Tęsknota

Przebudziłam się gwałtownie i od razu usiadłam. Oddychałam szybko, jakbym właśnie przebiegła kilka kilometrów. Nie pamiętałam, co mnie obudziło, widocznie był to jakiś sen, który już zdążył się ulotnić z mojej głowy. Za oknem było ciemno, trwała jeszcze noc. Niespodziewanie Dott wskoczyła na moje kolana. Kochana kotka, ona zawsze wiedziała, kiedy jej potrzebuję.  Zaczęłam gładzić ją po pyszczku i natychmiast wróciły do mnie wspomnienia z dnia, w którym ją dostałam. Dott była prezentem od Jamesa…

Twarz chłopaka od razu stanęła mi przed oczami. Jego uśmiech, orzechowe oczy, rozwichrzone włosy. Tęskniłam za nim bardzo. Byłam wściekła na siebie, że przez moje niezdecydowanie i ociąganie się zmarnowałam szansę na… No właśnie, na co? Na związek? Tak, dokładnie. Teraz już wiedziałam, że do Jamesa czuję o wiele więcej niż do zwykłego przyjaciela. On był zawsze przy mnie, nawet gdy tego nie chciałam. Na każdych wakacjach dostawałam od niego listy, z wyjątkiem tych. Byłam tak bardzo przyzwyczajona do jego obecności, że dopiero teraz, kiedy zniknął z mojego życia, odczułam jego stratę. Nie wiedziałam, co mogłabym zrobić, żeby ta sytuacja uległa zmianie. List? Nie. Niby co miałam mu napisać? Nie potrafiłam nawet w głowie ubrać w słowa tego, co chciałam mu powiedzieć. Zresztą, on na pewno nie chciał o mnie słyszeć.

Dott miauknęła przeciągle i zeskoczył z łóżka. Widocznie zaczęło jej już być niewygodnie. Uznałam, że najwyższa pora ponownie iść spać. Gdy jednak tak leżałam, wciąż myślałam o Jamesie i o tym, jak byłoby cudownie, gdybym mogła się do niego przytulić… 

Nazajutrz postanowiłam wybrać się do mamy do szpitala. Tata był w pracy, musiałam więc udać się tam na pieszo. Nie był to jednak problem, gdyż pogoda była bardzo przyjemna, świeciło Słońce i wiał lekki wiatr. Po drodze spotkałam Toma, który właśnie wracał do domu. Zrezygnował jednak z tego i ruszył ze mną w stronę szpitala.

Na początku wciąż miałam wątpliwości, czy na pewno dobrze zrobiłam, wyjawiając mu swój największy sekret. Chłopak nie wracał do tematu związanego z czarami, więc uznałam, że albo uznał mnie za wariatkę, albo we wszystko uwierzył.

Wkrótce później okazało się, że moja druga hipoteza była właściwa.

- Lily, a nie możemy jakoś dolecieć do tego szpitala? Albo mogłabyś nas przenieść tam jakimś zaklęciem… Trochę to jednak daleko.

Roześmiałam się.

- Niestety nie mogę, dopiero za kilka miesięcy będę mogła się teleportować.

- Wow, naprawdę? Taka prawdziwa teleportacja? Jak w filmach?

- Dokładnie taka sama. Można też zabierać innych ludzi ze sobą, ale wtedy jest to trudniejsze.

- Ekstra! Za rok na wakacjach będziesz w takim razie moim prywatnym przewoźnikiem.

- Haha, jasne, nie ma sprawy.

- A wtedy jak widziałem ciebie z tym chłopakiem, który nagle zniknął na ulicy… To on też się teleportował?

- Nie, wtedy wsiadał do Błędnego Rycerza – wyjaśniłam, jednak Tom nadal nie wiedział, o czym mówię.

- To taki magiczny autobus, który nas może zawozić w każde miejsce. Niewidoczny dla mugoli.

- Czyli takich jak ja?

- Tak. Ale Tom, proszę, nie mów nikomu o tym wszystkim. Nikt nie może się dowiedzieć, nawet ty o tym nie powinieneś wiedzieć.

- Nikomu nie powiem. Wciąż mam problem, żeby to wszystko pojąć… Musisz mi jeszcze dużo opowiedzieć!

