Każdy kogoś potrzebuje

Proponuję czytać przy tym.

            Chwyciłam podręczną torbę i po raz ostatni spojrzałam na swój pokój. Tak, nareszcie opuszczałam to miejsce. Po dwóch miesiącach wakacji wracałam do prawdziwego domu, który znajdował się w Hogwarcie.  Nie starałam się nawet ukrywać radości, która pojawiała się na samą myśl o tym, że już dzisiaj wieczorem będę siedziała w Wielkiej Sali na powitalnej uczcie i patrzyła na ceremonię przydziału wraz z przyjaciółmi. I nawet nie próbowałam się okłamywać, że pojawiła się nadzieja. W ciągu ostatnich dni dużo myślałam i liczyłam, że po powrocie do szkoły nadejdą zmiany w sferze uczuć.

            Z uśmiechem na twarzy zamknęłam drzwi i zeszłam na dół, gdzie czekali rodzice. Siostra nie zaszczyciła nas nawet swoją obecnością, ale nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Mój kufer został już zapakowany do bagażnika, więc uznałam, że lepiej nie przeciągać i ruszyć w drogę na dworzec King’s Cross. Złapałam więc koszyk z moją kotką, która miauknęła krótko, zaskoczona tą nagłą zmianą wysokości. Pożegnałam się z mamą, która zostawała w domu, po czym wsiadłam do samochodu.

- Chyba dojedziemy szybciej, Lily. Zobacz, nie ma w ogóle korków! – oznajmił tata, gdy jechaliśmy już przedmieściami Londynu.

Uśmiechnęłam się. Oznaczało to, że będę miała więcej czasu na peronie 9 i ¾. Już nie mogłam się doczekać, kiedy zobaczę przyjaciół. Moje myśli zatrzymały się dłużej na twarzy chłopaka z rozwichrzonymi czarnymi włosami i orzechowymi oczami.

James. Już niedługo.

Zdawałam sobie sprawę z wielu błędów, jakie popełniłam. Wiedziałam, że w dużej mierze zawiniłam i go skrzywdziłam. Wszystko to dotarło do mnie w czasie wakacji. Można powiedzieć, że w mojej głowie toczyła się potężna burza uczuć. Aż w końcu, ostatecznie, postanowiłam zaufać sercu i liczyć na odrobinę szczęścia. Może akurat James miał podobne przemyślenia?

 

            Kilkanaście minut później stałam na peronie 9 i ¾ i rozglądałam się za przyjaciółkami. Ekspres do Hogwartu odjeżdżał za kwadrans i widziałam coraz więcej osób. Chwilę potem znalazła się Ann wraz z Dorcas.  

- Lily, dwa miesiące cię nie widziałam! – zawołała Ann, przytulając mnie mocno.

Dorcas do nas dołączyła i chwilę później stałyśmy tak we trzy objęte. Uświadomiłam sobie, jak ważne są dla mnie te osoby i jak bardzo mi ich brakowało, mimo że z Meadowes widziałam się podczas wakacji. Inaczej jest jednak, kiedy przebywamy ze sobą każdego dnia.

- Ładnie to tak obściskiwać się beze mnie? – usłyszałam znajomy głos, a zaraz później poczułam obejmującą mnie rękę.

Oczywiście, Syriusz szybko nas wypatrzył i to on nas przytulał. To dokładnie w jego stylu… I znowu poczułam radość, że i on tutaj jest. Zauważyłam, jak chłopak czule spojrzał na Dorcas i krótko ją pocałował. Chociaż niektóre sprawy zaczynały się układać.

Remus i Peter także do nas dołączyli. To było naprawdę przyjemne uczucie – wiedzieć, że ma się przy sobie przyjaciół. Po dwóch miesiącach melancholii miałam wrażenie, że dostałam zastrzyk energii. Brakowało tylko jednej osoby.

