.

Kto to znowu mógł być? Sporo tych odwiedzin dzisiaj…

Po chwili byłam już w salonie i witałam się z Tomem, który wyglądał na rozgniewanego.

- Cześć. Sorry, że tak bez uprzedzenia, ale jest coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać – powiedział cicho, żeby nikt inny z domowników tego nie usłyszał.

- To chodźmy może na spacer, okej? – zaproponowałam.

- Lily, spójrz za okno. Naprawdę chcesz spacerować przy takiej pogodzie? – zapytał, wskazując na najbliższą szybę.

- Oj, nie wiedziałam, że pada – przyznałam, kiedy na zewnątrz zauważyłam ulewę.

Potem dostrzegłam także, że Tom ma wilgotne włosy.

- W takim razie chodźmy na górę do mojego pokoju – powiedziałam.

- To o co chodzi? – zapytałam, kiedy byliśmy już sami.

Nie odpowiedział od razu, najpierw rozejrzał się dokładnie po pokoju. Jego uwagę przykuła moja kotka, która patrzyła na niego z zaciekawieniem.

- Ale śmieszny kot! Nie widziałem jeszcze takiego z granatowymi plamkami – roześmiał się chłopak.

Dott zasyczała wściekle, a jej plamki przybrały barwę bordową. Widocznie komentarz Toma jej się nie spodobał.

- A to co? – zdziwił się.

- Nic, zdawało ci się – wzięłam szybko kotkę na ręce i pogładziłam ją po pyszczku, co zawsze sprawiało, że się uspokajała.

I faktycznie, tym razem też tak było. W mgnieniu oka zrobiła się cala czarna.

- Lily… Z tym kotem na pewno wszystko w porządku? To normalne nie jest.

- Nic jej nie jest, po prostu różni się trochę.

- A to co? – podniósł książkę z mojego łóżka. – Eliksiry dla zaawansowanych? – spojrzał na mnie z uwagą.

- Oddaj to – wypuściłam kota i wyrwałam mu to z ręki. Nie dość, że widział magiczne zwierzę, to jeszcze na dodatek zauważył moją książkę.

Przez chwile panowała niezręczna cisza, którą później przerwał Tom.

- Tak właściwie to przyszedłem, bo coś widziałem… I… No, sądzę że ty możesz mi to wyjaśnić.

- O co chodzi?

Tak naprawdę to chciałam, żeby już poszedł. Bałam się, co może wyniknąć z tej rozmowy. I tak za dużo już widział.

- Wiesz, może wydać się to dziwne, a może pomyślisz, że zwariowałem, ale jakiś czas temu widziałem cię z takim chłopakiem…

- Dzisiaj? – przerwałam mu.

Pokiwał głową.

- To mój przyjaciel ze szkoły – powiedziałam.

- Aha… No to właśnie… Cholera, to naprawdę dziwne. Ale szliście i nagle on zniknął. Przy ulicy. Ty potem po prostu wróciłaś do domu, jakby nie zrobiło to na tobie żadnego wrażenia. I przyznam, że wolałbym wiedzieć o co tu chodzi… Wiesz, naprawdę myślałem, że mi odbiło, ale teraz widzę tu kota, który zmienia kolor – wskazał na Dott, której plamki stały się granatowe. – I jakąś książkę o eliksirach… Boże, jakby to był pokój czarownicy – zaśmiał się nerwowo.

Na kilka sekund odebrało mi mowę. Naprawdę nie wiedziałam, co powiedzieć. Ta chwila zawahania okazała się być ogromnym błędem. Mogłam przecież zbyć to wszystko śmiechem i powiedzieć mu (oczywiście w żartach), żeby wybrał się do lekarza, skoro ma takie zwidy. Ale nie, ja musiałam pokazać, że jego domysły zrobiły na mnie jakieś wrażenie.

- Hej, Lily, co tobie? – zapytał zaskoczony moim milczeniem.

- Nic, nic. Słuchaj, jestem zmęczona. Nie chciałabym cię wyganiać, ale to naprawdę był ciężki dzień…

- Mam wrażenie, że chcesz zmienić temat. Może zgadłem? Haha, nie no, żartuję. Ale chyba nie miałem przewidzeń?

Co miałam zrobić? On już się i tak dużo domyślił. Ode mnie tylko zależało czy potwierdzę to, czy też zaprzeczę. Moje długie milczenie tylko utwierdzało go w przekonaniu, że coś ukrywam.

- Powiesz mi, o co chodzi? Wiem, że jest coś o czym mi nie mówisz. Możesz mi przecież ufać.

- Tom, są sprawy, o których mugole nie mogą wiedzieć – kiedy tylko to powiedziałam, pojęłam, że palnęłam właśnie kolejne głupstwo.

Jakim cudem byłam taka nieostrożna? W myślach posypało mi się tysiące przekleństw.

- Kto? Boże, Lily, zaczynam się ciebie bać – zaśmiał się, jednak widać było, że jest zdenerwowany.

- Jejku… I tak wiesz już za dużo – mruknęłam.