Szliśmy więc powoli i cierpliwie odpowiadałam na jego pytania dotyczące Hogwartu i innych magicznych spraw. Uważałam jednak, by nie powiedzieć za dużo. Chociaż teraz i tak nie miało to już większego znaczenie. I tak przecież się już wygadałam. Będąc niedaleko szpitala, zatrzymałam się nagle. Kilkanaście metrów przed nami przeszedł szybko jakiś chłopak z burzą czarnych włosów. Przez kilka sekund byłam pewna że to James, jednak gdy ten przypadkowo odwrócił głowę w moja stronę, wiedziałam, że to tylko złudzenie.

- Co jest? – spytał szybko Tom i podążył za moim spojrzeniem.

- Wydawało mi się tylko, że kogoś widziałam. Chodźmy dalej.

Przez chwilę panowała nieprzyjemna cisza. Moja reakcja na nieznajomego chłopaka upewniła mnie tylko w tym, do czego doszłam w nocy. Tęskniłam za Potterem i to bardzo.

- Lily, nie chciałbym się wtrącać. Ale mogę cię o coś spytać?

Przytaknęłam.

- Chodzi o tego Jamesa, nie? Widziałem przed chwilą twoją reakcję i tak o nim pomyślałem.

- Dlaczego właśnie o nim pomyślałeś?

- No cóż. Pamiętam cię, jaka byłaś rok temu. I teraz jesteś całkiem inna, taka przygaszona. Poza tym na początku cię o niego spytałem, pamiętasz? I wtedy jakoś też mnie zbyłaś.

- Chyba za dobrze mnie znasz – przyznałam.

- Po prostu wyciągam wnioski z tego, co widzę – odparł.

- Pokłóciliśmy się pod koniec roku szkolnego. I do tego czasu nie mam z nim kontaktu – wyznałam. Postanowiłam, że już więcej nie powiem, tyle wystarczy.

- To bardzo długo – powiedział.

Tak, długo. Była już druga połowa lipca, a zatem jeszcze trochę ponad miesiąc i znowu, po raz ostatni, pojadę do Hogwartu.

Na szczęście dotarliśmy do szpitala i nie musiałam kontynuować tego nieprzyjemnego tematu. Tom stwierdził, że poczeka na mnie na dworze. Ja natomiast ruszyłam na drugie piętro, gdzie leżała moja mama.

            Po drodze spotkałam lekarza prowadzącego. Skorzystałam więc z okazji i spróbowałam się dowiedzieć czegoś nowego. Okazało się, że mama czuje się o wiele lepiej. Nie był już żadnego stanu zagrożenia. Potrzebny był jej odpoczynek. Lekarz powiedział, że za kilka dni będzie mogła wrócić do domu, gdyż chcą mieć pewność, że nie będzie już żadnych problemów.

Ucieszyłam się bardzo. Przynajmniej jedna sprawa uległa poprawie! Z szerokim uśmiechem poszłam do mamy, która także była bardzo zadowolona z tych informacji. Spędziłam u niej około pół godziny, ponieważ zaraz miała jechać na badania, a na mnie zresztą czekał Tom.

            Wróciwszy do domu, zauważyłam sową siedzącą za oknem. Miała ze sobą list od Dorcas, jak się potem dowiedziałam. Dziewczyna napisała, że już wróciła do domu. Wpadłam na pomysł, żeby zaprosić ją do domu chociaż na jeden dzień, dopóki mama nie wróci ze szpitala, bo wtedy będzie potrzebowała dużo spokoju. Napisałam także do Syriusza, żeby wpadł do mnie w tym samym dniu. Z listu Dorcas wywnioskowałam, że chciałaby się z nim zobaczyć, mimo że nie powiedziała tego dosłownie.

***

            Syriusz zauważył dużą zmianę w zachowaniu swojego przyjaciela. Teraz Black był pewien, że James przez ten cały czas udawał, że Lily kompletnie go nie obchodzi. Nie poruszył jednak tego tematu, zachowywał się jak gdyby nigdy nic. Kiedy dostał list od Evans, w którym dziewczyna zapraszała go na jeden dzień do siebie, postanowił pojechać. I może James by się z nim zabrał? Lily napisała, że będzie też Dorcas, co Syriuszowi bardzo się spodobało.

- Pojutrze jadę do Lily – oznajmił. – Napisała, że będzie u niej też Dorcas i może ktoś jeszcze przyjedzie.