James…

Nie było go. Nigdzie go nie widziałam, a rozglądałam się, jak tylko miałam ku temu okazję. Wydawało mi się, że Syriusz zauważył moje zachowanie, ale nic nie mówił, tylko patrzył na mnie uważnie.

Nie, to przecież niemożliwe, żeby Potter nie przyjechał na stację. Przecież był tu Black, a ten z kolei mieszkał u Jamesa, więc musieli przybyć tu razem. Odgoniłam swoje obawy, które były  przecież niedorzeczne.

            Pociąg do Hogwartu miał odjechać za kilka minut, więc ruszyliśmy się, żeby zająć miejsca. I tak musiałam spędzić trochę czasu w przedziale dla prefektów, ale na początku mogłam siedzieć z przyjaciółmi. Serce biło mi szybciej, byłam zdenerwowana. Nie wiedziałam, czego się spodziewać po chłopaku, o którym myślałam całe wakacje.

Ociągałam się z wejściem do pociągu, wciąż wypatrując głowy z burzą czarnych włosów. Co we mnie wstąpiło? Chciałam go zobaczyć, pragnęłam tego w tamtym momencie najbardziej na świecie.

Nie było jednak już sensu tak stać. Ostatni raz spojrzałam w prawo, mając już jedną nogę na schodkach prowadzących do pociągu. I wtedy go zobaczyłam. Znajdował się tuż przy wejściu na peron z pewnym mężczyzną, który zapewne był jego ojcem. Nagle odwrócił głowę i nasze oczy się spotkały. Przez chwilę chłopak może był zdziwiony, ale bardzo szybko zmrużył oczy i rzucił mi spojrzenie pełne pogardy. A ja zastygłam w bezruchu. Żadnego uśmiechu, nic. Obojętność. Złość. Tyle zdołał mi przekazać w ciągu paru sekund. A ja czekałam na to spotkanie dwa miesiące.

- Lily, co ty tam robisz? Chodź już! – Ann stanęła przede mną, patrząc z wyczekiwaniem.

Miała rację, powinnam wejść do pociągu. Dlaczego więc moje ciało nie chciało się poruszyć? Zmusiłam się do wykonania kroku.

Przed oczami pojawiła mi się natychmiast sytuacja z poprzedniego roku szkolnego. Ot co, taki zwykły epizod. Szłam przez bibliotekę, James siedział pod oknem, a gdy mnie zobaczył, posłał mi uśmiech. Wtedy to było nic takiego. Dzisiaj wiele bym zrobiła, żeby to powtórzyć.

- Mamy pusty przedział! – rozległ się krzyk Syriusza.

Nie… Nie miałam sił na udawanie zadowolonej z powrotu do Hogwartu. Nie miałam ochoty na gry i wesołe rozmowy. Nie teraz.

- Słuchajcie, zobaczymy się później – powiedziałam. – Ja muszę iść do przedziału dla prefektów.

- Ale przecież mamy tam być dopiero za dwie godziny – mruknął Remus.

- Tak, wiem. Tylko że mi kazali przyjść wcześniej – skłamałam.

Szybko ruszyłam więc na początek pociągu, gdzie mieścił się dany przedział. Wiedziałam, że głupio postępowałam, uciekając. Lecz co innego miałam zrobić? Siedzieć z nimi i udawać, że wszystko jest w porządku?

            Kto by pomyślał, że swoją ostatnią podróż do Hogwartu spędzę sama? Za dwie godziny miało się odbyć zebranie prefektów, tak więc miałam dużo czasu dla siebie. Wydawało mi się, że dobrze zrobiłam. Byłam wręcz pewna, że to ze względu na mnie James nie podszedł do naszej grupki. A teraz przynajmniej może się cieszyć ich towarzystwem.

Brawo, Lily, pomyślałam. Masz czego chciałaś.

Przez kilka lat go zwodziłam. Nie chciałam go. Jedyne, czego pragnęłam to tego, żeby mi dał spokój. I stało się. Nie ma już tego okropnego Pottera! Tak, Lily, ciesz się – mówiłam do siebie w głowie. W końcu ci się udało go do siebie zniechęcić.