Im dłużej starałam się ukryć prawdę, tym bardziej zaplątywałam się w kłamstwa. Nie było sensu dalej udawać…

- Przecież jak ty to usłyszysz, uznasz mnie za dziwaczkę. Jak chociażby moja siostra…

- No przestań, na pewno nie. Możesz mi o wszystkim powiedzieć.

- Ech, skoro chcesz… - podałam mu książkę do eliksirów, na którą wcześniej zwrócił uwagę. – To jeden z moich podręczników szkolnych – wyjaśniłam.

- Co? To jakaś nowa, pokręcona nazwa książki do chemii?

- Nie. To podręcznik do eliksirów, jak sama nazwa wskazuje. A tu jest transmutacja, zaklęcia i różne inne – wyciągnęłam z kufra pozostałe materiały do nauki.

Chłopak przez chwilę patrzył na lektury z niepewnością, jakby spodziewał się, że za chwilę zmaterializują się przed nim kosmici. Potem wziął pierwszą z brzegu książkę – Tajniki transmutacji – i otworzył ją na pierwszej lepszej stronie.

- Bornimus* - przeczytał. – Służy do zmieniania jajka w dorosłego ptaka. Dobre! Umiesz coś takiego? – zapytał zaciekawiony.

Nieśmiało pokiwałam głową. Prawdę mówiąc, było to jedno z łatwiejszych zaklęć.

Chłopak czytał dalej, co jakiś czas wybuchając śmiechem. Nie tego się spodziewałam. Oczekiwałam raczej, że ucieknie stąd czym prędzej, a on wydawał się być coraz bardziej zainteresowany.

Po jakimś czasie zapytałam:

- Nie uważasz mnie jeszcze za wariatkę?

- Nie, no co ty? Wiesz co? Tak naprawdę podejrzewałem, że coś tu musi być nie tak. Twoi rodzice nic nie mówili o twojej szkole, a te sowy często latały nad twoim domem. Dziś ten twój znajomy zniknął nagle, twój kot zmienia barwy a w dodatku masz cały stos pokręconych książek… W sumie to jest fajne – wyszczerzył zęby. – Można by cię uznać za świrniętą osobę, ale to co widzę, dowodzi tylko tego, że to prawda. Masz coś jeszcze? Coś takiego zaczarowanego?

Uśmiechnęłam się i pokazałam mu swoją różdżkę, po czym wyjaśniłam, na jakiej zasadzie działa.

- Ekstra! Mogę zobaczyć?

- Nie! Przepraszam, ale boję się że przez przypadek coś zaczarujesz. Mimo że nie masz magicznych mocy, lepiej nie ryzykować.

- A ty pokażesz mi jakieś zaklęcie?

- Nie mogę. Wywalą mnie ze szkoły, jak to. Na razie nie wolno mi używać magii poza szkołą.

- A co to za szkoła w ogóle? Jak tam trafiłaś? Twoi rodzice też są czarodziejami?

Przed długi czas odpowiadałam na wszystkie jego pytania dotyczące magicznego świata. Był tym bardzo zaskoczony, ale zarazem oczarowany. Wszystko chciał wiedzieć.

- Niewiarygodne – podsumował.

- Ale proszę cię, nikt nie może się o tym dowiedzieć. Jeśli jakiś czarodziej dowie się że wiesz o wszystkim, to po prostu stracisz pamięć. To musi pozostać między nami.

- Jasne, nie wygadam się. Jeszcze uznaliby mnie za kretyna – uśmiechnął się. – A już myślałem, że nic mnie w tym świecie nie zaskoczy. A tu proszę, moja przyjaciółka jest czarownicą!

***

            Po powrocie do domu Syriusz zastał wszystkich w środku. Było to nadzwyczaj dziwne, bo wcześniej James częściej przebywał wszędzie, tylko nie tam. Znalazł go w swoim pokoju, gdzie leżał na łóżku wpatrując się w sufit.

- Cześć, co tam? – Syriusz wpadł do środka bez pukania.

Rogacz niechętnie podniósł się do pozycji siedzącej i mruknął:

- Nic, a co ma być?

- Jak wracałem to zauważyłem ogłoszenie o wyścigach motorowych jutro. Niedaleko stąd. Idziemy, nie?  - powiedział, mając szczerą nadzieję, że James się zgodzi.

- Możemy iść, i tak nie ma tu nic lepszego do roboty.

- W porządku. Byłem u Lily, wiesz? – rzucił Syriusz niedbałym tonem.

- No i? – w głosie Jamesa pojawiła się nutka wrogości.

- I nic, myślałem po prostu, że chcesz wiedzieć.

- Nie chcę – warknął Potter, na co Syriusz wzruszył tylko ramionami i opuścił pokój.

           

            Kilka kolejnych dni minęło w domu Potterów w dziwnej i nieprzyjemnej atmosferze. James już nie szalał, ale chodził zdenerwowany, na co jego rodzice reagowali częstym zwracaniem uwagi. Jak łatwo się domyślić, nikomu nie wyszło to na dobre. Syriusz czasami miał wrażenie, że on jako jedyny w tym domu jeszcze nie zwariował.