James przestał przewracać kartki w czasopiśmie i spojrzał na niego.

- No to super – mruknął obojętnym tonem.

Tak naprawdę to poczuł złość, że to nie to niego pisze Lily. Ale co się dziwić? Nie mógł za to winić nikogo innego, tylko siebie. Odłożył gazetę na bok i zmarkotniał.

- Jedziesz też? – spytał niespodziewanie Syriusz.

- Co? Że niby do Lily mam jechać?

- No, właśnie tak.

- Przestań, ona na pewno nie chce mnie widzieć. Po co jej psuć wakacje?

- No a ty nie chcesz się z nią zobaczyć?

Syriusz pomyślał, że niedługo będzie mógł wystąpić w jakimś programie rozrywkowym jako swatka. Jak tak dalej pójdzie, to nabierze sporo wprawy w przekonywaniu ludzi do siebie. Miał tylko nadzieję, że tym razem uda mu się ich pogodzić, tylko tak, żeby oni nie zauważyli jego ingerencji.

Kto by pomyślał, że on, Syriusz Black, będzie się właśnie tym zajmował?

James wzruszył ramionami nie odpowiedział.

- Boże, ale z was dzieci. Zamiast podać sobie rączki i się przeprosić, to wolicie się ukrywać. Bardzo mądrze.

- A od kiedy ciebie wzięło na swatanie?           

Łapa wywrócił oczami.

- Po prostu proponuję ci wyjazd. Zrobisz, co będziesz chciał.

- Jasne.

James zamyślił się. Byłoby cudownie, gdyby mógł ją zobaczyć. Tęsknił za nią coraz bardziej i wciąż myślał o tym, co zrobić, żeby się z nią pogodzić. Nie było to jednak łatwe, bo nawet nie wiedział, czy ona chce tego samego. Pewnie nie, pomyślał. Nigdy nie chciała niczego więcej niż przyjaźni, więc dlaczego teraz miałoby się to zmienić?

- Ej, Syriusz… - zaczął niepewnie.

- No?

- Co u niej? – zapytał.

- Teraz dobrze. Wcześniej jej matka trafiła do szpitala i Lily się strasznie martwiła, ale teraz już jest w porządku.

To Syriusz o tym wiedział, nie on! James ponownie poczuł złość na siebie, na to, co zrobił w czerwcu. Powtarzał jej przecież, że w każdej sytuacji będzie mogła na niego liczyć, a kiedy Lily naprawdę potrzebowała przyjaciela, nie zwróciła się z tym do niego. Chciał być przy niej i pomóc jej, a nie miał ku temu najmniejszej szansy.

- Cholera, jestem idiotą – mruknął.

- No, nie przeczę – uśmiechnął się Black. – Ale jeszcze możesz coś z tym zrobić. Idę na obiad, twoja mama nas przed chwilą wołała.

- Dobra, zaraz przyjdę – powiedział James.

Kiedy drzwi się zamknęły, Rogacza ogarnął smutek. Każda myśl o Lily wywoływała w nim ból, a jednocześnie coraz bardziej go do niej przyciągała. Musiał odzyskać z nią kontakt, nawet jeśli miałoby to wyglądać tak jak wcześniej. Przyjaźń lepsza niż nic.

Sięgnął szybko po puste kartki i pióro, chcąc do niej napisać. Siedział nad pustą stroną kilka minut. Nie miał pojęcia jak zacząć ani co dalej pisać. Nie, list nie wchodził w grę. Musiał się z nią zobaczyć.

W mgnieniu oka podjął decyzję. Zbiegł na dół i zanim usiadł przy stole, rzucił do Syriusza:

- Jadę z tobą.

***

Niestety krótko, w dodatku po tak długiej przerwie. Postanowiłam jednak, że do czasu mojego wyjazdu (czyli do 14 lipca) będę dodawać notki co tydzień. ;) Będzie przynajmniej dużo czasu na pisanie. :) Tak więc powinny się pojawić 3 notki do tego dnia, a potem się zobaczy. Będą mniej więcej tej długości co ta, bo lepiej chyba częściej a krócej, nie? ;)

Życzę Wam wszystkim udanych wakacji, mimo że tak naprawdę zaczną się dopiero za 5 dni. ;) Pozdrowienia. :)