Dlaczego więc w moich oczach szkliły się łzy?

            Zebranie prefektów trwało jakieś trzy godziny, podczas których omówiliśmy wszelkie ważne kwestie. Wydawało mi się, że coś w świecie czarodziejów uległo zmianie. Byłam jedyną w tamtym towarzystwie, która pochodziła z rodziny mugoli, przez co miałam wrażenie, że nie wszystkie fakty są mi znane. Gdy o to zapytałam, jeden z prefektów ze Slytherinu powiedział, że zapewne dyrektor nas o wszystkim powiadomi. Zaniepokoiłam się trochę. Co mogło się dziać? Ale w Hogwarcie wszyscy byliśmy bezpieczni.

Ravenclaw miał nowego prefekta, który zajął miejsce starego. Nie wiem, dlaczego tak się stało, ale jego następca miał milion pomysłów na minutę. Chciałby wprowadzić tyle zmian z Hogwarcie, że w końcu zaproponowałam mu ze złością, żeby sam założył swoją szkołę magii. On potraktował to jako zwyczajną zaczepkę, po czym co pewien czas rzucał w moją stronę uśmiechy. Tak, cudownie, tego tylko brakowało. Owy chłopak miał na imię John i był zbyt pewny siebie.

            Kiedy dotarliśmy do Hogsmeade, do mojego serca wróciła odrobina radości. Już czułam, że byłam w domu. Świat magii to teraz moje życie.

- No tutaj jesteś! – usłyszałam i poczułam, jak ktoś ciągnie mnie za rękę, tym samym przerywając rozważania.

- Myślałyśmy, że już sobie bez nas pojedziesz! Ruszmy się, bo nam wszystkie powozy zajmą – powiedziała Ann.

- A gdzie chłopaki? – zapytałam zaskoczona. Oczekiwałam raczej, że będą z nimi.

- A nie wiem. Remus poszedł na to zebranie, a chwilę potem Syriusz i Peter też wyszli i tyle ich widziałam – mruknęła Dorcas. Z tonu jej głosu wywnioskowałam, że zachowanie jej chłopaka się nie podobało.

Usiadłyśmy w powozie razem z dwoma innymi dziewczynami z Huffelpuffu. Znałam je tylko z widzenia. Każda z nas pogrążyła się we własnych myślach.

To smutne, że ostatni raz siedzę w tym powozie. Za chwilę rozpocznie się siódmy rok nauki w Hogwarcie. Sześć lat przeminęło nie wiadomo kiedy. Poznałam tu osoby które odmieniły moje życie. Sama też się zmieniłam. Bałam się tylko, że ten rok przyniesie wiele bólu. Bo już nie czułam się dobrze. Rozczarowanie potrafi przysporzyć wiele cierpienia. I wiem, że akurat na to całkowicie zasłużyłam.

            Pół godziny później siedziałam przy stole w Wielkiej Sali. Nareszcie Hogwart. Po wielu minach ludzi dookoła wiedziałam, że i oni podzielają moje zdanie. Ceremonia Przydziału trwała w najlepsze, a Tiara co chwilę wykrzykiwała nazwy poszczególnych domów. Nie zwracałam na to uwagi. Dorcas ponownie była przy Syriuszu, także wiedziałam, że nie mam co liczyć na rozmowy z nią, ale na szczęście Ann była w pobliżu. Reszta Huncwotów także znajdowała się niedaleko. Spojrzałam z nadzieją na Jamesa, licząc że może jednak mi się przewidziało tam na peronie. Nadzieja matką głupich. Chłopak był zajęty rozmową z Remusem i mnie nie zauważał. Co za odmiana. Nie byłam do tego przyzwyczajona.

- Co jest? – zapytała cicho Ann, widząc moje zmartwienie.

Pokręciłam głową, nie wiedząc, co powiedzieć.