            James czuł się okropnie. Inaczej nie dało się tego określić. Miał ochotę rozwalić wszystko na miliardy części, żeby tylko się na czymś wyżyć. Nie mógł sobie znaleźć miejsca, nie potrafił usiedzieć chwili w spokoju. Dlatego był wdzięczy Syriuszowi, który często zabierał go na różne wypady, jak chociażby na przykład wyścigi motorowe. Przynajmniej nie myślał wtedy o wszystkich niemiłych sprawach.

            Myśli o Lily Evans odrzucał od siebie z całych sił i jak dotąd udawało mu się to. Kiedy miał co robić, wcale o niej nie myślał. Jednak czasami wspomnienia o niej przedzierały się przez tę tarczę, którą James tak usilnie starał się zachować.

           

            Leżeli razem naprzeciwko siebie  w samym środku ciemnego lasu. Nawet światło odbite przed Księżyc nie przedostawało się przez gałęzie i liście. Co jakiś czas dało się słyszeć tajemnicze dźwięki wydawane przez zwierzęta. Ona wtuliła się w niego mocniej i wyszeptała przerażona:

- James, boję się.

Jej głos sprawił, że chłopak miał ochotę poruszyć niebo i ziemię, żeby tylko jej nic się nie stało.

- Jestem przy tobie, nic ci nie się nie stanie. Obiecuję – odpowiedział, również szeptem.

Leżeli razem przez bardzo długi czas. Oboje potrzebowali swojej obecności jak powietrza.

Po chwili Lily drgnęła, jakby coś zwróciło jej uwagę.

- James? – zapytała nerwowym tonem.

- Nie zostawisz mnie, prawda?

- Oczywiście, że nie! Skąd ci to przyszło do głowy?

Zamiast odpowiedzi, dziewczyna pocałowała go mocno. Pocałunek coraz bardziej się pogłębiał, a oni zatracali się w sobie nawzajem…

James gwałtownie się obudził. Zamrugał oczami i starał się uspokoić przyśpieszony oddech. Dotarło do niego, że to tylko sen. Niestety, pomyślał. Dostrzegł, że tulił do siebie kołdrę, jakby to była żywa osoba. Odrzucił ją od siebie i natychmiast usiadł.

W jego umyśla trwała prawdziwa wojna myśli. Nie mógł się na niczym skupić. Wciąż powracała do niego twarz Lily, jej uśmiech, oczy, włosy…

- Lily… - wyszeptał cicho.

Nie potrafił już dużej udawać. Nie chciał.  Po prostu ją kochał.

Przypomniały mu się najlepsze chwile z nią. Na pierwszym miejscu zdecydowanie znalazła się ich randka nad brzegiem jeziora i noc w Zakazanym Lesie. A potem przed oczami stanęła mu ich kłótnia w Pokoju Wspólnym.

O co im wtedy właściwie poszło? Chłopak teraz nawet nie potrafił obie przypomnieć, co było tak złe, że potraktował ją w ten okropny sposób. Krzyczał na nią przy obcych osobach. Nazwał ją egoistką…

Co nim kierowało? Chwilowy kaprys? Boże, jaki byłem głupi, pomyślał. Jak ona musiała się czuć? Pamiętał łzy w jej oczach. Wtedy się z tego cieszył, ale teraz? Oddałby wszystko, żeby cofnąć czas.

To niewiarygodne, jak w tak krótkim czasie James zaczął patrzyć na wszystko z innej perspektywy. Wiedział, że zawinił i to bardzo. Ona także była za to odpowiedzialna, ale Rogacz i tak większość winy zrzucał na siebie.

Dotarło do niego, jak wiele stracił. Przecież mogli być razem… Mogli, naprawdę! A on wszystko zniszczył. Teraz Evans nawet na niego nie spojrzy, nie po tym, jak okropnie się zachował w stosunku do niej. Jakby była jego wrogiem…

Co się teraz u niej działo? Nie wiedział. I nie mógł przecież ot tak napisać. Syriusz się z nią kontaktował, może on coś mu powie.

            James sięgnął po swoją teczkę z rysunkami. Na samym dnie znajdował się jej portret. Wyciągnął go i przypatrzył się uważnie, mimo że znał tę twarz na pamięć. Przejechał palcem po jej policzku. Smutek rozlewał się w jego sercu coraz bardziej.

Jedyne, czego pragnął w tej chwili, to objąć ją mocno i nigdy nie wypuścić…

***

*Bornimus – wymyślone przeze mnie zaklęcie, powstało z angielskiego „born” czyli „urodzony”.

Hmm, no cóż, według mnie lepiej niż ostatnio, ale to już Wy ocenicie. ;)

Trochę przyśpieszyłam akcję, uznałam, że nie ma sensu tak tego przeciągać. Bo tak naprawdę druga część tej notki miała się znaleźć dopiero w kolejnym rozdziale.

A kiedy się on pojawi? Nie wcześniej niż za miesiąc. Mam zaplanowane sporo wyjazdów i na pisanie na pewno nie znajdę teraz czasu. Postaram się dodać notkę 20 czerwca, ale jestem pewna na 100% czy mi się uda. ;)

Pozdrawiam!