- Mam to, czego chciałam. Ale teraz już tego nie chcę… I sama rozumiesz… - wydukałam, licząc że przyjaciółka będzie wiedziała, o co mi chodzi.

Tak, Ann doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

- Nie myśl o tym. Nie teraz. Zobacz, jesteś w Hogwarcie! Z nami! Zaraz zacznie się tradycyjna przemowa dyrektora, a potem uczta. Lily, nie psuj sobie humoru, teraz i tak nie możesz z tym nic zrobić. A obiecuję ci, że coś wymyślimy. Przejdzie mu.

- Tyle że ja go całkowicie rozumiem! Zasłużyłam na to! – głos mi lekko drgnął.

- Ale on cię kocha. Choć nie przeczę, dwa miesiące a on zachowuje się tak samo jak w czerwcu. Prawda, to dziwne. Ale nie martw się teraz, to twoja ostatnia powitalna uczta tutaj, nie zmarnuj jej! – uśmiechnęła się.

- Kochał, Ann. Czas przeszły. Wiem, że ostatnia… Szkoda tylko że w takim nastroju – spuściłam głowę, patrząc w pusty talerz.

Czułam się beznadziejnie. Mimo szczerych chęci Ann, nie umiałam się skupić na nadchodzącym powitalnym posiłku.

- Oj, przestań. Tak łatwo mu nie przeszło. Ale proszę cię, nie daj po sobie poznać, że jesteś smutna. Lily, ja wiem, że jesteś silna, dasz radę. Wytrzymaj to, a potem coś ustalimy.

Zamknęłam oczy. Dziewczyna miała rację, teraz nie mogłam się załamać. Dam radę.

Z wybawieniem nadszedł dyrektor, który zastukał w puchar, tym samym prosząc o uwagę. Z ulgą wsłuchałam się w jego słowa, choć na chwilę zapominając o Potterze.

- Witam was, moi kochani! Zaczyna się kolejny rok, dla wielu z was będzie to kolejna przygoda. Część z was po tych dziesięciu miesiącach wyruszy we własną drogę, a dla innych rozdział związany z nauką magii dopiero się zaczyna. Nie wiecie nawet, jaką radość sprawia mi obserwowanie waszej drogi ku dorosłości! Ale nie będę was zanudzał takimi sprawami. Chcę, żeby każdy z was pamiętał, że jesteśmy tutaj wszyscy razem. Nikt z was nie jest sam. Macie kolegów, przyjaciół, a także nauczycieli, tak, wiem, panie Black, że to może być śmieszne, ale nauczyciele także są po waszej stronie. Zło czai się powietrzu. A tylko razem możemy je pokonać! Nie zapominajcie o tym – przerwał, patrząc na wszystkich uważnie.

Panowała całkowita cisza. Nikt nawet nie śmiał pisnąć słówka. Mogę się założyć, że wielu uczniów było zaskoczonych. Szczególnie ci pochodzący z niemagicznych rodzin, jak ja. Co się działo?

- A teraz życzę wszystkim smacznego! – zawołał dyrektor, po czym klasnął w dłonie, a nasze stoły wypełniły się przeróżnymi potrawami.

            Następnego dnia czekał mnie normalny, szkolny poranek. Zeszłam z Ann i Dorcas na śniadanie. Trafiłyśmy w samą porę na poranną pocztę. Do mnie nie podleciała żadna sowa, natomiast Dorcas otrzymała Proroka Codziennego. Moją uwagę zwróciło zdjęcie, które przedstawiało płonący budynek, a nad nim nagłówek „Kolejne ataki na mugoli!”

            Ministerstwo Magii jest coraz bardziej przerażone. Nie mogą nic poradzić na to, co się dzieje. Nasz reporter rozmawiał z jednym pracownikiem Ministerstwa. „Robimy wszystko, co w naszej mocy, ale to się coraz bardziej rozprzestrzenia” powiedział. Miesiąc temu zaczęły się ataki na domostwa mugoli. Każdy z uważnych czytelników wie dokładnie, o czym tutaj piszę, jednak pozwolę sobie przypomnieć. Kilka domów zostało spalonych, a w środku znaleziono martwe ciała osób tam mieszkających. O dziwo, ogień ich nie dosięgnął. Jak wiadomo, tylko czarodzieje potrafią robić takie rzeczy. Na początku było wręcz pewne, że sprawcy zostaną schwytani, ale teraz staje się to niewykonalne. W każdym większym mieście w Anglii giną codziennie rodziny mugoli. Wczoraj został spalony dom dziecka w Londynie. Przypuszcza się, że stoi za tym dobrze zorganizowana grupa czarnoksiężników, którzy wciąż pozostają nieuchwytni.

Artykuł był krótki, ale poruszył temat, który mnie nurtował. A więc to o to chodziło! Ataki na mugoli. Grupa czarnoksiężników. Że co proszę? Przecież to nie ma sensu. Kto miały jakąkolwiek korzyść w mordowaniu niewinnych ludzi? Zaczynało się robić niebezpiecznie i miałam nadzieję, że Ministerstwo Magii wprowadzi porządek do tego świata.

Przez chwilę siedziałam zapatrzona przed siebie i biłam się z myślami. Powrót do Hogwartu nie przyniósł jednak takiej ulgi. Świat czarodziejów też był pełen problemów… Podniosłam głowę i nieprzytomnie spojrzałam na stół Gryffindoru. Nie wiem, co mną pokierowało, ale nagle patrzyłam prosto na Jamesa. Siedział zamyślony, smarując czymś kromkę chleba. Niespodziewanie, poderwał wzrok prosto na mnie. Co za dziwne uczucie! Chyba przestałam oddychać, a serce zabiło dwa razy mocniej.

Przeliczyłam się. Jego oczy były pełne chłodu i obojętności.

            Moim życiem zawładnęła szybko zwykła, szara codzienność. Lekcje do południa, a później nauka. Wypełniałam sobie każdą wolną chwilą jakąś książką do eliksirów, zaklęć czy też transmutacji. Na początku bardzo trudno było mi się skupić na czytaniu i przyswajaniu wiedzy, ale udało mi się do tego zmusić. Ann i Dorcas starały się mi pomóc i byłam im niezmiernie wdzięczna. Świadomość posiadania przyjaciół jest jedną z najważniejszych rzeczy w życiu. Tak przynajmniej uważałam.

            Docenisz, gdy stracisz. Stracisz, jeśli nie docenisz. Dokładnie. Teraz to wiedziałam.

Miałam cudownego i kochającego chłopaka przy sobie. Często myślałam o ubiegłym roku. Przyjaźń z Jamesem była czymś, co wiele dla mnie znaczyło. Ale to się przerodziło w coś więcej. A ja uparcie stałam przy swoich dawnych przekonaniach i nie dopuszczałam do siebie tej myśli, ciągle pokazując mu brak zaufania. I wcale się nie dziwię, że chłopak teraz traktuje mnie jak powietrze. Zdałam sobie sprawę, że James wcale nie kłamał odnośnie swoich uczuć do mnie. I widziałam, jak bardzo go zraniłam. Tak bardzo, że teraz nawet nie rozmawiamy. Wychodzi na to, że nasza ostatnia rozmowa odbyła się trzy miesiące temu, przed wakacjami. Dorcas powtarzała mi wiele razy, że powinnam sama się teraz postarać. Że teraz moja kolej. A ja co? Bałam się. I przez ten strach powoli traciłam osobę, na której ogromnie mi zależało.

            Lekcje transmutacji były najbardziej męczące. Nie ze względu na trudność przerabianego materiału, a ten też do łatwych nie należał, ale powodowała to atmosfera panująca w czasie zajęć. Ławkę wciąż dzieliłam z Jamesem. Profesor McGonagall sprzeciwiła się jakimkolwiek zmianom miejsca, nie wiadomo dlaczego. A wiem to, ponieważ już na pierwszej lekcji w tym roku Potter próbował się przesiąść. To bolało. Bardzo.

            Znowu siedziałam w odległości jednej stopy od niego i chciałam stamtąd uciec. Czułam potworne napięcie i trudno było się skupić. Bałam się z nim porozmawiać, byłam wręcz przerażona. Sama jestem sobie winna.

Już nie pierwszy raz chciałam go złapać za rękę. Było to takie nieodparte, ale niemożliwe do wykonania pragnienie.

- A teraz dostaniecie po jednym kanarku i spróbujecie go zmienić w wiewiórkę! Po jednym na parę niestety, bo w nocy połowa ptaków uciekła. A przecież zamknęłam klatkę… No nic, do roboty! – rozkazała nauczycielka.

O, rany. Nie. Tylko nie praca nad jednym, wspólnym kanarkiem. Profesor McGonagall postawiła przede mną małego żółtego ptaszka, który ćwierkał wesoło. Odetchnęłam głęboko, po czym rzuciłam zaklęcie. Nic się nie stało. Za bardzo się denerwowałam. Spróbowałam jeszcze raz, mimo że najchętniej uciekłabym z klasy. Znowu nic. Dopiero za piątym podejściem odniosłam pewien sukces i kanarek zmienił zabarwienie na rude. Cofnęłam czar i zrezygnowana popchnęłam go w stronę Jamesa. Ten od razu przeszedł do roboty, rozległ się trzask i po ławce biegała teraz piękna wiewiórka.

Ależ mi było wstyd! On to zrobił od razu, bez zająknięcia, a mi ledwo udało się zmienić kolor piór.

Wiewiórka wskoczyła mi na kolana i wydawała się mnie obwąchiwać. Uśmiechnęłam się lekko, bo była bardzo miła i jej optymizm poprawiał humor. Rzuciłam przelotne spojrzenie na Jamesa i szybko tego pożałowałam. Nic go nie bawiło, wydawał się być zirytowany faktem mojej zabawy ze zwierzątkiem.

Mój nastrój też opadł i cofnęłam jego zaklęcie, przez co ponownie miałam przed sobą kanarka. Musiałam się tego nauczyć, musiałam!

I udało mi się. Pięć minut później zadanie zostało wykonane, przez co do końca lekcji mieliśmy spokój. Tak, spędziliśmy ten czas siedząc sztywno w ciszy. Tym bardziej nie wyobrażałam sobie siebie rozmawiającej z nim. Nie wiedziałam nawet, jak zacząć. A on najwyraźniej zdawał się w ogóle tym nie przejmować.

A świadomość, że James wyprzystojniał, wcale nie pomagała. Jego rysy twarzy były wyraźniejsze, a w dodatku miał resztki letniej opalenizny. Akurat dzisiaj dało się zauważyć delikatny zarost. I te orzechowe oczy skryte za szkłami okularów... Nie, to już nie był ten dzieciak, który krzyczał „Evans, umówisz się ze mną?”. To był mężczyzna, którego skrzywdziłam i którego kochałam.

***

            Kolejny wieczór w tej cholernej szkole, myślał James. Nie wytrzymywał już. Ostatni miesiąc go wykończył. Był pierwszy października, a on marzył już o wakacjach. Nie dość, że na lekcjach musiał uważać, to jeszcze był odpowiedzialny za drużynę Quidditcha. Ale nie to było najgorsze. Nie dawał rady z uczuciem do Lily.

            Dlatego teraz, o godzinie pierwszej w nocy, siedział w Pokoju Wspólnym pod swoją peleryną-niewidką. Ona też tam była. Nieświadoma jego obecności. Pisała zapewne jakieś wypracowanie na lekcje. Tak, Lily, zawsze dbała o naukę.

James wiedział, że dobrze robi, zrywając z nią kontakt. Był pewien, że gdyby z nią rozmawiał, uległby i znowu by ją adorował. Wiedział, że uda się mu. Przecież nic nie trwa wiecznie.

Cause nothin’ lasts forever
And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle
In the cold November rain

Kochał ją z całego serca. Nie mógł patrzeć na jej ból. Bo widział to dokładnie. Za dobrze ją znał. Lily starała się ukryć to przed wszystkimi, ale wiedział, że cierpiała. Nie miał tylko pojęcia, dlaczego. Co takiego mogło się zdarzyć, że uszło z niej życie?

We've been through this such a long time
Just tryin’ to kill the pain
But lovers always come and lovers always go
And no one's really sure who's lettin’ go today
Walking away

Niemożliwe było to, że Lily cierpi przez niego. Syriusz podsunął mu tę myśl, a on ją wyśmiał. Niby dlaczego przez niego? Przecież on nic dla niej nie znaczył. Dał się jej wykorzystać. Ta dziewczyna zabrała z niego całe ciepło i chęć do życia. Była dla niego wszystkim, a on dla niej niczym.

If we could take the time to lay it on the line
I could rest my head
just knowin' that you were mine
All mine

Bardzo by chciał, żeby to nie było prawdą. Tak kocha się w życiu tylko raz. A jednak mu się nie udało. Nie zdobył jej serca. Za to ona zabrała jego chęć walki. Dopiero teraz rozumiał, jak dawał się wykorzystywać. Ale mężczyzna ma swój honor. Nie może pozwolić, żeby druga osoba nim pomiatała, niezależnie od tego, kim by była.

So if you want to love me
then darlin' don't refrain
I'll just end up walkin'
in the cold November rain

Gdyby tylko dała mu jakiś znak… Nie wiedział, co by zrobił. Ale Lily traktowała go jak powietrze. Nic dziwnego, on robił to samo. Jeśli jednak miałby choćby cień nadziei, że dziewczyna odwzajemnia jego uczucie… Nie, James, skończ , upomniał się w myślach. Nie mógł tak myśleć. Nigdy więcej.

I know it's hard to keep an open heart
When even friends seem out to harm you
But if you could heal a broken heart
Wouldn't time be out to charm you

Wiedział, że z czasem mu przejdzie. Rany się zagoją, lecz blizny pozostaną. Życie toczyło się dalej. Świat nie poczeka, aż chłopak dojdzie do siebie, tylko pogna jeszcze bardziej naprzód, a on mógłby zostać w tyle. Dlatego też James robił wszystko, by zagłuszyć ból i robił, to co zwykle. Pustka w sercu wciąż pozostawała.

Everybody needs somebody
You're not the only one
You're not the only one

Potrzebował jej. Potrzebował jej, bo ją kochał. A ona nie odwzajemniała jego uczucia. Wciąż go wykorzystywała. Zasługiwał na kogoś, kto doceni to, co oferował. Ona tego nie chciała. Nie może wciąż za nią latać i się podkładać do kopania. Już wystarczająco długo to trwało.

Nie, Lily. Nie jesteś jedyna, pomyślał.

***

Tadam! Proszę bardzo, oto wyczekiwana notka. :) Wracam do pisania. Mam pełno pomysłów. Szkoda tylko że czasu niewiele. Myślę że raz na miesiąc dam radę coś publikować. Cóż, opowiadanie głowie opiera się na wątku miłosnym, nie zamierzam tego zmieniać. :) I co sądzicie o szablonie?

W notce fragment utworu Guns N’ Roses – November Rain.

Dziękuję wszystkim, którzy pozostali. Nawet nie wiecie, ile dla mnie znaczyło to, że tam ciągle ktoś czeka na nowy wpis.

Ze mną już w porządku. Poukładałam swoje sprawy, jest dobrze. A pisanie znowu sprawia mi przyjemność, jak kiedyś.

Czekam na opinie. I dziękuję wszystkim jeszcze raz, bo gdyby nie wy, to bym tego nie napisała.